Σήμερα το κείμενο είναι πιο προσωπικό, γιατί έχει ως αφετηρία το χώρο της δημοσιογραφίας -αγαπημένο όσο και εξαθλιωμένο.
Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι τέτοιο, αλλά θέλω να μοιραστώ το φορτίο που μου δημιούργησε το κείμενο του Κώστα Εφήμερου του The Press Project (https://www.thepressproject.gr/article/101292/To-proteleutaio-keimeno-tou-ThePressProject), για μια μοναδική, όσο και μοναχική προσπάθεια στο χώρο των μέσων ενημέρωσης.
Δεν θα σας κουράσω μ’ αυτό, γιατί το θέμα δεν είναι ο Εφήμερος και η τύχη του, αλλά εμείς και το τι κάνουμε για να στηρίξουμε κάθε τι που αξίζει. Πως στηρίζουμε, λοιπόν, αυτόν που πουλάει προϊόντα που ξέρει απο που βαστάει η σκούφια τους, το γαλατά που δε νερώνει το γάλα του, τον ιδιοκτήτη του τελευταίου κινηματογράφου, αυτόν που κρατάει το τελευταίο βιβλιοπωλείο, το ραδιοφωνικό παραγωγό που δεν παίζει play-list απο το δωμάτιό του και (τελευταίο) το δημοσιογράφο που δεν “κοπιάρει” τις φασόν ειδήσεις του σοκ και του δέους.;
Αν δεν στηρίζουμε κανέναν απο τους παραπάνω με κανένα τρόπο, φοβάμαι πολύ πως δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε. Μας αξίζει η κακή εξυπηρέτηση, το φαστφουντάδικο, το νερωμένο γάλα, το κουτόχορτο της μιντιακής πραγματικότητας. Κι εδώ δεν πρόκειται για λεφτά, αλλά για αντίληψη. Αν πάλι τους στηρίζουμε φαίνεται ότι αποτελούμε μια θλιβερή μειονότητα. Και τα δύο εξίσου αποκαρδιωτικά, αλλά όχι ακόμα μη αναστρέψιμα.
