Αν υποψιαστώ ότι “τα ελάχιστα χρήματα του κουμπαρά του ελληνικού λαού ξοδεύονται στην πρόσληψη ειδικών συνεργατών ψεκασμένων βουλευτών, που βγάζουν μεροκάματο, γράφοντας δελτία τύπου για το πως παραποιεί το Lidl την ελληνική σημαία, θα πεθάνω” που έλεγε και η συμπεθέρα στους “Δέκα Μικρούς Μήτσους”.
Προφανώς, οι βουλευτές αυτοί με τους συνεργάτες τους εξάντλησαν τα ομηρικών διαστάσεων σχέδια νόμων προς ψήφιση που πρέπει να διαβάσουν για να ξεστραβωθούν και το έριξαν με αξιοθαύμαστο πατριωτικό μεράκι στο κυνήγι των παραχαρακτών της ελληνικής ιστορίας.
Αξίζουν συγχαρητήρια, λοιπόν, σε όσους καταφέρνουν να συντάσσουν τέτοιες ανακοινώσεις, χωρίς να πεθαίνουν πρώτα απο τα γέλια. Το Όσκαρ, όμως, πάει σ’ εκείνους που όχι μόνο “καταπίνουν αμάσητες” τις υψηλοτάτου επίπεδου πολιτικές καταγγελίες, αλλά τις χρησιμοποιούν και ως επιχειρηματολογία στις δικές τους συζητήσεις, με κρίσιμο δείκτη αξιοπιστίας την ανακοίνωση του κα(η)μένου βουλευτή.
Θα ήταν όλα αυτά πολύ αστεία, αν δεν ήταν τόσο σοβαρά, αφού τα επαναστατικά σαλπίσματα δεν γράφονται, ακούγονται, λέγονται απο το “γνωστό του Ίντερνετ”, αλλά εκδίδονται απο βουλευτικά γραφεία και φέρουν το σήμα της Βουλής των Ελλήνων.
Μπορούμε, ασφαλώς, να πέσουμε και πιο χαμηλά. Πολύ πιο χαμηλά.
Ιωάννα
