Η διάκριση των εξουσιών έχει προβλεφθεί συνταγματικά για αυτονόητους, όσο και ευνόητους λόγους. Η κάθε εξουσία οφείλει να ορίζει και να λαμβάνει τις αποφάσεις της, εντός συγκεκριμένων ορίων που δεν παρεμβαίνουν στις αποφάσεις των υπολοίπων.
Η πρόσφατη υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών βρίσκεται στα όρια της διάκρισης των εξουσιών, κυρίως, όμως, βρίσκεται στα όρια της σοβαρότητας.
Ο ντόρος που δημιουργήθηκε αρχικά με τον αριθμό των πανελλαδικών τηλεοπτικών αδειών, δευτερευόντως με τη διαδικασία και τριτευόντως με τη συνταγματικότητα εγείρει σοβαρά ζητήματα. Ζητήματα πάνω στα οποία κυβέρνηση και αντιπολίτευση δίνουν τα ρέστα τους, ως προς την πολιτική αξιοποίησή τους για ίδιο όφελος. Οι μεν ποντάροντας στα χρήματα που φέρνουν στα κρατικά ταμεία, οι δε παίζοντας το χαρτί των 2000 ανέργων.
Σε κάθε περίπτωση είναι απόλυτη ευθύνη του αρμόδιου υπουργού η ομαλή ολοκλήρωση μιας διαδικασίας που επιχείρησε να θέσει τέλος σε ένα καθεστώς σχεδόν 30 χρόνων, χωρίς, ωστόσο, να έχει δουλέψει προσεκτικά σε ένα διάδοχο σχέδιο.
Κι αυτό θα το κάνει, είτε βρίσκοντας τρόπο (;) να ξεπεράσει τα ζητήματα που εγείρονται μετά την απόφαση του ΣτΕ, είτε αναθέτοντας τη διαδικασία εκ νέου στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, όταν και όποτε συγκληθεί.
Ιωάννα
