«Ήμουν νιος και γέρασα» θα μπορούσε να είναι κωδικοποιημένα ο τίτλος του έργου της αξιοποίησης -και ειδικά της τουριστικής- της λίμνης Πολυφύτου.
Κάθε που στερεύουμε απο θέματα, θυμόμαστε την αξιοποίηση της λίμνης. Έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε, για να έχει και την ευκαιρία να έρθει και κάποιος υπουργός να μας πει την περίφημη ατάκα περί αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.
Τι φταίει. λοιπόν, για τη στασιμότητα στην περίπτωση της λίμνης του Πολυφύτου; Σίγουρα κάποια υπαρκτά ζητήματα, όπως η αυξομείωση της στάθμης του νερού. Αυτό, όμως, συμβαίνει και στο περίφημο Κόμο της Ιταλίας, το οποίο φτάνει τις 1,5 εκ. διανυκτερεύσεις τουριστών ετησίως, παρότι συγκριτικά με τις λίμνες Lugano ή Garda έχει λιγότερη διεθνή προβολή, κυρίως γιατί δεν έχει μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που θα μπορούσαν να συνεταιριστούν και να κάνουν μια κοινή καμπάνια προβολής.
Το Κόμο, βέβαια, υπάρχει ως θέρετρο κάτι εκατοντάδες χρόνια και δε χρειάζεται συστάσεις εν’ αντιθέσει με τη λίμνη μας που χρειάζεται κάπως να προωθηθεί. Οι διαδρομές, το ψάρεμα, το birdwatching και όποια εναλλακτική δραστηριότητα είναι καλές, αλλά έρχονται δευτερεύουσες, καθώς πρώτα πρέπει να φέρουμε τον τουρίστα ως εδώ.
Ο τουρίστας, λοιπόν, θα έρθει εδώ και οι όποιες επενδύσεις θα δουλέψουν, όταν είτε βρούμε κάποιον κράχτη τύπου Κλούνεϊ για να κάνει σπίτι στα Ίμερα, πράγμα σχετικά απίθανο τουλάχιστον προσεχώς· είτε δημιουργήσουμε μια ενιαία και όχι σημειακή τουριστική διαδρομή που θα την προβάλλουμε στοχευμένα σε κοινά περισσότερο στα μέτρα μας (πχ. εσωτερικό κοινό, αλλά και Τούρκοι, Βαλκάνιοι, Ισραηλινοί).
Όλα αυτά, όμως, θέλουμε συγκεκριμένο σχέδιο και όχι ατέλειωτο κουβεντολόϊ.
Ιωάννα
