Οι Κύπριοι ποτέ δεν αισθάνθηκαν αποκομμένοι από τον ελληνικό εθνικό κορμό. Ὁ ξεσηκωμός του Γένους, το 1821, δεν τους άφησε ασυγκίνητους. Έδωσε και η Κύπρος τότε τους εθνοϊερομάρτυρες με πρώτον τον αρχιεπίσκοπό της Κυπριανό. Αλλά και σε νεότερους αγώνες του έθνους μας, όπως ο Μακεδονικός, οι Βαλκανικοί πόλεμοι και το έπος του 1940 Κύπριοι εθελοντές έδωσαν το παρόν. Είχε όμως πλέον νέο κατακτητή το νησί, τους Άγγλους για δεύτερη φορά. Την είχαν αυτοί αγοράσει από τους Οθωμανούς έναντι ευτελούς τιμήματος.
Αναμέναμε, ως συμμετασχόντες, κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα, στο πλευρό των νικητών, να δικαιωθούμε με την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου στον εθνικό κορμό. Όμως οι «σύμμαχοι» μας εξαπάτησαν και ετοίμασαν το έδαφος για τον εμφύλιο πόλεμο, που ακολούθησε. Η άρνηση της Αγγλίας να δικαιώσει τον κυπριακό λαό ήταν και άρνηση των ΗΠΑ. Έδωσαν την εντολή στην ελληνική κυβέρνηση να μη διανοηθεί να φέρει προς συζήτηση το θέμα της Κύπρου στον ΟΗΕ. Ο πρωθυπουργός όμως της χώρας, ο πρώην στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, αψήφησε τις προειδοποιήσεις. Τον διέκρινε έλλειψη πολιτικής ωριμότητας ισχυρίζονται πολιτικοί κύκλοι. Είναι αυτοί, πού κατάντησαν τη χώρα μας απολύτως δεδομένη, ως πλήρως υποταγμένη στη θέληση των ισχυρών. Πάντως, παρά την επιτυχία της να καταψηφιστεί στον ΟΗΕ το δίκαιο αίτημα της χώρας μας, η Αγγλία δεν έμεινε χωρίς να λάβει εκδίκηση τόσο για το «θράσος» του Παπάγου, όσο και, κυρίως, για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1.4.1955). Υποκίνησε τις βιαιότητες, πού διέπραξαν οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο του 1955.
Οι συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου οδήγησαν στη δημιουργία ανεξαρτήτου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά με παραμονή στο έδαφός της αγγλικών βάσεων. Αυτές παραμένουν και μετά την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ηγέτες της οποίας στερούνται επίσης αξιοπρέπειας. Ο ελληνισμός υπέστη μία ακόμη ήττα, καθώς η κυβέρνηση έκανε αποδεκτό να αποτελούν εγγυήτριες δυνάμεις τόσο η Αγγλία, όσο και η Τουρκία, η οποία δεν είχε ουδέν δικαίωμα στο νησί, μετά την πώλησή του. Οι Τουρκοκύπριοι είχαν αξιοποιηθεί από τους κατακτητές κατά του ελληνικού πληθυσμού, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. Στη συνέχεια αποτέλεσαν παράγοντα αποσταθεροποίησης, λόγω και των αυξημένων δικαιωμάτων, αν και μειοψηφία, του εύθραυστου νεοσύστατου κράτους. Η ανάληψη της προεδρίας της χώρας από κληρικό, τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, σε αντίθεση προς τους κανόνες της Εκκλησίας συνετέλεσε και στη διάσπαση του εκκλησιαστικού σώματος.
Η επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα με την αναμφισβήτητη επέμβαση των «προστατών» μας Αμερικανών, ασφαλώς σκοπό είχε τη στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο και την απόσπαση εδάφους. Για να τεθεί σε εφαρμογή το τελευταίο σκέλος του σχεδίου εισβολής δεν αρκούσε η απόσυρση της μεραρχίας του ελληνικού στρατού από τη μεγαλόνησο, μήνες μόλις μετά την επικράτηση του δικτατορικού καθεστώτος. Οι «προστάτες» μας ζητούσαν και την ένταση της διχοστασίας μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Γι’ αυτό απεστάλη στην Κύπρο ο Γρίβας (1971), ο οποίος οργάνωσε την ΕΟΚΑ Β΄, πού συνέβαλε τα μέγιστα στα συμβάντα εκτροπής, πού ακολούθησαν. Εθνομηδενιστικοί κύκλοι επιδιώκουν να ταυτίσουν τις οργανώσεις ΕΟΚΑ και ΕΟΚΑ Β’, επειδή είχαν τον ίδιο αρχηγό. Αυτό είναι ιστορικά απαράδεκτο. Ο αγώνας κατά της ωμής αγγλικής αποικιοκρατίας υπήρξε απαράμιλλος και κίνησε τον θαυμασμό του Φιντέλ Κάστρο. Πάντως ο στόχος της περαιτέρω διάσπασης του ελληνισμού της Κύπρου, που είχε εκδηλωθεί με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, επετεύχθη χάρη στους ίδιους τους Έλληνες εντολοδόχους των ξένων συμφερόντων. Η δεύτερη δικτατορία, σκληρότερη από την πρώτη, έφερε το ποθητό για τους «προστάτες» μας αποτέλεσμα. Η επιχείρηση ανατροπής του προέδρου της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με την εντολή πάντως να αποφευχθεί η θανάτωσή του, ώστε να μην είναι κραυγαλέα κατά των ΗΠΑ η αντίδραση, όπως στην περίπτωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, εστέφθη από πλήρη επιτυχία (15.7.1974)! Και ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι θεώρησαν, αρχικά, ενδοελληνική την όλη υπόθεση της εκτροπής, η Τουρκία, από καιρό έτοιμη, εισέβαλε (20.7.1974). Πρώτης τάξεως αφορμή η έκκληση του Μακαρίου από το βήμα του ΟΗΕ προς τις «εγγυήτριες» δυνάμεις να επέμβουν! Εισέβαλε η Τουρκία με τη βοήθεια των Αγγλοαμερικανών «συμμάχων» μας και με τον καθησυχασμό από μέρους της ελληνικής κυβέρνησης εκείνων που είχαν ως χρέος να υπερασπίσουν το νησί βεβαιώνοντάς τους ότι δεν υπήρχε κίνδυνος απόβασης τουρκικών στρατευμάτων! Η Κύπρος προδόθηκε αλλά και το ξεχαρβάλωμα της χώρας μας, κατά τη μεταπολίτευση, επιταχύνθηκε με αφορμή την καπηλεία από πλευράς επιόρκων αξιωματικών του τριπτύχου των θεμελιωδών αξιών του έθνους μας και την πληθώρα των χειροκροτητών τους.
Η ενοχή των Αγγλοαμερικανών για τα τετελεσμένα στην Κύπρο είναι αναμφισβήτητη. Για να παρηγορήσει το θιγμένο φιλότιμο του λαού μας ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε την αποχώρηση της χώρας μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (κίνηση θεατρική), αφού προηγουμένως εκτίμησε ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά. Κοντά ήταν η Κύπρος για τον Κίμωνα, τον γυιό του Μιλτιάδη, ο οποίος εξεστράτευσε εναντίον των Περσών, όταν εκείνοι είχαν καταλάβει τη νήσο. Αλλά ο λαός μας έχει βραχύβια μνήμη. Το αυτοκόλλητο με τον ματωμένο χάρτη της Κύπρου και το σύνθημα «Δεν ξεχνώ», δεν ανευρίσκεται πλέον πουθενά. Μόνο το γραμματόσημο με το προσφυγόπουλο πίσω από τα συρματοπλέγματα επικολλάται σε κάθε επιστολή πού ταχυδρομείται στην Κύπρο. Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πλην ουδείς ενδιαφέρεται για την κατοχή τμήματος του εδάφους της από χώρα μη μέλος αυτής! Είναι πολύ μεγάλα τα οικονομικά συμφέροντα! Οι κατά καιρούς «προσπάθειες» επίλυσης απέτυχαν. Όλες ήσαν σε βάρος των δικαίων της πλειοψηφίας των κατοίκων της. Η επιχειρηθείσα άλωση μέσω του δημοψηφίσματος επί του σχεδίου Ανάν, πού επικροτήθηκε από ελληνικούς πολιτικούς κύκλους της μειοδοσίας, βρήκε σθεναρή αντίσταση στο δάκρυ του μακαριστού προέδρου Τάσσου Παπαδοπούλου. Μέμφονται οι εθνομηδενιστές την εμμονή των πατριωτών στην επίτευξη δίκαιης λύσης. Μάλιστα κατάντησαν κάποιοι να υποστηρίζουν ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες (Άμα κράτος άμα έθνος)! Οι ασκούντες κατά καιρούς την εξουσία στη χώρα μας παραχωρούν τα πάντα και είναι ξέγνοιαστοι! Και όταν οι ισχυροί «σύμμαχοί» μας και «εταίροι» μας ζητούν να αποδεχθούν κάτι με υπερβολικά υψηλό πολιτικό κόστος για τους «καθαρόαιμους» αστούς πολιτικούς, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Τη Μακεδονία πρόδωσε «αριστερή» κυβέρνηση, προκλητικά εθνομηδενιστική, αναδειχθείσα από την αφάνεια στην εξουσία. Τώρα καιρός να πραγματοποιηθεί η προδοσία στο Αιγαίο και έπεται συνέχεια!
