Όλοι διαμαρτυρόμαστε γιατί στη δημόσια ζωή επικρατούν τελικά οι φελλοί. Αυτοί που δεν προσπαθούν, αυτοί που δεν αγχώνονται. Αυτοί που με ένα «έλα μωρέ» προχωρούν παρακάτω, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τα συντρίμια που αφήνουν πίσω τους.
Απλά διαμαρτυρόμαστε, χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας ή να αναζητούμε τις αιτίες. Κρυβόμαστε πίσω απο ένα αδικαιολόγητο «αφού δεν αλλάζει τίποτα» και πάμε παρακάτω. Στο μεταξύ οι φελλοί ψηφίζουν για μας, αποφασίζουν για το μέλλον μας, αναλαμβάνουν τις θέσεις ευθύνης που αφήσαμε και διαμορφώνουν με κάθε τρόπο τη ζωή μας.
Μάλιστα, γινόμαστε κατά κάποιο τρόπο συνένοχοι, αφήνοντας τους φελλούς να συνεχίζουν το έργο τους απερίσπαστοι και δημιουργώντας γι’ αυτούς το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν.
Φτάσαμε έτσι, τα είδη που ευδοκιμούν στη ζωή του δικού μας τόπου να είναι αριστουργήματα του θεάτρου του παραλόγου, περσόνες που υποδύονται τις σοβαρές με τόσο γκράντε τρόπο που καταντούν γελοίες, ποιητές-φανφάρες που κυνηγούν τη δημοσιότητα και πάει λέγοντας.
Κι εμείς, τι κάνουμε για όλα αυτά, πέρα απο το να τους ασκούμε κριτική δημόσια ή ιδιωτικά; Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε μέρος και να αναλάβουμε ιδιωτική ή συλλογική δράση;
Ιωάννα
