Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Ονομάζομαι Πάρις Καραχάλιος του Ελευθερίου. Είμαι μόνιμος κάτοικος της πόλης επί ογδόντα και πλέον χρόνια και είμαι ευτυχής γι’ αυτό, γιατί όπως έλεγε ένας παλιός Δήμαρχος «μόνιμος κάτοικος της πόλης είναι αυτός που πρέπει να συμπληρώσει πενήντα χρόνια για να θεωρηθεί πολίτης της πόλης».
Από τα παραπάνω χρόνια, εξήντα δύο από αυτά, υπηρέτησα στην πόλη από τη θέση του υπαλλήλου του Ελληνικών Ταχυδρομείων (Επιθεωρητής) τριάντα χρόνια. Κύριο μέλημά μου και υποχρέωση ήταν η εξυπηρέτηση, η διευκόλυνση, η βοήθεια σε ζητήματα που αφορούσαν τους συμπολίτες μου. Τριάντα πέντε χρόνια ως μαέστρος στην επαναλειτουργία της εκκλησιαστικής χορωδίας «Ο Άγιος Νικόλαος» (όχι του Αγίου Νικολάου).
Μέλημά μας όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η συμμετοχή στις θείες λειτουργίες σε όλες τις εκκλησίες της πόλης, αλλά και σε άλλες, δημιουργώντας χαρά και αγαλλίαση στους ενορίτες. Συμμετείχαμε και με χορωδιακά τραγούδια σε διάφορες εκδηλώσεις, τόσο της πόλης μας, όσο και σε διάφορες πόλεις, λέγοντας ότι είμαστε από την Κοζάνη. Στο Δίστομο μετά τη λειτουργία δεχτήκαμε συγχαρητήρια από τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Δεν θα αναφερθώ και σε ποιες άλλες εμφανίσεις μας για να μην σας κουράσω.
Επί 62 χρόνια διετέλεσα υπό τη διεύθυνση του πατέρα μου Λευτέρη Καραχάλιου, στην αρχή ως μαθητής, στη συνέχεια ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου στο μουσικό σωματείο «Πανδώρα» και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός της επί 32 «και» χρόνια. Η απόδοση και η δράση μου με τη μπάντα, σου είναι γνωστή όλα αυτά τα χρόνια και δεν θα αναφερθώ.
Μετά από όλα τα παραπάνω τα οποία είχα υποχρέωση και ευχαρίστηση ως πολίτης της Κοζάνης να τα υπηρετήσω, έρχομαι να σου γνωστοποιήσω τα παράπονά μου για ορισμένα προβλήματα, προβλήματα όχι προσωπικά αλλά της πόλης. Καταφεύγω σε εσένα μήπως και μου τα λύσεις.
Πρώτο πρόβλημα: Πανδώρα, πότε θα επιστρέψει στο σπίτι της; Βρίσκεται μακρυά από το κέντρο τρία χρόνια με τη δικαιολογία της ανακαίνισης των χώρων της. μήπως είναι αρκετή αυτή η απουσία; Γνωρίζεις ότι το οίκημα έχει κτιστεί από τον ευεργέτη Κων/νο Κοβεντάρο (και όχι Γκοβεδάρο) με δικά του χρήματα και όπως θυμάμαι ήταν αρκετά για την εποχή. Το 1957 παρευρέθηκε στα εγκαίνια και με τον πατέρα μου μπήκαν στο οίκημα λέγοντάς τον, «μαέστρο απ’ αυτή τη στιγμή η Πανδώρα στεγάζεται στο σπίτι της». Η καθυστέρηση μήπως, λέω μήπως, οφείλεται για να στεγαστεί κάποιος άλλος; Ούτε θέλω να το σκέφτομαι. Ο ευεργέτης εκτός από αυτό χρηματοδότησε για να στεγαστεί και η Βιβλιοθήκη, γι’ αυτό και έχει το όνομά του. Στην τρίτη ευεργεσία χρηματοδότησε και κατασκευάστηκε πισίνα στο γήπεδο και έδωσε περίπου τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες της εποχής. Η κακή κατασκευή τον λύπησε πολύ και είπε στον πατέρα μου «αν δεν ήμουν φιλάρρωστος και γέρος, θα γέμιζα αυτή τη γούρνα με χώμα». Υπόψη ότι πάνω της λειτουργεί το κλειστό γυμναστήριο.
Θυμάμαι ότι όλα αυτά τα έχει γραμμένα σε διαθήκη δωρίζοντας και το διπλανό χώρο στους προσκόπους. Η διαθήκη υπάρχει στο αρχείο του Δήμου, παρακάλεσα τους υπεύθυνους να τη φωτοτυπήσω, αλλά ακόμη ψάχνουν εδώ και αρκετούς μήνες.
Δεύτερο πρόβλημα: Διαμαντής Βαντής (και όχι Μπαντής). Κάποια μέρα του 1991, ήρθε στο γραφείο μου ένας κύριος και με παρακάλεσε αν είναι δυνατόν να δει μερικές φωτογραφίες γιατί διετέλεσε μαθητής της Πανδώρας από 1926 μέχρι το 1929. Ευχαρίστως τον εξυπηρέτησα, τις είδε και με παρακάλεσε αν μπορεί να έχει αντίγραφα. Του είπα ότι αυτό είναι εύκολο να του στείλω αντίγραφα και του ζήτησα το όνομά του. Μου είπε ότι λέγεται Διαμαντής Βαντής και μου έδωσε τη διεύθυνσή του. Του έδειξα και τα όργανα στην αποθήκη, λέγοντάς του ότι έχουν ηλικία πάνω από πενήντα χρόνια και είναι προβληματικά. Μετά απ’ αυτό, του έστειλα τις φωτογραφίες κι αυτός μου έστειλε επιταγή έξι εκατομμυρίων για την αγορά νέων οργάνων. Μετά μου έστειλε και άλλα τέσσερα εκατομμύρια για να έχουμε περισσότερα, μήπως και αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών. Ο τότε Δήμαρχος Πάρις, τον ανακήρυξε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ευεργέτη.
Μετά απ’ αυτό, έκανε πολλές δωρεές και σε άτομα σε Ιδρύματα, Συλλόγους, Σωματεία, έραψε 40 κοστούμια στα μέλη της Χορωδίας μας, στο Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών 10 εκατομμύρια, στο 1ο Λύκειο αρκετά χρήματα για την αγορά οργάνων γυμναστικής και μπράβο τους που έχει στη μετωπίδα του 1ο Λύκειο Βαντή Διαμαντή. Ο Σύνδεσμος ονόμασε το χορευτικό «Διαμάντειο» και ένα Σωματείο έχει τοποθετημένες τις φωτογραφίες του ζεύγους. Οι κάτοικοι της πόλης τους χαιρετούσαν με χαρά και το ζεύγος ενθουσιαζόταν, δίνοντας και άλλες δωρεές.
Όταν κάποτε τον ρώτησα γιατί δίνει τόσα χρήματα, μου απάντησε κοφτά «τα χρήματα δεν είναι δικά μου, είναι της Κοζάνης. Εγώ απογόνους δεν έχω, θα τα αφήσω στην πόλη που γεννήθηκα».
Μεγάλη επίσης δωρεά έκανε στο Δήμο, δώρισε το μεγάλο διαμέρισμα που έμενε και ένα άλλο που είχε στην παραλία Αγία Τριάδα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, οι δωρεές έφτασαν εκατοντάδες εκατομμυρίων!
Η τελευταία του παράκληση σε μένα, ήταν όταν πεθάνουν και οι δύο να τους θάψουμε στην Κοζάνη.
Και ένα κωμικοτραγικό. Επειδή ο Δήμος είχε στενότητα τάφων, ένας ανεγκέφαλος του Δήμου, άφησε ειδοποιητήριο στους απογόνους στον τάφο, να ξεθάψουν το Διαμαντή γιατί τους χρειάζεται ο χώρος. Ο Διαμαντής δεν είχε συγγενείς. Μία κυρία όταν είδε εκεί την ειδοποίηση, πήγε αμέσως στον Δήμαρχο και προς τιμήν σου Δήμαρχε σ’ ευχαριστώ δημόσια, γιατί μας γλίτωσες από το ρεζιλίκι κι έτσι αποτράπηκε κάθε ενέργεια.
Τώρα έρχομαι να ρωτήσω, γιατί από το 2002 και μέχρι σήμερα ο Δήμος δεν έδωσε το όνομά του σε κάποιο δρόμο της πόλης, όπως έκανε και στους προηγούμενους ευεργέτες; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μήπως οι δωρεές του φάνηκαν λίγες; Δεν θα έπρεπε, όπως έκανε στους άλλους να συμπεριλάβει και τον Διαμαντή;
Προσωπικά σαν πολίτης θα ντρέπομαι γι’ αυτή την απρέπεια. Σας προτρέπω αγαπητοί συμπολίτες να πάτε μια βόλτα στην περιοχή Αγίας Παρασκευής. Όλοι οι δρόμοι εκεί έχουν ονόματα Ελλήνων ηθοποιών! Φαίνεται ότι μάλλον γεννήθηκαν όλοι τους εδώ, έζησαν εδώ, υπηρέτησαν την πόλη, οπότε είχαμε υποχρέωση να τους ονοματίσουμε!
Όσο θα ζω, θα γράφω για αυτόν τον ευεργέτη, σε περίπτωση που δεν εισακουστώ, μήπως και βρεθεί κάποιος δρόμος και γι’ αυτόν. Υπόψιν ότι το όνομα παλιού ευεργέτη είναι σε δύο δρόμους!
Τρίτο πρόβλημα: Κων/νος Κοβεντάρος (όχι Γκοβεδάρος). Το 1951 μετά από παράκληση δύο κατοίκων της πόλης έστειλαν επιστολή στον Κων/νο, με την ευχή αν ήθελε να ξαναλειτουργήσει η Πανδώρα. Αμέσως, δέχτηκε και έστειλε 30 μουσικά όργανα μιας πλήρους μπάντας. Οι δύο αυτοί είναι οι κάτοικοι Γεώργιος Θάνος (ωρολογοποιός) και Γεώργιος Τιάλιος (κτηματίας και μετέπειτα ιδρυτής του Συλλόγου Λασσάνης) που πραγματοποιούσε κάθε χρόνο τις Αποκριές με δικά του χρήματα, δωρητής όλου του χώρου που στεγάζεται και λειτουργεί το Γηροκομείο σήμερα και καφετέρια στο Χαμηλό Αϊλιά, δίπλα από το Ξενία με δικά του πάλι χρήματα και τέλος το σπίτι του που σήμερα στεγάζεται ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν ανακηρύχτηκε ευεργέτης και αν υπάρχει το όνομά του σε κάποιο δρόμο. Αν απευθυνθώ στους αρμόδιους δεν γνωρίζω αν θα με ενημερώσουν. Βρέθηκε αρχιμουσικός από την Καστοριά και άρχισε να λειτουργεί η Πανδώρα, αλλά δεν είχε μόνιμη κατοικία όταν ήρθε το 1955 από την Αμερική ο ευεργέτης και είδε σε ποιο χώρο στεγαζόταν, είπε στον Γεώργιο Θάνο και σε συνεργασία με τον τότε Δήμαρχο, να βρεθεί χώρος να κτισθεί οίκημα για να στεγαστεί η μπάντα. Το οίκημα χτίστηκε με χρήματα του ευεργέτη (γι’ αυτό ονομάστηκε Κοβεντάρειο), ο δε πάνω όροφος να πραγματοποιούνται συναυλίες και ομιλίες. Το 1957 ξαναήλθε για τα εγκαίνια και από τότε η μουσική είχε δικό της χώρο και σπίτι.
Με την ευκαιρία κ. Δήμαρχε ζητώ μια χάρη. Στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, υπάρχουν δύο φωτογραφίες δίχως το όνομά τους. Φυσικό είναι να ρωτά ο καθένας ποιοι είναι. Παρακαλώ θερμά να γραφούν τα ονόματά τους αφού είναι δωρητές.
Πριν τελειώσω την αναφορά μου, θέλω να πληροφορήσω για ένα επεισόδιο που μάρτυρας ήταν η ταπεινότητά μου.
Ένα πρωί πριν από τις γιορτές, στον πεζόδρομο με πλησίασαν δύο ξένα ζευγάρια και μου ζήτησαν τι σημαντικό έχει η πόλη για να το επισκεφθούν. Αμέσως τους πήγα στον Άγιο Νικόλαο που τους άρεσε πολύ όπως μου είπαν, τους οδήγησα στο Μουσείο και μετά τους πρότεινα να επισκεφθούν τη Βιβλιοθήκη. Τους υπέδειξα τον τρόπο που θα πάνε μόνοι τους.
Αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή και παρακαλούσα να με καταπιεί η γη, γιατί με βρήκαν απογοητευμένοι που τους έστειλα στη Βιβλιοθήκη και δεν τη βρήκαν. Μάλιστα μία κυρία με τρόπο επιτιμητικό μου είπε ότι πήγαν και αντίκρισαν ένα τεράστιο κτίριο σαν τον Τιτανικό, αλλά πουθενά δεν είδαν να γράφεται Βιβλιοθήκη.
Ύστερα απ’ αυτά και επειδή κι εγώ δεν βλέπω μέχρι σήμερα να τοποθετείται το όνομα, ρωτώ, μήπως λέω μήπως μαγειρεύεται αλλαγή του ονόματος;
Για όλα τα παραπάνω ερωτήματα όπου και αν απευθύνθηκα, δεν πήρα καμμία απάντηση, παρά μονάχα αδιαφορία για την πόλη. Φαίνεται ότι μάλλον είναι επισκέπτες και καλά ζουν εδώ και δεν ενδιαφέρονται για την τύχη της Κοζάνης, ενώ έπρεπε όλοι μας να ενδιαφερθούμε και να αγαπήσουμε την πόλη μας που κινδυνεύει.
Κάπου διάβασα και μου άρεσε η φράση «Οι πόλεις φτιάχνονται όταν τις αγαπούν οι πολίτες».
Θα σου είμαι ευγνώμων αν θελήσεις να ασχοληθείς με τα προβλήματά μου, που δεν είναι μονάχα δικά μου πιστεύω.
Φιλικά
Πάρις Καραχάλιος
Πρώην Αρχιμουσικός – πρώην Δημοτικός Σύμβουλος
