Στις 19 Μαΐου φέρουμε στη μνήμη μας το ανείπωτο δράμα των Ρωμιών της Μικράς Ασίας, που υπέστησαν γενοκτονία από τους Τούρκους. Δεν νομίζω ότι είναι επιτυχής η επιλογή της ημέρας αυτής. Την ίδια ημέρα πανηγυρίζεται από τους απογόνους των θυτών η έναρξη της επιχείρησης του Μουσταφά Κεμάλ σωτηρίας της πατρίδας τους, το 1919. Η γενοκτονία των Ρωμιών είχε αρχίσει δύο και πλέον έτη ενωρίτερα και συνεχίστηκε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922 για τους αμάχους. Τελευταία όμως θύματα ήταν οι αιχμάλωτοι του πανικόβλητου ελληνικού στρατού. Από τους 55.000 χιλιάδες επέστρεψαν τελικά στην Ελλάδα περί τους 17.000. Για να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας, πρέπει να μη λησμονούμε τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους, επίσης θύματα των γενοκτόνων. Η τραγωδία αυτών άρχισε δύο έτη ενωρίτερα και τα θύματα υπήρξαν πολυπληθέστερα.
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από σελίδες αίματος. Κατακτητές εισβάλλοντας σε χώρες δεν περιορίζονταν στην αρπαγή και λεηλασία του πλούτου των κατακτημένων λαών. Επιδίδονταν και σε σφαγές και εξανδραποδισμούς. Η ιστορία γραμμένη από ιστορικούς των πολιτισμένων λαών δεν περιλαμβάνει πολλά γύρω από την αγριότητα των λαών αυτών. Αναλύει σε έκταση τις βαρβαρικές επιδρομές, κάποιες από τις οποίες προκάλεσαν τρόμο στους λαούς, που υπέστησαν τις συνέπειες. Ονόματα ηγετών βαρβάρων λαών, όπως ο Αττίλας, ο Τζεγκίς Χαν και ο Ταμερλάνος, έμειναν στην ιστορία ως συνώνυμα του ολέθρου. Διέπραξαν όμως αυτοί γενοκτονία; Κατ’ αρχή, έχουν το ελαφρυντικό του βαρβάρου. Επίκεντρο του πολιτισμού τους υπήρξε η ωμή βία πολλές φορές και ενδοφυλετική. Οι ενέργειές τους δεν προσέκρουαν σε ηθικές αρχές των κοινωνιών τους. Ακόμη οι σφαγές διαπράχθηκαν κατά επιδρομές και όχι μετά την επικράτηση τους, οπότε αρκούνταν στην απολαβή φόρων. Γενοκτονία δεν πραγματοποιήθηκε τόσο από τους προανεφερθέντες βαρβάρους όσο και από τους Οθωμανούς, τη συμβολή των οποίων στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εξήρε, προ ετών, πρωθυπουργός μας.
Διέπραξαν γενοκτονίες πολιτισμένοι λαοί; Αν διέπραξαν είναι ορθό να αποκαλούνται πολιτισμένοι; Όταν ο επί αιώνες διακαής πόθος των Γερμανοφράγκων επιτεύχηκε και η αυτοκρατορία μας καταλύθηκε με την κυριαρχία των Οθωμανών, δεν υπήρχε πλέον εχθρός στην Ανατολή! Το ενδιαφέρον των ηγεμόνων της Δύσης στράφηκε προς δυσμάς, μετά την ανακάλυψη της Αμερικής. Οι γηγενείς της ηπείρου σφαγιάστηκαν όχι στα πεδία των μαχών μόνο, αλλά και μετά την κατάκτησή τους. Αυτή υπήρξε η πρώτη γενοκτονία των «πολιτισμένων»! Όταν διαπίστωσαν ότι προέκυψε έλλειψη εργατικών χεριών για την άσκηση της αποικιοκρατικής πολιτικής τους, συνέλαβαν και οργάνωσαν την επικερδή επιχείρηση μεταφοράς κατοίκων από την Αφρική. Οι περισσότεροι από τους σκλάβους κατέληγαν κατά τη διάρκεια του πλου, όχι επειδή επιχειρούσαν ανταρσία, αλλά επειδή οι συνθήκες εγκλεισμού ήταν απάνθρωπες. Άραγε ευθύνη για τη γενοκτονία εκείνη είχαν μόνοι οι δουλέμποροι, άνθρωποι του υποκόσμου, ενώ οι κυβερνήσεις αλλά και οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι ανεύθυνοι;
Γενοκτονίες διαπράχθηκαν και κατά την αποικισμό της Αφρικής. Τρία εκατομμύρια κατοίκων της Μαδαγασκάρης φονεύτηκαν, επειδή αντιστάθηκαν στους Γάλλους αποικιοκράτες. Και αν σήμερα πεθαίνουν, κατ’ έτος, 10.000.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών από πείνα ή εύκολα αντιμετωπίσιμες στον «πολιτισμένο» κόσμο ασθένειες, δεν συνιστά αυτό μορφή γενοκτονίας με υπεύθυνους τους «πολιτισμένους» άρπαγες;
Ας έλθουμε στη γενοκτονία, τη μνήμη των θυμάτων της οποίας τιμούμε στις 19 Μαΐου. Οι σουλτάνοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία υπήρξαν άγριοι και προέβησαν σε σφαγές υπό συνθήκες όμως εξεγέρσεων και συγκρούσεων. Ουδείς συνέλαβε σχέδιο εξόντωσης πληθυσμών κατακτημένων λαών, που επέμεναν να διατηρούν την εθνική ταυτότητα στη βάση της διαφορετικής θρησκευτικής πίστης. Κάποιοι υπερτονίζουν ότι οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι ήταν αναγκαίοι για την είσπραξη φόρων και ασφαλώς ήταν, όμως δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που απέτρεψε τη γενοκτονία, πριν από την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων.
Οι Νεότουρκοι και ο συνεχιστής της πολιτικής τους Μουσταφά Κεμάλ είχαν έρθει σε επαφή με τον δυτικό πολιτισμό. Εν αγνοία τους βέβαια έπαιξαν το καλά οργανωμένο σχέδιο διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στον ανταγωνισμό για την αρπαγή της Μέσης Ανατολής με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, φαινόταν να προηγείται η Γερμανία με σύμμαχο την Αυστρία. Αυτή είχε διεισδύσει στον κρατικό μηχανισμό της παραπαίουσας αυτοκρατορίας και ήλεγχε πλήρως τους τομείς της άμυνας και της οικονομίας. Γερμανοί στρατιωτικοί όχι ως ιδιώτες αλλά ως απεσταλμένοι της γερμανικής κυβέρνησης, είχαν οργανώσει τον στρατό, που αντιμετώπισαν οι Βαλκανικοί λαοί στον πόλεμο του 1912, ο στρατός της βρετανικής Κοινοπολιτείας στην Καλλίπολη το 1915, όπου υπέστησαν πανωλεθρία και ο Κεμάλ ανδραγάθησε.
Ο Α΄ μεγάλος πόλεμος έδινε πρώτης τάξεως ευκαιρία να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, εισηγητές και οργανωτές του οποίου υπήρξαν οι Γερμανοί. Αυτοί διέθεσαν μεγάλα ποσά, πριν από την έναρξη του πολέμου, για την πρόκληση αντιπαράθεσης μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων εκτυπώνοντας τεράστιο αριθμό προκηρύξεων κατά των χριστιανών, ως αιτίων για την κακοδαιμονία και ανέχεια των μουσουλμάνων! Η προσοχή των ευρωπαϊκών λαών, κατά τον πόλεμο, ήταν στραμμένη αλλού. Η γενοκτονία πέρασε απαρατήρητη. Υπήρχε και δικαιολογία: Προληπτικά μέτρα, καθώς η Οθωμανική αυτοκρατορία απειλείτο από χριστιανική δύναμη, τη Ρωσία. Οι Αρμένιοι υπήρξαν τα πρώτα θύματα. Σε 1.500.000 υπολογίζονται αυτά. Ακολούθησε η γενοκτονία των Ρωμιών στα τάγματα εργασίας και στους εκτοπισμούς υπό δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες με ελλιπή την ένδυση και τη σίτιση.
Ο πόλεμος έληξε με ήττα των κεντρικών αυτοκρατοριών. Οι Αγγλογάλλοι καρπώθηκαν και διαμοίρασαν τη Μέση Ανατολή. Έθεσαν υπό επιτήρηση τον σουλτάνο και αναζήτησαν δυνάμεις για την καταστολή της όποιας αντίστασης θα επιχειρούσαν ομάδες που δεν είχαν κάνει αποδεκτή τη συνθήκη ανακωχής. Στην έκταση της Ιωνίας αρχικά, ανέθεσαν την αποστολή στην Ελλάδα και ο στρατός μας αποβιβάστηκε στη Σμύρνη, όχι ως ελευθερωτής, αλλά για την επιβολή της τάξης και τον αφοπλισμό των ατάκτων ομάδων. Είχε προηγηθεί η αυθαίρετη απόβαση και ιταλικού στρατεύματος νοτιότερα, που εξόργισε τους ισχυρούς εκ των «συμμάχων», που δεν ήθελαν να καταστεί και άλλος ισχυρός, δηλαδή ανταγωνιστής. Οι Ιταλοί με την πικρία του αδικημένου από την ημέρα της απόβασης εκδήλωσαν την εχθρότητα προς τον στρατό μας, περιθάλποντας τους κυνηγημένους ατάκτους Τούρκους και συκοφαντώντας τον για δήθεν βιαιότητες κατά αμάχων Τούρκων.
Λίγες ημέρες μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη απέπλεε για τη Σαμψούντα ο Κεμάλ με την ίδια αποστολή, που είχε ανατεθεί στον ελληνικό στρατό. Ποιος είχε επιλέξει τον Κεμάλ για την αποστολή αυτή; Ο υπό τον έλεγχο των νικητών σουλτάνος; Αλλά εκείνος είχε υποστεί την ταπείνωση του εγκλεισμού από τους Νεότουρκους. Θα επέλεγε εκπρόσωπο του αντιπάλου στρατοπέδου; Οι Άγγλοι δεν πληροφορήθηκαν ούτε την επιλογή του Κεμάλ ούτε τον απόπλου για τη Σαμψούντα; Δεν γνώριζαν τα φρονήματά του ούτε είχαν πληροφορηθεί για την σημαντική του συμβολή στην πανωλεθρία τους στην Καλλίπολη; Και τους ήταν δύσκολο να σπεύσουν στη Σαμψούντα, να τον επαναφέρουν;
Ακολούθησε η δεύτερη φάση της γενοκτονίας, αγριότερη της πρώτης, με εφόδους συλλήψεις, άγριες σκηνές βασανισμών και βιασμών, πριν από τις εκτελέσεις. Και η αγριότητα εντάθηκε με τη δικαιολογία ύπαρξης ανταρτικών ομάδων, οι οποίες πολλές φορές προδόθηκαν από τους «συμμάχους» Άγγλους! Και έτος αργότερα στο πλευρό των κεμαλικών προστέθηκαν και οι «σύμμαχοί» μας Γάλλοι, παραχωρώντας την Κιλικία με άφθονο στρατιωτικό εξοπλισμό. Είχε προηγηθεί η σημαντική ενίσχυση των Τούρκων από το επικρατήσαν σοβιετικό καθεστώς ως τιμωρία για τη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στον εμφύλιο πόλεμο κατά διαταγή των Γάλλων «συμμάχων» μας.
Συνήθως μιλούμε για τη βαρβαρότητα των Τούρκων. Τι θα πούμε όμως, αν υποβληθούν όλοι τους σε εξέταση DNA; Τί απόγιναν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας, λίγες δεκαετίες μετά την κατάκτηση. Είναι θέμα φυλής η αγριότητα ή πολιτισμού; Οι του συστήματος εξουσίας αποφεύγουν να ενοχοποιούν τους και σήμερα «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους» μας. Αυτοί είναι πολιτισμένοι, δεν διαπράττουν γενοκτονίες! Βέβαια κατ’ εξαἰρεση πρέπει να προβάλλεται η γενοκτονία σε βάρος των Εβραίων.
«Μακρυγιάννης»
