Γράφει η Δήμητρα Καρακάση*
Ο Σεπτέμβρης κουβαλάει για πολλούς από εμάς μια αίσθηση επανεκκίνησης. Είναι ο μήνας που τα σχολεία ανοίγουν ξανά, οι επαγγελματικοί ρυθμοί ξαναβρίσκουν ένταση, οι μέρες μικραίνουν και η καθημερινότητα φαίνεται να απαιτεί πλέον οργάνωση και πειθαρχία. Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε τον Σεπτέμβρη σαν το «πραγματικό ξεκίνημα» της χρονιάς, σαν το εναρκτήριο σημείο της καθημερινότητας.
Όμως, μέσα από έναν ψυχολογικό φακό αυτή η ιδέα είναι περισσότερο μια κοινωνική αφήγηση παρά μια αντικειμενική αλήθεια. Ο χρόνος δεν έχει αφετηρίες και τερματισμούς. Δεν σταματά να κυλά ποτέ. Είναι αδιάκοπος και συνεχής. Η ζωή δεν ακολουθεί το έντυπο ημερολόγιο που φτάνει στο τέλος του και έπειτα αγοράζουμε ένα νέο. Η καθημερινότητα έχει τη δική της ροή και κάθε στιγμή μπορεί να είναι ταυτόχρονα η αρχή, η συνέχιση ή το τέλος.
Άλλωστε, η παγίδα του «πρέπει τώρα να ξεκινήσω» γεννά άγχος και ενοχές. Το να πιστεύουμε ότι ο Σεπτέμβρης μάς επιβάλλει αλλαγές και πειθαρχία, μας απομακρύνει από την ελευθερία του παρόντος. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάποιος μήνας ή κάποια εποχή που να μας υπαγορεύει πότε επιτρέπεται να ξεκουραστούμε ή πότε «πρέπει» να γίνουμε παραγωγικοί. Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που οφείλουμε να μας υπενθυμίζουμε πως το δικαίωμα για ξεκούραση, για στάση, για ανάσα, για διασκέδαση υπάρχει πάντοτε. Αντίστοιχα, η πρωτοβουλία για κάτι νέο μπορεί να γεννηθεί όχι μόνο τον Σεπτέμβρη, αλλά σε οποιοδήποτε τυχαίο απόγευμα, σε μια μικρή, καθημερινή στιγμή έμπνευσης, σε μια συζήτηση που μας αγγίζει.
Ο Σεπτέμβρης μπορεί, αν θέλουμε, να είναι πράγματι ένα σύμβολο ανανέωσης. Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική ευκαιρία. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή είναι εξίσου μια πιθανότητα για αρχή. Μάλιστα, η πραγματική σοφία βρίσκεται στο να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας πως το ημερολόγιο δεν μας περιορίζει, καθώς αυτό που πραγματικά μας ανήκει είναι το παρόν, όπως κι αν αυτό λέγεται.
*Δήμητρα Καρακάση – Ψυχολόγος
