Ένα θεμελιώδες δικαίωμα, η εκπαίδευση, χάνεται μέσα στα κονδύλια, στους διαδρόμους των υπουργείων και στις θριαμβολογίες των ανακοινώσεων. Ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για την ειδική αγωγή και τα παιδιά με αναπηρίες.
Τρεις μήνες, σχεδόν, μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, τα κενά στην παράλληλη στήριξη και την ειδική αγωγή, είναι περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά.
Το «πείραμα» ή το «κόλπο» των τμημάτων ένταξης, που στην πράξη λειτουργούν ως μαζική παράλληλη στήριξη, έχει ήδη αποτύχει από τους ίδιους που το σχεδίασαν, αφού απέτυχαν να προβλέψουν το αυτονόητο: ότι για να λειτουργήσει χρειάζονται εκπαιδευτικοί.
Στο Λύκειο, όπου φοιτά η κόρη μου, υπάρχουν δύο μαθητές με δικαίωμα παράλληλης στήριξης, καθώς και εννέα παιδιά που δικαιούνται τμήμα ένταξης σε πέντε διαφορετικά τμήματα.
Και αυτά τα παιδιά «καλύπτονται» από:
· μία φιλόλογο παράλληλης στήριξης για 13 διδακτικές ώρες την εβδομάδα
· μία φιλόλογο τμήματος ένταξης με πλήρες ωράριο,
· και μία μαθηματικός τμήματος ένταξης, η οποία ανέλαβε υπηρεσία στις 17 Νοεμβρίου, δύο μήνες μετά την έναρξη της χρονιάς, και παρίσταται στο σχολείο μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα, για συνολικά δέκα ώρες.
Η κατάσταση αυτή, όσο νόμιμη κι αν είναι τυπικά, είναι ουσιαστικά απαράδεκτη.
· Εκπαιδευτικοί που βλέπουν τα παιδιά αποσπασματικά, που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη ροή των μαθημάτων, αφού υπηρετούν και σε άλλα σχολεία.
· Παιδιά χωρίς σταθερό σημείο αναφοράς, στοιχείο απολύτως κρίσιμο για τις νευροαναπτυξιακές και αισθητηριακές αναπηρίες.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που κυβέρνηση και υπουργείο πανηγυρίζουν για «επιτυχίες» και «ευαισθησία» στην εκπαίδευση των ΑμεΑ.
Η παρούσα επιστολή δεν απευθύνεται σε υπουργεία ούτε σε υπηρεσιακούς παράγοντες.
Είναι μια προσωπική προσπάθεια να ακουστεί η πραγματική εικόνα της ειδικής αγωγής στα σχολεία, πίσω από τις πολύκροτες εξαγγελίες περί «ολοκληρωτικής» και «εκσυγχρονιστικής» μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης των ΑμεΑ στην υποχρεωτική εκπαίδευση.
Φτάνει πια, είναι αναίσχυντο από τη μεριά της κυβέρνησης να αντιμετωπίζεται η αναπηρία μόνο με νούμερα, δεν αρκούν οι εξαγγελίες για το πόσα χρήματα δαπανήθηκαν στο όνομα της αναπηρίας. Ναι, ξοδεύονται πολλά χρήματα στο όνομα της αναπηρίας, αλλά όχι για τον ανάπηρο.
Αν δεν διαφήμιζαν τόσο πολύ τα «Ωνάσεια» σχολεία και το πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου», αν δεν ασχολούνταν τόσο πολύ με την επικοινωνία, αλλά έστω και λίγο με την ουσία, αν μοναδικό τους μέλημα δεν ήταν το μοίρασμα των χρημάτων στους ιδιώτες αλλά η στήριξη του δημόσιου σχολείου τότε τα παιδιά μας θα φοιτούσαν επί ίσοις όροις με όλα τα παιδιά.
(Τα στοιχεία του συντάκτη βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας)
