Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Τα τελευταία χρόνια, η τέχνη του τατουάζ έχει αποκτήσει λάμψη, κοινωνικό στάτους και δημοσιότητα. Όλο και περισσότεροι τη βλέπουν ως εύκολη επαγγελματική διέξοδο. «Δεν έχω δουλειά, θα γίνω tattoo artist». Όμως αυτή η φράση, όσο αθώα κι αν ακούγεται, υποτιμά βαθιά την ίδια την τέχνη.
Μακάρι να θέλουν πολλοί νέοι να ασχοληθούν με το τατουάζ. Αρκεί να το κάνουν με σεβασμό, αφοσίωση και διάθεση να μάθουν. Όχι με κίνητρο τη λάμψη, το στάτους ή το “εύκολο χρήμα”. Γιατί όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Κανείς tattoo artist δεν απέκτησε φήμη και αναγνώριση μέσα σε μια μέρα. Πίσω από κάθε επιτυχία υπάρχει κόπος, εμπειρία και σιωπηλή δουλειά ετών. Και αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται, ούτε να υποτιμάται.
Πολλοί λένε: «Ζωγραφίζω από μικρός, θέλω να γίνω tattoo artist». Κι αυτό είναι υπέροχο, γιατί η τέχνη χρειάζεται νέα μάτια και φρέσκα χέρια. Όμως άλλο η αγάπη για τη ζωγραφική κι άλλο η συστηματική εκπαίδευση, με καθοδήγηση, σπουδές και επαγγελματική πορεία. Σκεφτείτε το σαν σχολείο: Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, επαγγελματική εξέλιξη, μεταπτυχιακά. Η τέχνη του τατουάζ απαιτεί τα ίδια “σκαλοπάτια” μάθησης μόνο που εδώ, το χαρτί είναι δέρμα. Κι εκεί δεν υπάρχει σβήστρα. Ούτε γράφεις πάνω σε κάτι άψυχο. Γράφεις σε κάτι ζωντανό, που σου εμπιστεύεται τον εαυτό του. Και αυτό από μόνο του είναι ιερό.
Αν αύριο το κοινωνικό στάτους ήθελε τους οδοντιάτρους “της μόδας”, ίσως να ακούγαμε κάποιον να λέει: «Θέλω να γίνω οδοντίατρος, πλένω τα δόντια μου από μικρός». Ακούγεται αστείο, αλλά αυτή η λογική έχει αρχίσει να τρυπώνει επικίνδυνα και στο χώρο μας.
Η τέχνη αυτή δεν είναι lifestyle. Είναι στάση, παιδεία και ήθος. Και, δυστυχώς, πολλές φορές βλέπω μια αλαζονεία σε νέους που θέλουν να ασχοληθούν, μια “δήθεν” αλητεία που μπερδεύεται με την επανάσταση.
Όμως άλλο η επανάσταση, κι άλλο η αλητεία. Η επανάσταση θέλει γνώση, κόπο και ψυχή. Η αλητεία είναι απλώς θόρυβος.
Αν γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω, το τατουάζ στην Ελλάδα ανήκε στην υποκουλτούρα. Ήταν κάτι περιθωριοποιημένο, ταυτισμένο με ναυτικούς, στρατιώτες ή ανθρώπους που απλώς ήθελαν να ξεφύγουν από τα κοινωνικά στερεότυπα. Δεν είχε τη λάμψη που έχει σήμερα, αλλά είχε αλήθεια. Κανείς δεν το έκανε για προβολή. Το έκανε γιατί το ένιωθε. Γιατί ήθελε να πει κάτι με τρόπο ανεξίτηλο.
Κι αυτή η ανάγκη για αλήθεια είναι που με οδήγησε να ξεκινήσω και τα σεμινάρια.
Να μεταφέρω στους νεότερους την ουσία πίσω από την τεχνική, το “γιατί” πριν από το “πώς”. Πρόσφατα, μετά από ένα σεμινάριο που έκανα σε μια σπουδάστρια Καλών Τεχνών, δέχτηκα δεκάδες μηνύματα με την ίδια ερώτηση: «Δίνεις πτυχίο;»
Και κάθε φορά χαμογελώ ,γιατί η απάντηση είναι απλή. Δεν δίνω πτυχία. Δίνω γνώση, εμπειρία και καθοδήγηση.
Οι πιστοποιήσεις που παρέχω είναι αναγνώριση μιας πορείας μάθησης και σεβασμού μέσα στο στούντιο. Διδάσκω μόνο σε ανθρώπους με υπόβαθρο και πρόθεση ουσιαστικής εξέλιξης, γιατί μόνο τότε η εκπαίδευση αποκτά νόημα. Κι εγώ η ίδια συνεχίζω να μαθαίνω. Η τέχνη του τατουάζ είναι ζωντανή, εξελίσσεται, αλλάζει, και απαιτεί διαρκή μαθητεία.
Κι αυτό είναι το όμορφο: ότι ποτέ δεν “τελειώνεις”. Το τατουάζ δεν είναι απλώς μια εικόνα στο σώμα. Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης, ένας διάλογος ανάμεσα σε ψυχές. Κι αυτή τη σιωπηλή γλώσσα της δημιουργίας, έχουμε καθήκον να τη σεβόμαστε. Η τέχνη αυτή, δεν πρέπει ποτέ να χάνει την αξία και το βάθος της, γιατί μόνο τότε το μελάνι μιλά αληθινά.
*Γιώτα Κουτσώνα – Καλλιτέχνιδα Tattoo & ιδιοκτήτρια του The Lighthouse Tattoo
