Κουράσθηκαν τα μάτια μου να διαβάζω, τα θυμωμένα μηνύματα των θαυμαστών του Κάστρο για το προχθεσινό κείμενο μου με τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Κάστρο που αγαπήσαμε». Με βασική κατηγορία ότι σκόπιμος αγνοώ τα μεγάλα επιτεύγματα του αστρικού καθεστώτος, όπως η παροχή δωρεάν παιδείας και πρόσβασης στο σύστημα υγείας για όλους τους Κουβανούς. Και η εξάλειψη της ανεργίας.
Καμία αντίρρηση ότι πράγματι αυτά ήταν επιτεύγματα του καθεστώτος. Θα θυμίσω απλώς ότι πολύ πριν από το καθεστώς Κάστρο, τα ίδια επιτεύγματα πρόβαλαν όλες οι ηγεσίες των χωρών όπου είχε επικρατήσει το κομμουνιστικό σύστημα. Το ίδιο πράγμα άκουγα είτε επισκεπτόμουν την τότε Σοβιετική Ένωση, είτε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας του Ζίβκοφ, είτε και την «σοσιαλιστική» Ρουμανία του Τσαουσέσκου.
Μόνο που την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι λαοί απολάμβαναν επίσης ένα τέλειο και εντελώς δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα όπως και ένα υψηλού επιπέδου εθνικό σύστημα υγείας, με δωρεάν φροντίδα για όλους. Ακόμη και για τους …τεμπέληδες που δεν είχαν τα καθ’ ημάς προαπαιτούμενα ένσημα. Αλλά χωρίς να στερούνται την ελευθερία τους. Με πλήρη δημοκρατία. Ήταν οι λαοί των σοσιαλδημοκρατικών κατακτήσεων του ευρωπαϊκού Βορρά, κυρίως οι Σκανδιναβοί και οι Φιλανδοί.
Όταν στο ίδιο αποτέλεσμα μπορείς να φθάσεις από τον δρόμο της ελευθερίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου, γιατί πρέπει να αποδεχτώ ότι τέτοια επιτεύγματα καθαγιάζουν και «ξεπλένουν» καθεστώτα τα όποια στηρίζονται στη βία και την αυθαιρεσία;
Και αυτά δεν είναι τωρινές σκέψεις. Αλλά εδραίες παλιές πεποιθήσεις. Τις όποιες κληροδότησα στα παιδιά μου. Ακόμη και με τους στίχους μου. Όπως το ποίημα «Τα χοιρινά», που περιλαμβάνεται στα «Γράμματα στον Αλέξανδρο». Μικρό απόσπασμα αφιερώνω στους οργισμένους επιστολογράφους μου:
Πρόθυμοι θα βρεθούν πολλοί να σου παινέψουν
τις κοινωνίες των χοιρινών.
Σ’ αυτές τις σύγχρονες μονάδες
τα χοιρινά έχουν απόλυτη ισότητα
και στο φαΐ και στην περίθαλψη ακόμη.
………
Μην τις ζηλέψεις τις σχολαστικά οργανωμένες
κοινωνίες, των τετραπόδων και διπόδων χοιρινών,
Εκεί που δια νόμου απαγορεύεται η νοσταλγία
μιας εποχής αγριογούρουνων,
εκεί που η αγάπη προς το δάσος
και η λατρεία προς τις λόχμες
λογαριάζονται ως πάθηση
κι η κοινωνία δια νόμων προστατεύεται
από τους «πάσχοντες»
εγκλείοντάς τους σε θεραπευτήρια.
Μακάρι στη ζωή σου να σταθείς αγριογούρουνο
παρά να καταντήσεις χοιρινό.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
