Νικόλας Κοκκαλιάρης, Πρόεδρος 15μελούς του 2ου ΕΠΑΛ Κοζάνης
Οι νέοι σήμερα στην Κοζάνη του 21ου αιώνα μεγαλώνουμε μέσα σε ένα πλαίσιο που μας ωθεί να φύγουμε από την πόλη. Όλο και δυσχεραίνει η επιβίωση και η επαγγελματική αποκατάσταση εντός αυτής. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς πώς είναι η καθημερινότητα αυτών των νέων στην Κοζάνη του σήμερα; Νέοι δεν είναι μοναχά οι εικοσιπεντάρηδες, αλλά και οι έφηβοι που δίνουν ραντεβού στο καμπαναριό, που ανακαλύπτουν την πόλη σπιθαμή προς σπιθαμή κτλ.
Προσωπικά θέλω να μιλήσω για τους εφήβους της πόλης, τους μελλοντικούς πολίτες, μιας και είμαι ένας από αυτούς, εκείνους που οι μεγαλύτεροι συμβουλεύουν να φύγουν μετά το τέλος των δευτεροβάθμιων σπουδών τους. Ζώντας, λοιπόν, στην Κοζάνη του ’25, βλέπουμε την πόλη μας να παρακμάζει και να δημιουργείται γύρω μας ένα απαισιόδοξο κλίμα στο οποίο τα όνειρα των νέων «χάνονται», χωρίς να φέρουν αυτοί καμία ευθύνη. Αυτή είναι μια άσχημη αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστική οπτική. Ποια είναι τελικά, όμως, τα θετικά αυτής της πόλης και πώς την βλέπουν οι νέοι της;
Η απαρίθμηση των θετικών μιας μικρής πόλης όπως η Κοζάνη αποτελεί μια αισιόδοξη νεανική οπτική της κατάστασης. Ξεκινώντας από την ποιότητα ζωής που προσφέρει, καθώς γλιτώνει τον πολίτη από τις μεγάλες αποστάσεις, την απρόσωπη καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων, το άγχος και το υψηλό κόστος διαβίωσης. Οι έφηβοι αναγνωρίζουν ορισμένα από αυτά τα θετικά, όμως στην παρούσα φάση δεν είναι αυτό που αποζητούν. Η πόλη δυστυχώς αδυνατεί να τους προσφέρει όσα χρειάζονται. Νιώθουν ως «περαστικοί» στην ίδια τους την πόλη και όχι ενεργά μέλη της· γι’ αυτό, παρά την ύπαρξη υπερσύγχρονου πανεπιστημίου, πολλοί επιλέγουν να φοιτήσουν σε άλλες πόλεις.
Η φυγή αυτή δεν είναι απαραίτητα κακή. Το ζήτημα είναι το «μετά». Ένα μεγάλο ποσοστό φεύγει από την πόλη για σπουδές και επιλέγει να μην επιστρέψει. Εδώ είναι που αξίζει να λειτουργήσουμε μεταρρυθμιστικά, ώστε να χτίσουμε τις προϋποθέσεις για την επιστροφή των νέων. Λόγω της βίαιης απολιγνιτοποίησης, η έλλειψη θέσεων εργασίας αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ωστόσο, αντί να επαναπαυόμαστε στη γκρίνια, οφείλουμε να εργαστούμε συλλογικά για ουσιαστικές και ρεαλιστικές λύσεις.
Είναι βασικό να αντιληφθούμε πως κάποιες ενασχολήσεις του παρελθόντος δεν είναι ξεπερασμένες, ειδικά όταν υποστηρίζονται από προηγμένα τεχνολογικά μέσα. Έτσι, μακροπρόθεσμη λύση μπορεί να αποτελέσει η απασχόληση του ενεργού πληθυσμού στον πρωτογενή τομέα. Η περιοχή μας διαθέτει φυσικά και γεωγραφικά πλεονεκτήματα, εφόσον δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις από την πολιτεία προς τους πολίτες και τους τοπικούς φορείς. Ο πρωτογενής τομέας μπορεί να απορροφήσει εργαζομένους διαφορετικών ειδικοτήτων και να συμβάλει στην αναζωογόνηση της τοπικής οικονομίας.
Καθώς πλησιάζουμε στο 2026, το ερώτημα δεν είναι αν η Κοζάνη μπορεί να αλλάξει, αλλά αν εμείς είμαστε έτοιμοι να την αλλάξουμε για όλους, με την κατάλληλη βοήθεια. Ίσως τότε η πραγματική αλλαγή να είναι μια πόλη που επέλεξε το μέλλον της.
