Πρωϊνό χωρίς καφέ γίνεται; Δεν ξέρω αλλού, αλλά στην Ελλάδα δεν γίνεται!… Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει η μέρα χωρίς τον… «πολλά βαρύ και όχι», τον… «με ολίγη και με τρεις φουσκάλες στη μέση». τον «φραπέ» ή τον όποιας άλλης επιλογής… Μάλιστα, οι ελληνικής προέλευσης δύο πρώτοι, σερβίρονται αχνιστοί και μυρωδάτοι σε χονδρό φλυτζάνι, με την τέχνη του μερακλή και παροδοσιακού καφετζή, του κυρ – Αντώνη!… Ο οποίος «ανέχεται» – μήνες τώρα – την παρουσία και μιας «τετράδας», κατά κανόνα, η οποία τελευταία ολιγόστεψε και από της Αγίας Βαρβάρας έγινε… «τριάδα», ανεξάρτητα από την θέλησή του… «καρρέ»!…
Όπως έγινε αντιληπτό, ο ένας «έφυγε»!…
Προσπαθούσαμε οι εναπομείναντες, οι άλλοι τρεις, να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια ενός αγνού, ανιδιοτελούς, πραγματικού φίλου. Τέτοιου, που σπανίζει στις μέρες μας: Του Γιώργου του Παπαχρήστου!…
Αλλά πριν τα συγκινησιακά οδηγήσουν, με την συζήτηση, που άνοιξε ο Νώντας, στα οδυνηρά και θλιβερά, παρενέβη αποφασιστικά ο Στάθης και είπε:
-Ας μη πάμε την κουβέντα σε… «μοιρολόγια»… Αυτά δεν θα τα ήθελε ούτε και ο Γιώργος, ένας άνθρωπος αγωνιστής, σεμνός, φιλότιμος, δίκαιος, λεβέντης, που αντιμετώπισε τα πάντα παληκαρίσια!…
– Έχεις δίκαιο, συμφώνησε ο Νώντας, ο οποίος θυμήθηκε μερικά, σχετικά με την καταγωγή του, λέγοντας: Ο Γιώργος ήταν ο πρωτοπόρος υιός του Θανάση Παπαχρήστου, ενός φημισμένου κτίστη, πραγματικού μάστορα, πέτρινων πελεκητών οικιών, γεφυριών και λοιπών οικημάτων, από το Δασύλλιο. Ήταν περιζήτητος για την επιμελημένη εργασία του σ’ ολόκληρη την περιοχή, στην επαρχία Γρεβενών και Κοζάνης. Πολλά κτίσματα έγιναν με τα χέρια του. Η αδελφοκτόνος σύρραξη και οι καταστροφές στα χωριά των Ν. Κοζάνης και Γρεβενών, όμως, τον ανάγκασαν να εγκατασταθεί οικογενειακώς στην Κοζάνη, όπου στην συνοικία του Αγίου Νικάνορα ξανάκτισε δικό του σπίτι, βοηθούμενος από όλα τα μέλη της οικογενείας του και κυρίως από τον μεγαλύτερο υιό του, Γιώργο, που σκληραγωγούνταν παράλληλα.
– Γι’ αυτό και στο Γυμνάσιο, σε όλες τις εκδηλώσεις και ιδίως στην γυμναστική, όταν μερικοί συμμαθητές του προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τις ασκήσεις, τα αγωνίσματα, τα ομαδικά παιχνίδια, ο Γιώργος, αντίθετα με αυτούς, τραβούσε μπορστά και όλα αυτά τα θεωρούσε απλώς… «ξεμούδιασμα», παρετήρησε ο Νώντας, δίδοντάς μου… «πάσσα» να προσθέσω:
-Ο Γιώργος ήταν «στόφα» αθλητού, με αθλητική σωματική διάπλαση, παράστημα αθλητικό, αλλά πάνω απ’ όλα με ήθος και «πιστεύω» στην αθλητική Ιδέα και τα υψηλά ιδανικά της, τα οποία τηρούσε απαρέγκλιτα, σε κάθε του εμφάνιση, γεγονός που τον έκανε να ξεχωρίζει και να εκτιμάται από συμπαίκτες και «αντιπάλους». Ήταν πολυτάλαντος αθλητής. Δεν υπήρχε άθλημα της εποχής του, με το οποίο να μην είχε ασχοληθεί!… Αλλά, με αυτόν τον τρόπο, καταπονούνταν άσκοπα. Οι δύο Γυμναστές του Γυμνασίου, ο Ντρίμερης Κων/νος και ο Σταυρόπουλος Άγγελος, που διέβλεπαν τις ανεξάντλητες δυνατότητές του, τον προέτρεψαν να περιορίσει την άθλησή του σε δύο – τρία, το πολύ, ομαδικά αθλήματα και κυρίως στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο και στο βόλλεϋ!…
Ο Γιώργος άκουσε τις συμβουλές των Γυμναστών του και σε λίγο διάστημα είδε και ο ίδιος να έχει σημαντική βελτίωση στα αθλήματα αυτά.
– Και να τονισθεί ότι αυτά γινόταν χωρίς τεχνική υποστήριξη και σύγχρονα μέσα, σε μία εποχή δύσκολη γενικώς, στις αρχές της δεκαετίας του ‘50, διέκοψε ο Στάθης.
– Έτσι, ακριβώς, συμφώνησα. Αλλά, τότε υπήρχε ο ζήλος, η θέληση, η λατρεία στο άθλημα (όποιο και αν ήταν αυτό), σε υπερβολικό βαθμό και ξεπερνούσε τις όποιες ελλείψεις ή ατέλειες, καθώς οι αθλητές αγωνίζονταν με ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια λαστιχένια («Ελβιέλα»), ένα παντελονάκι από «κάμπουτ» και μία φανελίτσα ψιλή, μέσα σε γήπεδα και τερραίν χωμάτινα, στα οποία, άλλες φορές οι λάσπες έφθαναν έως το… γόνατο και άλλες φορές οι σκόνες, σε έπνιγαν κυριολεκτικά!… Για να μην προτάξω τα χιόνια και τους πάγους, που ήταν μόνιμοι «σύντροφοί» μας, τους χειμερινούς μήνες. Θυμούμαι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και τον διεθνή φιλικό αγώνα των Θεοφανείων του 1956, στην Κοζάνη, μεταξύ του Ολυμπιακού και της Μπούσκ Βελιγραδίου, ο οποίος είχε διεξαχθεί σε χιονισμένο και παγωμένο γήπεδο, με θερμοκρασία 10 βαθμούς κάτω από το μηδέν, τον δε Γιώργο να υπερασπίζεται τα δίχτυα της εστίας του Ολυμπιακού, στο β’ ημίχρονο, αντικαθιστώντας τον άλλο Γιώργο, τον Ιωαννίδη, για να «ζεσταθεί» κι αυτός στο παγωμένο γήπεδο, στο οποίο είχαν προσέλθει περισσότεροι από… δισχίλιοι φίλαθλοι!…
– Δεν μας θυμίζεις, όμως, και το σκορ, υπάρχει λόγος; ερώτησε ο Νώντας.
– Το κράτησα για τελευταία «εντύπωση»…. Ήταν 4-0 υπέρ των φιλοξενουμένων, οι οποίοι είχαν, κατά πολύ ανεβασμένο ποδοσφαιρικά επίπεδο, την εποχή εκείνη. Πάντως, το άθλημα, στο οποίο ήταν, σχεδόν πάντοτε, κυριαρχούσα μορφή ο Γιώργος, ήταν το μπάσκετ. Ήταν στην «φουρνιά», που «βίωσε» την… έμπρακτη διδασκαλία του μπάσκετ, στην Κοζάνη. Αυτή είχε γίνει, γύρω στα ‘52, με την διοργάνωση πανστρατιωτικού πρωταθλήματος μπάσκετ από το Β’ Σ. Στρατού, που είχε έδρα την Κοζάνη, στην οποία είχαν καταφθάσει οι ομάδες των τριών (τότε) Σωμάτων και της ΑΣΔΑΝ. Όλες οι ομάδες περιελάμβαναν στις τάξεις τους επίλεκτους στρατευμένους μπασκετμπωλίστες των ομάδων της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσ/νίκης. Μεταξύ αυτών, ήταν και ο μπασκετμπωλίστας του Παναθηναϊκού και πρωταθλητής Ελλάδος στο ύψος, Γιάννης Λάμπρου, ο οποίος, με την ομάδα του, προσήλθε, για προπόνηση, στο τερραίν του Βαλταδωρείου Γυμνασίου, που ήταν το μόνο, που διέθετε μπασκέτες. Εκεί, συνάντησε τον Γιώργο και τους συμμαθητές του, οι οποίοι αθλούνταν έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Έγιναν οι συστάσεις, η ευγενής παραχώρηση του τερραίν στους στρατευμένους, οι οποίοι, προφανώς σε «ανταπόδοση» της ευγενούς χειρονομίας των μαθητών, ζήτησαν, με επικεφαλής τον Γιάννη Λάμπρου, να λάβουν μέρος στην προπόνηση και τα… Γυμνασιόπαιδα. Η ευχάριστη αυτή έκπληξη εντθουσίασε τους… «αρχαρίους» μαθητές, οι οποίοι δεν άργησαν να… «μυηθούν» στα μυστικά του αθλήματος. Αυτό ήταν. Η αρχή είχε γίνει. Από εκεί και πέρα οι φιλόδοξοι μαθητές δεν «ξεκολλούσαν» από το «τερραίν». Σ’ αυτό, συνετέλεσε και ο σχεδιασμός και η οργάνωση, που παρετηρήθηκε άμεσα. Οι μαθητές, που συγκρότησαν, με τον Γιώργο Παπαχρήστου, τις ομάδες μπάσκετ, ήσαν σταδιακά, οι: Σκορδάς Κώστας, Χαριτωνίδης Κώστας, Χατζηδάμος Γιάννης, Τζιούτζιος Αρμάνδος, Χαλβατζής Δημ., Μήλιος Λαζ., Τσιγκαλής Νικ., Κουτσομύτης Κώστας, Πράπας, Φαρφάρας, Σκόρδας Δημ., Γκοτζαμάνης Γιώργος, Γκατζόφλιας Κώστας, Γεροντίδης Μωϋσής, Ράπτης Αποστ., Πούλιος Νικ., Καραδήμος Γιώργος, Κλείδης Δημ., Γούλας Χρήστος, Γκαγκάνας Κώστας, Τσακιρίδης Γιώργος, χωρίς να αποκλείονται και άλλοι, οι οποίοι έδειχναν ενδιαφέρον για το άθλημα.
– Δηλαδή… «καινά δαιμόνια», διέκοψε ο Στάθης.
– Εμπλουτισμός και διεύρυνση των αθλημάτων στην Κοζάνη, αντέτεινα, προσθέτοντας ότι, έτσι ήλθε το μπάσκετ στην Κοζάνη. Ο … «σπόρος» του Γιάννη Λάμπρου βρήκε «εύφορο» έδαφος και άρχισε να αποδίδει καρπούς. Το άθλημα θεμελιώθηκε με την αγάπη του Γιώργου και των συμπαικτών του και μεταλαμπαδεύτηκε και στις επερχόμενες γενεές. Ήταν η πιο ευτυχής συγκυρία και για τον Γιώργο και για την Κοζάνη.
– Τι έγινε μετά; Ερώτησε ο Νώντας.
– Το άθλημα μπήκε στις… «ράγες», που το έβαλε ο Γιώργος και οι συμπαίκτες του και διαδόθηκε σε ολοένα και ευρύτερο κύκλο. Με τον καιρό ιδρύθηκαν σωματεία με αποκλειστικά τμήματα μπάσκετ και είναι γνωστές πλέον οι επιτυχίες τους σήμερα. Όσο για τον Γιώργο, πρέπει να ξέρετε ότι, για επαγγελματικούς λόγους, έφυγε μετανάστης στις Η.Π.Α., όπου παρέμεινε, επί μισό και πλέον αιώνα, άσκησε με επιτυχία την επαγγελματική του σταδιοδρομία, απέκτησε οικογένεια, αλλά το όνειρό του ήταν, όταν συνταξιοδοτηθεί, να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη!… Και σαν σύγχρονος Οδυσσέας πήρε τον δρόμο για την… «Ιθάκη» του!…
– Αυτό και έκαμε. Έτσι, είχαμε την τύχη να τον έχουμε παρέα, στο τραπέζι μας, στον πρωϊνό μας καφέ, διέκοψε ο Στάθης, ρίχνοντας μια ματιά στην πλευρά που καθόταν…
Η καρέκλα κενή… Χωρίς τον Γιώργο!… Επάνω της, αφημένα, ένα γαρύφαλλο λευκό, να συμβολίζει την αγνότητα του χαρακτήρα του και γύρω – γύρω πορφυρόχρυσα χρυσάνθεμα, όπως ήταν η ζωή του!…
Αυτή η εικόνα δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μας. Έχει «καρφωθεί» βαθειά μέσα μας, για να τον θυμόμαστε παντοτεινά!…
ΔΗΜ. ΚΛΕΙΔΗΣ
