Απο τι ορίζεται το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, αν όχι από το τέλος των ίδιων των συνηθειών και των αξιών που την προσδιόρισαν.
Το τέλος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη είναι ένα τέτοιο ορόσημο, καθώς ο ΔΟΛ, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, συμφωνούμε-δεν συμφωνούμε, υπήρξε μέχρι τώρα το μεγαλύτερο κεφάλαιο για τη δημοσιογραφική ιστορία στην Ελλάδα. Στα γραφεία της Χρήστου Λαδά γράφτηκαν μερικά από τα πιο επιδραστικά κείμενα για την εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου.
Το τέλος της εξουσίας του ΔΟΛ βέβαια δεν ήρθε τώρα. Ξεκίνησε πολύ πριν. Από τότε που τα Νέα σταμάτησαν να πουλάνε φύλλα κι έφτασαν όλες οι ημερήσιες εφημερίδες να πουλάνε όσα φύλλα πουλούσαν μόνο τα Νέα τις καλές εποχές.
To τέλος του ΔΟΛ γραμμένο απο την Έλενα Ακρίτα «ΔΟΛ, λοιπόν. Από σήμερα σωπαίνουμε όλοι οι εργαζόμενοι στα Νέα και στο Βήμα. Αδειάζουν τα γραφεία… ερημώνει το κτίριο. Οι συνάδελφοι βγαίνουν στη Μιχαλακοπούλου με τις κούτες αγκαλιά. Λουκέτο; Απεργία; Ανεργία; Θα μου πεις ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι.
Προσωπικά έζησα εκεί όλη την ενήλικη ζωή μου. Στον Ταχυδρόμο, στο Βήμα, στα Νέα από τα 18 μου χρόνια. Φιλίες, αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, παρέες που χάθηκαν, παρέες που άντεξαν. Τότε καπνίζαμε ακόμα στην Χρήστου Λαδά, τότε τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια στο Κεντρικόν… τότε που στο ‘Χάραμα’ μας έβρισκε το χάραμα με τον Τσιτσάνη και τη Μπέλλου. Τότε που ο κυρ Σταύρος μας έφερνε καφέδες στα ξενύχτια της δουλειάς πάνω σε γραφομηχανές Olivetti. Δεν χαθήκαμε οι παλιοί μεταξύ μας».
Ιωάννα
