Έλεγαν οι παλιοί στην Κοζάνη. Τότε που χιόνιζε, γιατί τώρα δεν …παίζει καθόλου χιόνι. Αντίθετα, «παίζει» τρομοκρατία στα μέσα ενημέρωσης, τον ορισμό της …ψυχραιμίας και της …εγκυρότητας, που άμα τα πάρεις σοβαρά θα μετατρέψεις το υπόγειο σε πυρηνικό καταφύγιο.
Όσο χιόνι, λοιπόν, μας λείπει, τόση υπερβολή μας περισσεύει. Σε όλα. Λες και η δημιουργία ενός εξόχως διασκεδαστικού δράματος, είναι το μόνο πλαίσιο στο οποίο έχουμε μάθει να κινούμαστε και να αξιολογούμε.
Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων νομίζει κάποιος ότι το μεγάλο δράμα που ζει η χώρα είναι αν θα γυρίσει ο τροχός του Συντάγματος, κι αν θα περισσέψει ροζ αλάτι Ιμαλαϊων για τον αποχιονισμό των δρόμων.
Την ίδια ώρα παντού αλλού, τα καιρικά φαινόμενα αντιμετωπίζονται με προετοιμασία και στωικότητα. Κι ας κλείνουν οι δρόμοι με τις ώρες, κι ας γίνονται διακοπές ρεύματος.
Είπαμε, όμως, είναι αυτό το ρημαδιασμένο λογισμικό μας. Αυτό που λειτουργεί μόνο σε συνθήκες ακραίας υπερβολής. Αυτό με το οποίο είναι προγραμματισμένα τα δεκαπεντάχρονα, που πίνουν καμιά μπύρα και τη βαφτίζουν «δηλητηριώδεις χημικές ουσίες». Είναι αυτό που κάνει τη νιφάδα …χιονοθύελλα και την όμορφη …θεά.
Έτσι είμαστε, γιατί να το κρύψουμε; Δια της υπερβολής μας υπάρχουμε και δια του δράματός μας, διεκδικούμε τη μοναδικότητά μας.
Ιωάννα
