Δεν ήταν έκπληξη, ήταν αναμενόμενη η ‘’συνάντηση’’ με τα ροδάκινα Βελβεντού (ροδάκινα από τη γενέτειρά μου) στη λαϊκή αγορά του Αγίου Σπυρίδωνα στο Πόρτο Ράφτη (του Δήμου Μαρκόπουλου) Αττικής.
Διασχίζοντας (4-7-2017) μια από τις πιο πολύβουες και πολυσύχναστες λαϊκές αγορές του Πόρτο Ράφτη Μεσογείων Αττικής είδα στα πρώτα κιόλας εκθέματα προς πώλησιν των λιανοπωλητών, ροδάκινα από τον τόπο μου, ροδάκινα Βελβεντού. Το έγραφε η ταμπέλα πάνω από τα τελάρα: Ροδάκινα Βελβεντού. Κι από κάτω η τιμή πώλησής τους: 2,49 € το κιλό.
Τα τελάρα έγραφαν ‘’Velvita’’, αλλά θα μπορούσαν να γράφουν και ‘’Δήμητρα’’. Το ίδιο κάνει. Θεωρώ δεδομένο το σεβασμό, την εκτίμηση και την κοινή προσπάθεια στην ποιότητα, στην προβολή και στην προώθηση των γεωργικών προϊόντων του τόπου μου από τους δύο (‘’ΑΣΕΠΟΠ’’ και ‘’ΔΗΜΗΤΡΑ’’) εργατικούς, έμπειρους και δραστήριους Συνεταιρισμούς.
Έπιασα κουβέντα με τους πωλητές (τη Φωτεινή Μήτρου από την Εύβοια) τους είπα ότι κατάγομαι από το Βελβεντό (απ’ όπου και τα ροδάκινα) εργάζομαι και ζω σ’ αυτό. Οι κοντινότεροι αγοραστές, με το που άκουσαν ότι τα ροδάκινα αυτά είναι από τη γενέτειρά μου, άρχισαν να με ρωτούν για την ποιότητα των ροδάκινων του Βελβεντού (τώρα και του Πλατανορέματος) και για τη γεύση τους. ‘’Γευτείτε τα και θα δείτε’’, ήταν η απάντησή μου.
Δεν μόνο τα αισθήματα χαράς που με κατέκλυσαν, ήταν περισσότερο τα αισθήματα συγκίνησης από την αναπόληση προσώπων και πραγμάτων. Συγκίνηση από τη ‘’συνάντηση’’ την ενυπόστατη. Πίσω από τα πράγματα είναι τα πρόσωπα.
‘’Συνάντηση’’ στο Πόρτο Ράφτη με τους σημερινούς ροδακινοπαραγωγούς. Και όχι μόνο μ’ αυτούς.
‘’Συνάντηση’’ κυρίως, υπό τη μορφή ασπρόμαυρης κινηματογραφικής ταινίας, με τις παλιότερες γενιές των ροδακινοπαραγωγών από τη δεκαετία του ’60 και εξής, που με λιγότερη μεν παραγωγή αλλά που με πολύ κόπο και ιδρώτα έσκαφταν με τα χέρια τους (με τα τσαπιά) τη γη και την όργωναν-καλλιεργούσαν με τα συμπαθητικά γαϊδουράκια και τα άλογά τους.
Τότε, που φορτωμένοι (άνδρες – γυναίκες) στην πλάτη τους το τσαπί, τον τουρβά με το λιτό φαγητό, το παγούρι με το νερό, πήγαιναν στα χωράφια τους, πότιζαν με το τρεχάμενο νερό του αυλακιού μια – μια τις ροδακινιές γεμίζοντας τις μεγάλες κυκλικές γούβες (φτιαγμένες με τα χέρια τους) και που κουβαλούσαν τα ροδάκινα στον Συνεταιρισμό (σημερινό σούπερ-μάκρκετ ‘’Κρητικός’’) ή στην Κοινοπραξία (σημερινό συνεργείο ‘’Δημούλας’’) με τα ζώα της εποχής, φορτωμένα στις δύο ξύλινες ‘’καρλάπες’’. Ήταν το προοίμιο της μεγάλης παραγωγής που ακολούθησε.
Δεκάδες και εκατοντάδες ιδροκοπημένα πρόσωπα αγροτών του χωριού μου (των δεκαετιών ’50, ’60 και ’70) έβλεπα πίσω από αυτά τα τελάρα, πίσω από τα σημερινά ροδοκόκκινα και εύγευστα ροδάκινα Βελβεντού στη λαϊκή του Πόρτο Ράφτη Αττικής εν σωτηρίω έτει 2017 μ.Χ.
Και ο αγώνας (ο πάντα δύσκολος) συνεχίζεται από τους δύο (γεμάτους εμπειρία) Συνεταιρισμούς (‘’ΑΣΕΠΟΠ’’ και ‘’ΔΗΜΗΡΑ) Βελβεντού, στους οποίους εύχομαι καλή συγκομιδή και καλές τελικές τιμές στα χέρια των παραγωγών.
Καμιά παραγωγή δεν είναι κλειστή, μονοσήμαντη, αποκεκομμένη και αυτόνομη. Το ‘’διδόναι’’ και ‘’λαμβάνειν’’ όταν έχει ισχύ και στην οικονομία είναι η υγιής έκφραση του κοινωνικού σώματος. Το κοινωνικό σώμα είναι αυτό που (πρέπει να) διαμορφώνει την οικονομία και την αγορά. Η αντίθετη κίνηση υποτάσσει την κοινωνία στους νόμους (συνήθως απάνθρωπους) της απρόσωπης αγοράς.
Η συνεισφορά, η συνεργατικότητα και η ανοιχτότητα μιας αδιάσπαστης αλυσίδας προσώπων και συλλογικοτήτων είναι τα αρραγή θεμέλια και ο υφαντικός ιστός που συνιστούν τη δημοκρατική, συνυπαρκτική (τοπική και διεθνή) κοινωνία-κοινότητα.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
11-7-2017
Ευφημίας της μεγαλομάρτυρος
και Όλγας της ισαποστόλου.
