Την είδηση τη διαβάσαμε στο Δελτίο Τύπου της Τ.Κ. Καταφυγίου: ‘’Με το υπ΄αριθμ. 49 Προεδρικό Διάταγμα της 1ης Ιουνίου 2017 έγινε η ιστορικά επιβαλλόμενη αναγνώριση του ηρωικού μας χωριού ως Μαρτυρικό χωριό’’. (Τρίτη, 20-6-2017, http://www.prlogos.gr).
Με αίσθημα σεβασμού και συγκίνησης, προς τα δεκάδες θύματα, χαιρετίζουμε την αναγνώριση του Καταφυγίου ως ‘’Μαρτυρικό Χωριό’’.
Πλην όμως, αναμένουμε από το Ελληνικό κράτος (με την ενεργητική και επίμονη συμβολή των αρμόδιων θεσμικών: των τοπικών Κοινοτήτων, του Δήμου Σερβίων-Βελβεντού και της [Π.Ε.Κ.] Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης) να κάνει για το Παλαιογράτσανο και τη Σκούλιαρη, ό,τι έκανε για το Καταφύγι.
Αναμένουμε και για τα άλλα δύο των Πιερίων καταστραφέντα από τα στρατεύματα Κατοχής χωριά (Παλαιογράτσανο και Αγία Κυριακή-Σκούλιαρη) αναμένουμε και γι’ αυτά την αναγνώρισή τους και την ένταξή τους στα ‘’Μαρτυρικά Χωριά’’.
Αυτό απαιτεί η δικαιοσύνη, η ισοτιμία και η κοινή λογική.
Η ιστορία, λίγο – πολύ, είναι γνωστή σε όλους: Το Δεκέμβριο του 1943 τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής, με την ‘’παράφρονα λογική’’ του κατακτητή, εισέβαλαν στα ορεινά χωριά των Πιερίων ορέων, (πρώτα ανέβηκαν από το Βελβεντό στο Παλαιογράτσανο και στη συνέχεια από το Βελβεντό ανέβηκαν στο Καταφύγι και πέρασαν στην Αγία Κυριακή- Σκούλιαρη), πυρπόλησαν ναούς, σχολεία, σπίτια και ποιμνιοστάσια, πυροβόλησαν και σκότωσαν ανήμπορους γέροντες κατάκοιτους στα κρεβάτια, έκαψαν ζωντανούς ανθρώπους, ξεκοίλιασαν (τι κτηνωδία Θεέ μου!) με τις ξιφολόγχες βοσκό, επέφεραν ολοκληρωτική καταστροφή στις τρεις κοινότητες των Πιερίων. Όσοι επέζησαν μετακινήθηκαν, άλλοι στο Βελβεντό, στο Πλατανόρεμα, στη Βέροια, στην Κατερίνη, στην Κοζάνη. Τα τρία χωριά προς ώρας ερήμωσαν.
Εμείς, απ’ όταν αναλάβαμε την εκκλησιαστική διακονία (Σεπτέμβριος 1984) στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού, ξεκινήσαμε αμέσως και τη συλλογή πληροφοριών και την καταγραφή τους από τις πιο αυθεντικές πηγές (από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος των τριών χωριών) και συγχρόνως καθιερώσαμε Μνημόσυνο το μήνα Δεκέμβριο, για όλα τα θύματα. Ζητήσαμε μάλιστα από τον τότε Καποδιστριακό Δήμο Βελβεντού την ανέγερση κοινού Μνημείου στην πλατεία του Αγίου Διονυσίου και το οποίο ανεγέρθη με δαπάνη του Δήμου. Συν τοις άλλοις καταθέσαμε σε όλες τις βαθμίδες της Τοπικής (Καποδιστριακής και Καλλικρατικής) Αυτοδιοίκησης όλα τα στοιχεία που με φροντίδα και κόπο πολλών ετών συλλέξαμε.
Επί πλέον όταν προσκληθήκαμε από την (Π.Ε.Κ.) Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης να συμμετάσχουμε ως εισηγητής στο από αυτήν διοργανωθέν ‘’1ο Συνέδριο ανάδειξης μαρτυρικών σημείων’’ (24 και 25 Ιουνίου 2016 στο Κέντρο Ποντιακού Ελληνισμού στην Κοζάνη) πήγαμε και καταθέσαμε με την εισήγησή μας όλα τα στοιχεία (με ονόματα) που είχαμε στη διάθεσή μας από την έρευνα όλων των από το 1984 ως τα σήμερα ετών. Με την ελπίδα της αποτίμησης και της συνολικής αξιοποίησή τους.
Είναι, θαρρώ, χρέος της Πολιτείας (σε όλα τα επίπεδα: από το κεντρικό της Αθήνας, την Π.Ε. Κοζάνης, το Δήμο Σερβίων-Βελβεντού, τις δημοτικές και τοπικές Κοινότητες) να κάνει το αυτονόητο.
Αυτό που δικαίως έκανε για το Καταφύγι, να το κάνει και για τα άλλα δύο χωριά. Να προχωρήσει στην αναγνώριση και την ένταξη του Παλαιογρατσάνου και της Αγίας Κυριακής στα ‘’Μαρτυρικά Χωριά’’. Το περιμένουν οι μάρτυρες-νεκροί.
Και τα θύματα των άλλων Κοινοτήτων είχαν ψυχή. Και δεν είναι η ψυχή τους άλλης κατηγορίας.
Στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού θα συνεχίζουμε να προσευχόμαστε και να τελούμε, κάθε χρόνο το μήνα Δεκέμβριο, με αγάπη Μνημόσυνο για όλα τα θύματα.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
20-7-2017
