Στάθηκα σ’ εκείνη τη φράση της εθελόντριας του συσσιτίου του δήμου Κοζάνης που μαγειρεύει για τους πρόσφυγες στο Κλειστό της Λευκόβρυσης. “Νοικοκυραίοι άνθρωποι είναι κι αυτοί, έτσι θα τους αφήσουμε;”. Ήταν τόσο γλυκιά, μέσα στην απλότητα του κόσμου της που σου ερχόταν να τη φιλήσεις.
Όλοι νοικοκυραίοι άνθρωποι δεν είμαστε; Στο συλλογισμό της γυναίκας αυτής και όλων των ανθρώπων που προσφέρουν πραγματικά δεν χωρούν ταμπέλες και διακρίσεις. Οι γυναίκες του συσσιτίου μαγειρεύουν για όσους έχουν ανάγκη. Κι εκεί βάζουν τελεία. Δεν βάζουν στο ζύγι της δικής τους συνεισφοράς το ποιοι είναι αυτοί στους οποίους προσφέρουν. Δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, για το πως να εξαργυρώσουν αυτό που κάνουν.
Προσφέρουν χρόνια τώρα, χωρίς ποτέ και πουθενά να έχουμε δει τα πρόσωπά τους. Δεν τις ενδιαφέρει καθόλου εξάλλου αυτή λεπτομέρεια. Η δουλειά να βγαίνει, για να υπάρχει μια μερίδα φαγητού. Για όποιον τη χρειαστεί. Που μακάρι δηλαδή να μη χρειαζόταν, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα φαίνεται ότι θα χρειάζεται όλο και περισσότερο.
Δεν είναι μάθημα ζωής οι κυρίες αυτές. Είναι η ίδια η ζωή που αναλαμβάνει δράση απο τα ξημερώματα, όταν όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουμε ακόμα ανοίξει το μάτι μας. Τις ευγνωμονούμε και τις γλυκοφιλούμε.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
