Ευρωπαϊκή υποκρισία, ως συνήθως

Από όλη αυτή την περιπέτεια του δημοψηφίσματος στην Καταλώνια, εκείνο στο οποίο αξίζει να σταθούμε ιδιαιτέρως είναι η στάση της επίσημης ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια στάση που επιβεβαιώνει το μέγεθος της υποκρισίας και της υποταγής των «άρχων» και «ιδεολογιών» στα συμφέροντα. Χρειάζεται βεβαίως να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, για να κάνουμε τις αναγκαίες συγκρίσεις.
Ανάγκη να πάμε πίσω στη δεκαετία του ’90. Όταν τα συμφέροντα του Βερολίνου, και των πιο στενών συμμάχων του, επέβαλαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τότε οι αποσχιστικές κινήσεις, πρώτα της Σλοβενίας και μετά της Κροατίας, αμφοτέρων με γερμανόφιλο παρελθόν –αλλά και παρόν- κάθε άλλο παρά καταδικάζονταν. Όχι μόνον δεν έκαναν ότι «δεν είδαν» και «δεν άκουσαν», όπως σήμερα στην περίπτωση της Καταλονίας, αλλά υιοθέτησαν πλήρως τους «αντάρτες», και τους ενίσχυσαν με όλους τους τρόπους.
Το ίδιο έκαναν αργότερα και με την περίπτωση της «ανεξαρτησίας» του Κοσσόβου. Αν και γνώριζαν πολύ καλά ότι κάθε άλλο παρά «ανεξαρτησίας» επρόκειτο, αλλά για ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας της «Μεγάλης Αλβανίας». Κάτι που επιβεβαιώθηκε πλήρως προχθές με την συμφωνία του Αλβανού Πρωθυπουργού Έντι Ράμα με τον Κοσσοβάρο ηγέτη Ραμούς Χαραντινάϊ. Που ανακοίνωσαν την κατ’ αρχήν συμφωνία για μια «ενωτική πλατφόρμα» που θα οδηγήσει στην ένωση των Κοσσοβάρων με την Αλβανία. Με την επίσημη διακήρυξη να προγραμματίζεται για τις 27 Νοεμβρίου στην Κορυτσά.
Και φυσικά δεν περιμένει κανείς οποιαδήποτε επίδειξη ευαισθησίας της γραφειοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Ποιος να θυμάται τώρα το «πρωτόκολλο της Κέρκυρας» που αποδέχθηκε η Αλβανία το 1913 και, υποτίθεται ότι την εφαρμογή του, εγγυούνταν οι «Μεγάλες Δυνάμει» που το προσυπέγραφαν. Αλλά τουλάχιστον μια ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την συστηματική αρπαγή των περιουσιών των Ελλήνων.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν: Γιατί και ο δημοκράτης Μακρόν, που θέλει μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, άρα θα έπρεπε να υπερασπίζεται το δικαίωμα ενός δημοψηφίσματος, σιωπά; Διότι βεβαίως –όπως και ο Ραχόι- φοβάται πως αν γινόταν ένα νόμιμο δημοψήφισμα που οδηγούσε στην ανεξαρτησία της Καταλονίας, θα έπαιρναν θάρρος και οι Βάσκοι. Οι περιοχές των οποίων δεν εκτείνονται μόνον εντός ισπανικού εδάφους αλλ’ επεκτείνονται και στο γαλλικό.
«Τα καλά και συμφέροντα» διαμορφώνουν, ευκαιριακώς, την πολιτική «ηθική» των ισχυρών.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]