Οι τραμπουκισμοί, κυρίως από ακροαριστερά στοιχεία, είναι καθημερινή υπόθεση στον χώρο των πανεπιστημίων μας. Οι τελευταίες περιπτώσεις, όπως η …επικήρυξη του καθηγητή Άγγελου Συρίγου, στο Πάντειο, αλλά και ο τραυματισμός ενός ΑΜΕΑ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε αντίδραση ακόμη και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στη δεύτερη, άνοιξε ένας δημόσιος διάλογος. Που κορυφώθηκε με «ανοιχτές επιστολές». Η πρώτη ήταν του συγγραφέα και σκηνοθέτη Απόστολου Δοξιάδη, προς τον πρύτανη του ΟΠΑ που τον εγκαλούσε γιατί δεν προστατεύεστε το άτομο με ειδικές ανάγκες από την μήνι των τραμπούκων. Και ακλούθησε η πόντιση του κ. Διομήδη Σπινέλη.
Στην πρυτανική απάντηση υπάρχουν δύο άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία. Το πρώτο είναι η περιγραφή που κάνει ο ίδιος για την κατάσταση που επικρατεί στα Πανεπιστήμια και για την όποια, όπως γραφεί, οι ευθύνες βαραίνουν τα υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη. Αντιγράφω:
«Ασφαλώς γνωρίζετε την τύχη όσων από εμάς έχουμε τολμήσει να αντιδράσουμε, έστω και ελάχιστα, στους βανδαλισμούς, στη βία και στην ανομία που περιγράφετε. Έχουμε βρεθεί όμηροι του όχλου, μας έχει ασκηθεί σωματική βία, έχουμε προπηλακιστεί, έχουμε επικηρυχτεί με αφίσες στους τοίχους και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ορισμένοι συνάδελφοι βρήκαν τα γραφεία και τα εργαστήριά τους κατεστραμμένα· κάποιοι έχασαν έτσι ερευνητική δουλειά ετών. Αυτοί για τους οποίους γράφετε, έχουν στο παρελθόν βανδαλίσει με απειλητικά συνθήματα το σπίτι πρύτανη του πανεπιστημίου μας. Δυστυχώς, οι επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα ο συνάδελφος κ. Άγγελος Συρίγος είναι ο κανόνας για όποιον τολμήσει να αντιδράσει».
Το δεύτερο σημείο δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οι πλείστοι των πανεπιστημιακών δασκάλων, των οιονεί ανωτάτων πνευματικών ηγετών του τόπου, αντιλαμβάνονται το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία: «Υπό τις παρούσες συνθήκες, ένας πρύτανης για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να τα έχει καλά με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία».
Όχι κ. Σπινέλη. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι οφείλουν να έχουν δυνάμεις αντιστάσεως. Να υψώνουν φωνή. Να λειτουργούν ως φάροι. Όπως έκαναν, όχι σε συνθήκες ομαλής πολιτικής ζωής, αλλά ακόμη και απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς οι Καράγιωργας, Μαγκάκης, Ζολώτας, Φίλιας, Σημίτης, Μαρωνίτης, Καψωμένος και τόσοι άλλοι.
Δεν είστε απλοί κρατικοί υπάλληλοι. Δεν πρέπει να είσθε «λύχνος υπό τον μόδιον», εκ φόβου. Οφείλετε να είσθε «λυχνία κειμένη επί όρους».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]
