Κακώς κάθομαι και ασχολούμαι τόσες μέρες με το «σκοπιανό». Το πρόβλημα έχει ήδη λυθεί. Αφού δεν αποδέχονται την συνθέτη ονομασία οι ενορίτες του Πειραιώς Σπυρίδωνος, που συμπλήρωσαν 40 τουριστικά λεωφορεία για να μεταβούν στο συλλαλητήριο, τι τις θέλουμε τις διαπραγματεύσεις; Να διακοπούν αμέσως, ως τελείως άχρηστες. Αφού αυτοί δεν θέλουν να αναγνωρίζουν το «κρατίδιο» με «συνθέτη ονομασία», προστιθέμενοι στους εθνικώς υπερήφανους του Καμμένου, τι μέλλον μπορεί να έχει αυτό το κατασκεύασμα;
Και τι έγινε δηλαδή που ως τώρα, όσο δεν βρίσκεται μια κοινώς αποδεκτή λύση, το έχουν αναγνωρίσει 126 χώρες, μέλη του ΟΗΕ, με το όνομα «Μακεδονία»; Έτσι «ξερό» και σκέτο; Ότι μεταξύ αυτών είναι οι μεγαλύτερες, οι ισχυρότερες χώρες του κόσμου, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Ότι κανένας απλός άνθρωπος στον κόσμο δεν αποκαλεί αυτή τη χώρα ως FYROM και τους κατοίκους της ως …Φυρομίτες, αλλά ως «Μακεδονία» και ως «Μακεδόνες», στις καθημερινές συναναστροφές, στα μέσα ενημέρωσης, στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, παντού;
Τι αξία έχει το ότι, παρά την επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, για εμμονή στην μεσοβέζικη ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την «ενδιάμεση συμφωνία», ακόμη και χώρες της ΕΕ, και μάλιστα γειτονικές μας, όπως η Βουλγαρία, η Σλοβενία και η Κροατία έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το «συνταγματικό τους όνομα»; Ότι άλλοι γείτονες μας, μη μέλη της ΕΕ, αλλά σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία και η Αλβανία, έχουν κάνει το ίδιο;
Μακάρι ο λόγος του Μίκη Θεοδωράκη να μετρούσε, στους διεθνείς συσχετισμούς, περισσότερο από τον λόγο του Ντόναλντ Τραμπ, του Βλαντίμιρ Πούτιν, του Σι Τσιπίνγκ. Αλλά, φευ, τα δύσκολα διπλωματικά προβλήματα δεν λύνονται με υπερήφανη άρνηση της πραγματικότητας, εκφραζόμενη με τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Αν ήταν έτσι, το συγκεκριμένο πρόβλημα θα είχε λυθεί, με λύση αποδεκτή από όλους μας, από τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια του 1992.
Αλλά δεν αδικώ τους πολίτες, όσους από αγνό πατριωτικό αίσθημα, παρασύρονται σε τέτοιες συνάξεις. Όταν κάνουν κωλοτούμπες υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες και άλλοι ταγοί, μερικοί μάλιστα εγκαταλείποντας την ως τώρα αποδεκτή από όλους «εθνική γραμμή», που οι ίδιοι χάραξαν, τι να κάνουν οι απλοί άνθρωποι;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
