Συμβαίνει μερικές φορές να λειτουργούμε οι πολίτες σαν τις μύγες. Να πέφτουμε ομαδικώς πάνω σε εκείνους που φαίνονται να κρατάνε μέλι στα χέρια τους, έτοιμοι να γλυκάνουν τη ζωή μας. Σε εκείνους που μας παρουσιάζουν παραδεισένιες λύσεις όλων των προβλημάτων μας. Και αυτό, στα αυταρχικά καθεστώτα, μπορεί να κρατά πολύ, χάρη στην αποσιώπηση της αλήθειας. Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες όμως, έρχεται η στιγμή που το δήθεν «μέλι» αποδεικνύεται ξύδι. Και τότε οι «πλασίεδες» του απομονώνονται από τον λαό.
Επιβάλλεται σήμερα να θυμηθούμε όλους εκείνους, από τον Λαφαζάνη ως τον Βαρουφάκη και την Ζωή Κωνσταντόπουλου, αλλά και πολλούς εξωκοινοβουλευτικούς που επιχείρησαν να βρουν και αυτοί μια θέση στο κοινοβούλιο, προσφέροντας εύκολες διεξόδους και προβάλλοντας διάφορα πρότυπα, τα όποια, αν ακλουθούσαμε, θα ξεπερνούσαμε τάχα την κρίση. Χωρίς βεβαίως να εξαιρούμε και τους περισσότερους από εκείνους που παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έσπευσαν εγκαίρως να κάνουν τις κωλοτούμπες τους.
Ένα λοιπόν από τα «πρότυπα» που μας πρόβαλαν, ήταν εκείνο της Αργεντινής. Με την μονομερή απόφαση του άλλοτε προέδρου της χωράς αυτής, του Νέστορ Κίχνερ, τον οποίο διαδέχθηκε στην προεδρία η σύζυγος του Κριστίνα, να διαγράψει ένα χρέος άνω των εννέα δισεκατομμυρίων, προς κάποιους κερδοσκόπους δανειστές. Ένα χρέος που τελικώς αναγκάστηκε να πληρώσει, στο ακέραιο, ο σημερινός πρόεδρος της χωράς, προκειμένου να μην αποκλεισθεί η οικονομία της Αργεντινής από τις αγορές. Μια οικονομία όπου ο πληθωρισμός έχει φθάσει σε ύψος κάτι παραπάνω από το 24%.
Τώρα αύτη η χώρα που μας πρόβαλαν ως πρότυπο, αναγκάζεται να προσφύγει και πάλι στο ΔΝΤ. Και είναι μια πολύ πικρή επιλογή, αν σκεφθεί κανείς την αγριότητα των όρων που της είχε επιβάλει το ΔΝΤ στο παρελθόν. Πράγμα που αναγκάζει την Κριστίν Λαγκάρντ να δηλώνει ότι τώρα το ΔΝΤ «έχει αλλάξει». Δήλωση που δεν φαίνεται να μειώνει την αγωνιά των απλών ανθρώπων, που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται όλο και δυσκολότερη.
Τους πληρώσαμε ακριβά τους μαθητευόμενους μάγους και τους …μεγάλους οραματιστές, που είχαν τέτοιες «λύσεις» στο τσεπάκι τους. Το γνωρίζουν πια οι πολίτες. Γι αυτό και τους έχουν θύσει στο περιθώριο. Όπως, είμαι βέβαιος, θα θέσουν και πολλούς άλλους, ομογάλακτους τους, στις προσεχείς εκλογές. Στις δημοκρατίες, οι «φούσκες» και οι «αυταπάτες», δεν διαρκούν μια ζωή.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
