Σας άκουσα κ. Πρόεδρε να μιλάτε στους υπουργούς σας για την άθλια επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη. Και χαίρομαι διότι μας βασανίζουν τα ίδια ερωτηματικά: «Ποιοι εξαπολύουν διαρκώς, κάθε μέρα, ακραίες κατηγορίες για προδότες, και μειωμένης εθνικής συνειδήσεως Έλληνες; Ποιοι έχουν ανακηρύξει τον εαυτό τους εργολάβο τού έθνους, και επικηρύσσουν εκείνους που σκέφτονται και πράττουν διαφορετικά;». Μόνο που είναι προφανές ότι στα ερωτήματα αυτά, άλλες απαντήσεις δονείτε εσείς και άλλες όσοι εξ επαγγέλματος παρακολουθούμε καθημερινώς την πολιτική ζωή αυτού του τόπου.
Είναι λοιπόν ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Πρωτίστως ότι η άσκηση βίας είναι φασισμός. Είτε εκδηλώνεται δημοσίως ως «πολιτική» πρακτική, είτε ως καθημερινός φασισμός στο επίπεδο οικογενειακών σχέσεων, εργασιακών, κοινωνικών. Κάθε μορφής βίας. Ένοπλης, με βαριοπούλες η λοστούς, σωματικής, ψυχολογικής. Οθενδήποτε και αν προέρχεται. Οποίο «χρώμα» και αν την περιβάλλεται ο ασκών. Είτε τα θύματα είναι πολίτικοι, όπως τώρα ο Μπουτάρης, παλιότερα ο Κουμουτσάκος και ο Χατζιδάκις, είτε είναι συνδικαλιστές, όπως παλιότερα οι Ραφτόπουλος και Παναγόπουλος – ως πρόεδροι της ΓΣΕΕ- είτε είναι απλοί άνθρωποι όπως ο σπουδαστής Γιακουμάκης.
Αλλά αν μπορεί, όχι να δικαιολογηθεί αλλά να αιτιολογηθεί, η καταφυγή στην βία από κάποιο άτομο χαμηλού πνευματικού επιπέδου, που λειτουργεί με πρωτόγονο θυμικό, ποτέ δεν μπορεί να συγχωρηθεί σε εκείνους που έχουν το τεκμήριο ενός ανωτέρου μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου, όταν «δικαιολογούν» την βία, εφόσον ασκείται επί εκείνων με τις απόψεις των οποίων διαφωνούν. Πόσο δε μάλλον όταν κάποιοι, που κατέχουν πολίτικα αξιώματα, προτρέπουν οι ίδιοι σε άσκηση βίας. Είτε δίνοντας το πρόσταγμα «λιντσάρετε τον Πάχτα», είτε μιλώντας για κρεμάλες, που ετοιμάζουν για τους αντιπάλους τους.
Η δε πιο άτιμη αποδοχή και διαφήμιση της βίας γίνεται από εκείνους που παριστάνουν μεν ότι τάχα την αποδοκιμάζουν, επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικώς, αλλά χύνουν ως σουπιές το μελανί που θολώνει τα νερά, όταν παραλλήλως κάνουν λόγω για «δικαιολογημένη» ή «κατανοητή» αντίδραση.
Αλήθεια, ποιος έχει ευλογήσει το κάψιμο της Αθηνάς το 2008; Ποιος «αποδοκίμασε» αλλά έκρινε ως «δικαιολογημένη αντίδραση» τις επιθέσεις που προανέφερα; Ποιος καλλιέργησε το κλίμα για «προδότες» και «γερμανοτσολιάδες»; Μήπως κάποιοι από αυτούς στους οποίους ομιλούσατε; Φαίνεται ότι γερνώ και ξεχνώ. Μου θυμίζετε παρακαλώ πότε, εσείς προσωπικώς, αποδοκιμάσατε όλα αυτά τα φαινόμενα πολιτικής βίας;
.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
