Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Θα «κλέψω» πάλι σήμερα. Χάζεψα, όπως όλοι, τις εικόνες με κάποιους υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεδυμένους συμφώνως της περιστάσεως, με κάτι «κάζουαλ μπουφάν» και μπακλαβαδωτά γιλέκα, να μετέχουν στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Συμμετέχοντας, ουχί συνολικώς, αλλ’ επιλεκτικώς, και στα εκφωνούμενα συνθήματα. Παρακολουθούμενοι, διακριτικώς, από άνδρες της προσωπικής τους φρουράς. Και ομολογώ ότι το στομάχι μου ανακατεύθηκε. Αλλά εκεί που πήγαινα να θυμώσω, για την ιεροσυλία και την προκλητική υποκρισία, διάβασα το κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη, στο «Protagon» και …ήλθα στα ίσα μου. Όχι. Δεν είναι για οργισμένη απάντηση οι άνθρωποι. Μόνο για …κράξιμο. Αντιγράφω μια γλαφυρότατη παράγραφο:
«Η εικόνα εκπέμπει τη φαιδρότητα που χρειάζεται για να γίνει εξοργιστική. Άνθρωποι που επισκέπτονται την πρεσβεία για τον εορτασμό της 4ης Ιουλίου ή συντρώγουν στον Λευκό Οίκο με μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας, ρίχνουν κάτι απλό πάνω τους και βγαίνουν στη διαδήλωση. Ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας διαδηλώνει εναντίον του βασικού συμμάχου της χώρας. «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Χρειάζεται τόλμη για να το κάνεις αυτό. Οι καιροί είναι άγριοι, μπορεί να τους βρει κανένα αβγό και εκείνοι έμαθαν εσχάτως μόνο σε αυτά του Φαμπερζέ».
Για την ιστορία, οποίος ενδιαφέρεται να δει αν είναι αξιόπιστος ο Γιαννακίδη, όταν αναφέρεται σε υπουργούς που «συντρώγουν στον Λευκό Οίκο με μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας», μπορεί να μπει στην ιστοσελίδα Royal Chronicles, (Βασιλικά Χρονικά) και να απολαύσει τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής Νίκο Παππά να κάθεται στο ίδιο τραπέζι, το υπ’ αριθμόν 5, στις εκδηλώσεις για την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, με τον πρωτότοκο γιο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, τον «πρίγκιπα» Παύλο. Φορώντας βεβαίως το κοστούμι και την γραβάτα του, του ίδιου χρώματος με εκείνες που μονίμως φορά ο Ντόναλντ Τραμπ (κόκκινη βεβαίως, κόκκινη. Δεν παίζουμε). Και όχι το …επαναστατικό «καπιτονέ» μπουφάν που φορούσε στην πορεία …κατά της αμερικανικής πρεσβείας.
Κάτι τέτοια καραγκιοζιλίκια, στα όρια της Ύβρεως, με έχουν κάνει να μην πηγαίνω πια στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μου και δεν χρειάζονταν να τα συνοδεύω, προκειμένου να καταθέσουν το γαρίφαλο τους. Διότι, αν ήμουν προχθές εκεί, δεν θα άντεχα στον πειρασμό να μην κράξω αυτούς τους θεομπαίχτες.
