Όταν ο εκλεκτός του κ. Τσίπρα και όλου τους «αριστερού» μαγαζιού εξουσίας, ο απυλώτου στόματος Πάνος Καμμένος, ενοχλείται από την κριτική που του ασκούν τα μέσα ενημέρωσης, έχει την άνεση να ζητά ακόμη και την αυτόφωρη σύλληψη δημοσιογράφων. Όπως στην περίπτωση των συνάδελφων Λάμψια και Μαυρίδη, που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια και υπέστησαν την ταπεινωτική διαδικασία λήψεως αποτυπωμάτων, ως κοινοί εγκληματίες. Τότε, ουδείς εξανίσταται από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ίδιο και όταν ο Πάνος Καμμένος επιδιώκει την εξόντωση ενός γελοιογράφου, καταθέτοντας αγωγή με την οποία αξιώνει να του επιδικασθεί το ποσόν του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Όπως συνέβη με την περίπτωση του Ανδρέα Πετρουλάκη. Για τα θύματα των επιθέσεων του Καμμένου δεν υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας.
Τα γίνεται όμως, όταν, κάποια από αυτά τα θύματα, δικαιωθούν τελικώς από την δικαιοσύνη και τολμήσουν να καταθέσουν και εκείνα μια μήνυση κατά του δικομανούς ακροδεξιού εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ, για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης; Τότε οι «αριστεροί» με το «ηθικό πλεονέκτημα», σπεύδουν να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας εκεινού, ο οποίος, με ψευδή καταγγελία, ταλαιπώρησε επί μεγάλο διάστημα, σέρνοντάς τους στα δικαστήρια, κάποιους πολίτες. Τόσο …δημοκρατική, «προοδευτική» και «αριστερή» λειτουργία.
Και δεν είναι μόνον η προχθεσινή κινητοποίηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στην απόρριψη του αιτήματος για άρση της ασυλίας του Πάνου Καμμένου μετά από την μήνυση των αδίκως δειχθέντων πολιτών. Αυτή η ασπίδα προστασίας λειτουργεί τόσον προκλητικός σε όλη την διάρκεια αυτού του ανίερου κυβερνητικού συνεταιρισμού.
Έφθασαν στο σημείο, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα ασυλίας ακόμη και για την περίπτωση κατά την οποία ο Δήμος Καλλιθέας είχε κινήσει διαδικασία ποινικής δίωξης του για πολεοδομικές παραβάσεις, στο ακίνητο που κληρονόμησε από τον πατερά του, επί της λεωφόρου Συγγρού. Με το εκπληκτικό επιχείρημα ότι, αφού στο ακίνητο αυτό στεγάζεται και το πολιτικό γραφείο του Καμμένου, άρα η δίωξη για τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες, ήταν …πολιτική.
Αυτή την πρακτική, να καθίσταται, με τις ψήφους της εκάστοτε πλειοψηφίας, η Βουλή των Ελλήνων, καταφύγιο για …τσάμπα μάγκες, δεν προβλέπεται βεβαίως να την καταργήσει και η επιχειρουμένη αναθεώρηση του συντάγματος. Όχι να βγάλουμε και τα ματιά μας… Καμμένοι, χρήσιμοι, ως «αναγκαίο κακό» θα υπάρχουν πάντοτε. Και θα τους παρέχεται καθεστώς προστασίας έναντι του νόμου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
