Κατά την διάρκεια των πρώτων δεκαετιών της Μεταπολίτευσης, η γοητεία που ασκούσε μεταξύ των μελών του ιατρικού κόσμου το ΚΚΕ Εσωτερικού και μετέπειτα ΕΑΡ και «Συνασπισμός», ήταν πολύ μεγάλη. Τόσον ώστε παρότι στις εθνικές εκλογές εισέπραττε ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό, στις αρχαιρεσίες των ιατρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, ιδίως δε εκείνες των νοσοκομειακών ιατρών, να αναδεικνύεται ως ισχυρότατη παράταξη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκος Μανιώς, ιστορικό στέλεχος της «Ανανεωτικής Αριστεράς», ήταν από το 1982 έως το 1996 στην κορυφή των νοσοκομειακών ιατρών. Είτε ως αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Αθηνών – Πειραιώς, είτε ως Γενικός Γραμματέας της ομοσπονδίας των νοσοκομειακών. Ιδιότητα που του εξασφάλισε την άνετη εκλογή του στην Βουλή.
Από τότε που η «για πρώτη φορά Αριστερά» άρχισε να ασκεί εξουσία και να κάνει την μια κωλοτούμπα μετά την άλλη, αναδεικνυόμενη στην πλέον πρόθυμη παραδουλεύτρα των 29 κατασκευαστών Μνημονίων, η απήχηση της στο ιατρικό κόσμο πήρε τον κατήφορο. Σε όλες τις αναμετρήσεις, των τριών τελευταίων ετών, πάει από το κακό στο χειρότερο. Όπερ πιστοποιήθηκε, πανηγυρικώς και κατά τις πρόσφατες αρχαιρεσίες τόσο στον Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας όσο και σε εκείνες των νοσοκομειακών ιατρών. Όπου «πάτωσε» κυριολεκτικώς. Τόσον ώστε, σε κάποια νοσοκομεία να συγκεντρώνει λιγότερες ψήφους ακόμη και από τους υποψηφίους κάποιων εξωκοινοβουλευτικών αριστερίστικων ομάδων.
Αυτή είναι η πιο αξιόπιστη απάντηση στην «απεύθυνση» του Αλέξη Τσίπρα για την συγκρότηση «προοδευτικού μετώπου». Διότι, για να έχει ελπίδα επιτυχίας ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν αρκεί να βρίσκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάποια πρόθυμα …μπάζα, με τα οποία επιχειρεί να εμφανίσει ως πολιτικό οικοδόμημα την «Γέφυρα» με τον Μπίστη ή την Ρεπούση. Χρειάζεται να έχει κάποιο αντίκρισμα και στους πολίτες. Πόσο μάλλον σε εκείνες τις ομάδες των ψηφοφόρων οι οποίες, λόγω του κοινωνικού τους κύρους, επηρεάζουν πολλούς άλλους.
Ε, λοιπόν, από τα τόσο πρόσφατα αποτελέσματα των ιατρικών αρχαιρεσιών, αποδεικνύεται ότι, παρά το επίμονο μαλάγρωμα, τα ψάρια δεν τσιμπάνε. Το αντίκρισμα της «απεύθυνσης» στον επιστημονικό κόσμο της χώρας είναι ,,,για κλάματα. Παραμένει ισχυρό μόνο για κατι περιτρίμματα της πολιτικής που αναζητούν εναγωνίως όχημα επιβίβασης, με την ελπίδα εισόδου στη βουλή. Αλλάζοντας συνεχώς χρώμα, με την προσαρμοστικότητα χαμερπούς χαμαιλέοντος. Αλλά, αυτοί, διώχνουν μάλλον περισσότερους ψηφοφόρους παρά συνεισφέρουν ο,τιδήποτε.
