Χειροπέδες μωρέ και αποτυπώματα για τα …τερλίκια;

Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια, ήταν τότε που ξεκινούσα αυτή τη στήλη στην «Ελευθεροτυπία», όταν μια πολύτεκνη μάνα, στην Θεσσαλονίκη, σύρθηκε στα δικαστήρια και καταδικάσθηκε, επειδή πωλούσε κουλούρια …χωρίς «νόμιμη άδεια», για να θρέψει τα παιδιά της. Ήλπιζα ότι δεν θα ξαναβρεθώ μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Αλλά δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε τούτο τον τόπο, ως κακόγουστη φάρσα. Τώρα συλλαμβάνουν μια ενενηντάχρονη γιαγιά, πάλι στην Θεσσαλονίκη, επειδή πωλούσε, μια φορά την εβδομάδα, στην λαϊκή αγορά, «τερλίκια». Τα υφασμάτινα υποδήματα εσωτερικού χώρου που έπλεκαν έκπαλαι οι Μικρασιάτισσες και Πόντιες γυναίκες, είτε από νήμα μαλλιού, είτε και από λεπτοκομμένα κουρέλια υφασμάτων, για να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι.
Όλη η βαρβαρότητα του συστήματος εξουσίας εκδηλωμένη με τον πιο προκλητικό τρόπο, πάνω σε μια γιαγιά που προσπαθεί να επιβιώσει. Χειροπέδες. Και ατιμωτική διαδικασία καταναγκαστικής λήψης αποτυπωμάτων. Με το φοβερό επιχείρημα ότι δεν διέθετε «νόμιμη άδεια» μικροπωλητή. Όταν αυτοί που παίρνουν τις άδειες για ένα «πάγκο» μικροπωλητού, πληρώνουν ενίοτε ακριβότερα και από όσα πληρώνει κάποιος για ένα μικρό κατάστημα. Μια θέση μικροπωλητή στην πλατεία Αριστοτέλους κοστίζει 3500 ευρώ, ετησίως. Ενώ ο κάτοχος της πρέπει επιπλέον να πληρώνει και ασφάλιστρο –τουλάχιστον 230 ευρώ- προς τον πρώην ΟΑΕΕ και νυν ΕΦΚΑ.
Ξεκίνησα να εργάζομαι πέντε χρονών κοντά σε ένα θείο μου, πού μου έστησε ένα πανέρι απέναντι από το περίφημο «Ρολόι» του Πειραιά. Η πραμάτεια μου ήταν μπανάνες. Το πανέρι αυτό έγινε πολλές φορές αιτία «να τις αρπάξω» από αστυνομικούς, όταν δεν λειτουργούσε αποτελεσματικά το σύστημα ειδοποίησης, το «σύρμα». Αν μας πήγαιναν στο δικαστήριο, εμάς τους δεκάδες ανήλικους μικροπωλητές, πού πουλούσαμε λεμόνια, σέλινα, καρότα, μαϊντανό, ξυραφάκια, μπανέλες για τα πουκάμισα, ή τις ωραίες και οικολογικές χάρτινες τσάντες για τα ψώνια, θα μας έδιωχναν οι δικαστές, το πολύ με κάποια επίπληξη. Οπότε ήταν χαμένος κόπος για τους ίδιους. Γι αυτό απέδιδαν επιτοπίως αυτόφωρη «δικαιοσύνη». Πότε με κλωτσιές και καρπαζιές και πότε με τον ζωστήρα τους.
Και καλά, τότε ήταν το «αστυνομικό κράτος της Δεξιάς». Τώρα, επτά δεκαετίες μετά, με μια κυβέρνηση που τάχατες είναι «αριστερή», δεν ντρέπεται καμιά Γεροβασίλη και καμία Παπακώστα, για τούτη την άθλια εικόνα κοινωνικής βαρβαρότητας; Σε μια χώρα όπου, από το παραεμπόριο των κυρίων και κυριών πολυτελείας, σχηματίζονται τεράστιες περιουσίες;