Ο τελευταίος θρίαμβος του σύγχρονου κράτους μας ακούει στο όνομα αδιόριστοι επιτυχόντες που μετά απο 18 χρόνια διορίζονται. Δεν ξέρω αν κάπου αλλού σ’ αυτό τον πλανήτη αποτελεί ιδιότητα το να είσαι αδιόριστος επιτυχών διαγωνισμού του προηγούμενου αιώνα ή γενικά αδιόριστος κάτι.
Καταλαβαίνουμε, όμως, όλοι, πόσο σφιχτή είναι η θηλιά της ιδιότητας του αδιόριστου. Ο αδιόριστος δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, παρά να ελπίζει και να περιμένει. Σχεδόν δέσμιος, αφού όλη την ενέργειά του απορροφά η διεκδίκηση του αιτήματός του. Ένσημα κολλάει μόνο στο ξεροστάλιασμα έξω απο τα υπουργεία και τις αίθουσες δικαστηρίων. Σκέφτεται: κι αν τα παρατήσω και φύγω και τελικά οι άλλοι δικαιωθούν; Και μένει εκεί που είναι στα επαγγελματικά του, δηλαδή στο pause.
Έτσι ο χρόνος, δηλαδή μια ολόκληρη ζωή, περνά στο περίμενε. Κι όταν έρθει η ώρα του διορισμού, τελικά ο αδιόριστος ανακαλύπτει ότι “τρώει” στην ουσία τη θέση του δικού του παιδιού που έχει φτάσει πια στα 25 και βρίσκεται στη φάση δημιουργίας.
Σύνταξη στα 18, δουλειά στα 60 έγραφε το παλιό σύνθημα. Κάπως έτσι λειτουργούμε, κι εκεί βασίζουμε τις προσδοκίες μας ως κοινωνία. Στους γονείς και στους παππούδες που εργάζονται για τα καθημερινά. Σπαταλώντας την τεράστια ενέργεια και τη γνώση που φέρνουν οι νέοι, η οποία θα έχει προ πολλού χαθεί, όταν έρθει η ώρα να δουλέψουν στα 50. Εξάλλου, όπως παραδέχθηκε κι ο αρμόδιος υπουργός Χρ. Βερναρδάκης 52 ετών είναι ο μέσος όρος ηλικίας του δημοσίου υπαλλήλου. Το κατάλαβες; Μέχρι τα 52 έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου.
