Μεγάλη και επικίνδυνη πάθηση η ψυχολογική ανασφάλεια που διακατέχει την ευρύτερη «Αριστερά» στην Ελλάδα, ως προς τα μέσα ενημέρωσης, είτε πρόκειται για έντυπα είτε για ηλεκτρονικά. Ιδίως βεβαίως για τα τελευταία, αφού αυτά είναι το ισχυρότερο πλυντήριο εγκεφάλων και το αποτελεσματικότερο μέσο εκτροπής της προσοχής της κοινής γνώμης, δηλαδή το μέσο άσκησης επιχειρήσεων αποπροσανατολισμού.
Όσο και αν βαυκαλίζεται, εγωπαθώς και αυταρέσκως, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου, ότι είναι η «για πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία», όσοι έχουμε και ηλικία και ιστορική πολίτη διαδρομή κάπως μακρύτερη από εκείνη του σαραντάχρονου πρωθυπουργού μας, γνωρίζουμε ότι δεν είναι αυτή η αλήθεια. Αριστερή ήταν και η κυβέρνηση της «Αλλαγής», η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981. Κατά δε την εκτίμηση του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘70, που έγινε εξουσία το ’81, ήταν πιο αριστερό από τα τότε σχήματα της παραδοσιακής Αριστεράς από τα όποια πρόεκυψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν, όπως χαρακτηριστικώς το προσδιόριζε, «αριστερά της Αριστεράς».
Υπάρχει ένα επικίνδυνο κοινό στοιχειό συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει την πολιτική και των δυο αυτών «αριστερών» κυβερνήσεων. Ένα μεγάλο λάθος του Ανδρέα Παπανδρέου, που όμως δεν λειτούργησε ως ωφέλιμη διδαχή για τον Αλέξη Τσίπρα: Η μανία, το άγχος, η ανασφάλεια, να αποκτήσει καλά και σώνει «δικά του» μέσα ενημέρωσης. Μανία που σε πρώτη φάση κατέστρεψε άλλους ανθρώπους, όπως τον εκδότη του Βόλου Γιώργο Πόπολα, που τον έσυραν να εκδώσει μια πρωινή και μια απογευματινή εφημερίδα στην Αθηνά, με τον Ανδρέα Παπανδρέου να ασχολείται ακόμη και με τα μονόστηλα δημοσιεύματα τους.
Στην επόμενη φάση το αποτέλεσμα ήταν, με την προκλητική προσπάθεια επιβολής του Κοσκωτά, ως «δικού τους» εκδότη, να στρέψουν εναντίον τους όλους εκείνους οι οποίοι ως τότε τους στήριζαν. Αποδεδείχθηκε, αυτή η μανία να ελέγξουν την ενημέρωση με «δικούς τους» επιχειρηματικούς φορείς, πλήρως αυτοκαταστροφική.
Αλλά τα παθήματα των προγενεστέρων δεν φαίνεται να έγιναν μαθήματα για τους σημερινούς εξουσιαστές. Που διακατέχονται από την ίδια και μεγαλύτερη μανία να ελέγξουν «το τηλεοπτικό τοπίο» με υποτίθεται «δικούς τους», που κάποια στιγμή θα τους βγουν «ξινοί». Όζει κοσκωτισμού η όλη επιχείρηση.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
