Αυτοί που ξεχωρίζουν δεν είναι για τον αέρα ή τα φιρμάτα παπούτσια τους. Δεν είναι γιατί μπορούν να κλείνουν το πρώτο τραπέζι πίστα ή να φαντασιώνονται ότι μετρούν στην απατηλή σφαίρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάνοντας γκριμάτσες και στέλνοντας καρδιές.
Αυτοί που ξεχωρίζουν είναι γιατί:
Ξέρουν ότι όταν βρέχει καταρρακτωδώς, δεν παραγγέλνουμε ποτέ ντελίβερι, πολύ δε περισσότερο για δύο καφέδες. Είναι αμαρτία απ’ το θεό να ταλαιπωρούμε παιδιά που παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για το μεροκάματο.
Γνωρίζουν ότι το μπουρμπουάρ δεν είναι …πόλη της Γαλλίας. Έστω, κι ένα ταπεινό 50λεπτο, στο σερβιτόρο, στην κομμώτρια κι όπου αλλού, μετράει. Και να θυμάστε δεν ευθύνεται αυτός/ή γιατί πληρώσατε τη μερίδα 20 ευρώ. Τα παράπονα στον επιχειρηματία.
Ως εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι μάγκας το «παίζεις στα κυβικά σου και πάνω από αυτά». Ούτε με αυτόν που δεν ξέρει, ούτε με αυτόν που δεν μπορεί. Διαφορετικά είναι σαν να ανταγωνίζεσαι πεντάχρονο.
Στις καθημερινές τους συναλλαγές έχουν καταλάβει ότι το χαμόγελο και μια καλή κουβέντα μετράει, ειδικά σ’ εκείνους που τη στερούνται, που δεν έχουν αξιώματα και θέσεις. Η καλή διάθεση γυρνάει πάντα ως μπούμεραγνκ, κυρίως όταν νομίζεις ότι την έχεις χάσει για πάντα.
Κάποια τέτοια μικροπράγματα είναι που δείχνουν από τι υλικό είναι φτιαγμένος ο καθένας μας και ξεχωρίζουν τους αυθεντικούς από τους ιμιτασιόν.
