Το θυμάστε εκείνο το διαδικτυακό παιχνίδι της Zynga, το farmville; Αυτό που εξαιτίας του νοικοκυρές έκαψαν το φαγητό τους και μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων έχασαν τα ραντεβού τους, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν τις ντοματιές τους;
Αν, λοιπόν, η ζωή ήταν farmville, θα μπορούσαμε με πολύ απλές κινήσεις να καλλιεργήσουμε σιτηρά για να θρέψουμε όλο τον κόσμο, να μοιράσουμε αδιάβροχα για να μη βρέχονται οι πρόσφυγες και να διορθώσουμε όλες τις αδικίες. Μόνο με ένα κλικ.
Αλλά, τι έκπληξη, η ζωή δεν είναι farmville, ούτε μοιάζει με κανένα άλλο κοινωνικό παιχνίδι κι απαιτεί πολλά περισσότερα πράγματα καθημερινά από τις απλές κινήσεις που περιορίζονται γεωγραφικά στο εύρος εμβέλειας του ποντικιού του υπολογιστή.
Η ερμηνεία, ωστόσο και η αντίληψη των γεγονότων με βάση τις προεκτάσεις του ψηφιακού κόσμου, μας εγκλώβισε και μας μετέτρεψε σταδιακά σε άφωνο και άλαλο χορό μιας εικονικής τραγωδίας.
Γι’ αυτό και αντιδρούμε μόνο με τις αισθήσεις μας, στο παράταιρο, το άσχημο, το όμορφο ή το εντυπωσιακό. Για λίγο. Και μετά περιμένουμε κάτι άλλο που θα μας προξενήσει το ενδιαφέρον.
Έτσι κατά κάποιο τρόπο όλο αυτό, αφαίρεσε από την κανονική ζωή την κανονικότητά της, εξαιτίας της διαρκούς αίσθησης συμμετοχής σε όλα, από το υπουργικό συμβούλιο μέχρι τη σίτιση των προσφύγων. Που καιρός για τα υπόλοιπα.
