Δεν θα συνταχθώ βεβαίως με τον μηχανισμό προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ που τίποτε καλό δεν βρίσκει, αντιθέτως τα «βλέπει» όλα μαύρα και αδιέξοδα, ως προς την διαχείριση αυτού του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Διότι, μπροστά στο κομματικό τους πείσμα κάνουν ότι δεν βλέπουν τι συμβαίνει γύρω μας. Ότι η κατάσταση, για παράδειγμα, στην Γαλλία και το Βέλγιο, έχει φθάσει σε τόσον απελπιστικό σημείο, ώστε, τα εκεί εθνικά συστήματα υγείας, δεν μπορούν να ανταποκριθούν πια στην μεγάλη πίεση. Και καταφεύγουν σε διακομιδές ασθενών στην γειτονική Γερμανία. Είμαστε ακόμη σε πολύ καλύτερη κατάσταση από άλλες χώρες. Αλλά η επέλαση του δεύτερου κύματος είναι εφιαλτική. Και επιβάλλει προσεκτικότερη διαχείριση, για να μην χαθεί ο έλεγχος.
Τι νόημα έχει, για παράδειγμα, να συνεχίζεται στην Αττική η φυσική παρουσία σπουδαστών σε ΙΕΚ με 22 άτομα σε μια αίθουσα, ιδίως όταν πρόκειται για μετεκπαιδευόμενους που έχουν τα χρονάκια τους και σέρνουν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τα «υποκείμενα» νοσήματα τους; Γιατί όχι τηλεκπαίδευση;
Τι νόημα έχουν τα κενά καθίσματα στα μέσα αστικών μεταφορών, αν επιτρέπεται να επιβιβάζονται τόσοι όρθιοι, ώστε να γίνεται …σαρδελοποίηση τους;
Άντε, μέσα σε αυτόν τον χαλασμό, να βρει χώρο η ευαισθησία για την γλώσσα μας. Να βρουν χώρο οι ανησυχίες, ακόμη και ο θυμός, του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη, γι’ αυτή την ευκολία με την οποία παραιτούμεθα από τον πλούτο της ελληνικής και καταφεύγουμε στην χρήση αγγλικών όρων για την περιγραφή και την διαχείριση καταστάσεων που προκύπτουν από την πανδημία. Με εκείνα τα «λοκντάουν», τα «ντελίβερι» και τα «τεϊκ ε γουέϊ».
Φταίμε όλοι γι’ αυτό. Αλλά η δική σας ευθύνη, κ. Πρόεδρε, είναι πολύ μεγαλύτερη. Διότι όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, στο τηλεοπτικό του μήνυμα προς τους πολίτες, μιλά για «λοκντάουν», αντί για «απαγορευτικό» η «περιοριστικό», για «ντελίβερι» αντί για «διανομή» και για «τεϊκ ε γουέϊ» αντί «για το σπίτι», τι πρέπει να περιμένουμε από τους «πιτσιρικάδες»; Ο γαλατάς η ο παγοπώλης της γειτονιάς μας, στα χρόνια της φτωχότερης και περισσότερο αναλφάβητης Ελλάδας, δεν έκαναν «ντελίβερι», αλλά «διανομή κατ’ οίκον». Έτσι ακριβώς το έλεγαν και το έγραφαν, ακόμη και αν ήσαν αγράμματοι.
Χάνουμε ανθρώπους από τον κορονοϊό. Χάνουμε θέσεις εργασίας. Χάνουμε επιχειρήσεις. Χάνουμε χρήματα. Είναι ανάγκη να χάσουμε και την γλώσσα μας;
