Πόσοι ανάπηροι αγαπήσαμε, σεβαστήκαμε, αποδεχτήκαμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την αναπηρία μας, τα εργαλεία -τα μέσα- τα αξεσουάρ διευκόλυνσης μετακίνησης- διαβίωσης;
Πόσοι ανάπηροι επιλέξαμε με βάση τα ενδιαφέροντα μας, τα ιδιαίτερα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά μας, τις προτιμήσεις μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τους φίλους μας, τις σπουδές μας, τα χόμπι μας, την εργασία μας, τους ερωτικούς συντρόφους μας, τους αγαπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς;
Πόσοι ανάπηροι ζούμε απόλυτα ελεύθερα χωρίς υπερπροστασία πάνω μας, αλλά σχεδιασμένα, προκαθορισμένα και προγραμματισμένα σε βάρος των ζωών αγαπημένων ανθρώπων μας;
Πόσοι ανάπηροι καταφέραμε να βγούμε, έστω για μια βόλτα μόνοι μας με το αναπηρικό αμαξίδιο ή το εργαλείο μετακίνησης μας, ανεμπόδιστα, ασφαλή, με πλήρη προσβασιμότητα, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να μας κοιτάνε ως κάτι το «εξωπραγματικό»;
Πόσοι ανάπηροι δεν ευχηθήκαμε να άλλαζε ο κόσμος μας, με ένα μαγικό ραβδί, αλλά το προσπαθήσαμε αγωνιζόμενοι διακαώς για το αυτονόητο, το δικαίωμα δηλαδή όντες ενσωματωμένοι με πλήρη ορατότητα κατ’ επιλογή στην υποτιθέμενη «ανοιχτή» κοινωνία που θα έπρεπε να αποδέχεται την διαφορετικότητα και να παραδέχεται ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εξίσου καλά και καλύτερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής;
Λίγοι;
Αρκετοί ;
Πολλοί;
Η απάντηση είναι ότι θα έπρεπε όλοι μας.
Είμαι αισιόδοξη, ότι πλησιάζει η ώρα της αληθινής προαγωγής της ορατότητας μας, που πρώτα εμείς οι ίδιοι ανάπηροι, θα πρέπει να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε, ώστε να προβάλουμε πρότυπα διαφορετικότητας-κανονικότητας, με βάση τις αληθινές ανάγκες μας, τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις επιλογές, χωρίς να γινόμαστε αναγκαστικό υποχρεωτικό βαρίδιο στις ζωές των αγαπημένων μας ανθρώπων, την οικογένεια μας που βοηθούν για την απρόσκοπτη δικαιωματική πρόσβαση μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, αίροντας εμπόδια (θεσμικά, δομικά, κοινωνικής, συμπεριφοράς) και διεκδικώντας μαζί μας την ισότιμη συμμετοχή μας, ως μέλη μιας «ανοιχτής» κοινωνίας, που αντιλαμβάνεται και ορίζει σωστά την έννοια της αναπηρίας, δηλαδή ως φυσικό και αναπόσπαστο τμήμα της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, μιας κοινωνίας που εξαλείφει τα εμπόδια κάθε μορφής, που τροφοδοτούν στερεότυπα και αναπαράγουν διακρίσεις.
Η πολιτεία κι εκείνη τα τελευταία τριάμισι χρόνια είναι φανερό, ότι στρέφεται προς την σωστή κατεύθυνση, δίνοντας έμφαση στο ότι η αναπηρία είναι διαφορετικότητα και πρέπει να θεωρείται κανονικότητα με περισσότερη ορατότητα για όλα τα είδη αναπηριών.
Αυτό επιτυγχάνεται, με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, στο οποίο αποτυπώνεται ένα συνεκτικό πλαίσιο δράσεων και θεσμικών παρεμβάσεων.
Η υπηρεσία του Προσωπικού Βοηθού -τα χέρια -τα-πόδια-τα μάτια-το μυαλό ανάλογα με την αναπηρία είναι το ουσιαστικότερο μέσο για τις ζωές των αναπήρων ατόμων και τις ζωές των οικογενειών μας, που πολύ σύντομα όπως υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός θα είναι πιλοτικά στην ΠΕ Κοζάνης και σε άλλες περιφέρειες και το 2024 ως ποιοτική σχεδιασμένη υπηρεσία, ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα των αναγκών μας.
Θεωρώ ότι θα αποτελέσει το βασικότερο εργαλείο-μέσο που θα αποκαταστήσει την ορατότητα μας και θα ενισχύσει την ανεξάρτητη διαβίωση μας κατ’ επιλογή και θα οδηγήσει στην μη ιδρυματοποίηση μας.
Κλείνω με αυτό το μήνυμα.
Μόνο με την προτεραιότητα στην ορατότητα της αναπηρίας μέσα στην «ανοιχτή κοινωνία» έρχεται η αποδοχή μας.
∗Η Βασιλική Γεωργίου Σιαλβέρα είναι άτομο με βαριά κινητική αναπηρία εκ γενετής. Είναι πτυχιούχος των Τμημάτων Χρηματοοικονομικών Εφαρμογών, Διοίκησης Επιχειρήσεων και Λογιστικής του ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Πτυχιούχος ΠΕ Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και MSc Επιχειρηματικής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Εργάζεται ως υπάλληλος της Διεύθυνσης Διοικητικών Υπηρεσιών του Δήμου Κοζάνης.
