Οι μέρες κυλάνε, όπως κυλάει το ποτάμι το ατελείωτο
Το φως έχει χαθεί, μονάχα σκοτάδι, αιώνιο
Πού είσαι, ήλιε μου, τις μέρες να φέξεις;
πού είσαι, άνθος μου, να ευωδιάσεις την καρδιά;
Πάνε φεγγάρια που…δεν σε είδα
Μα τ’ άστρα για σένα μιλούν, πως θα ’ρθεις πίσω
Κι εύχομαι απόψε να σ’ είχα αγκαλιά,
τ’ άρωμά σου ανακαλώ, τα ωραία σου χείλη
Τώρα μονάχη τις νύχτες, το κρύο το δέρμα διαπερνάει
Σαν τη δική σου ζεστασιά δεν βρίσκω πουθενά
Οι σκέψεις μου με τυραννάνε
σαν κόμπος στον λαιμό με πνίγουν
Τα λόγια σου ανακαλώ, όλα ψέματα…
Δεν θα ’φευγες ποτέ μου είπες, μα τώρα έχεις φύγει
σαν γύρη που την έχει πάρει ο άνεμος
και πίσω δεν θα γυρίσει
Το σκοτάδι απλώνεται στην ψυχή, η μαγεία έχει χαθεί
Είμαι ένας άγγελος, εσύ ήσουν τα φτερά μου
που έχουν κοπεί….και πέφτω στο κενό
ποιος θα με σώσει άραγε απ’ την καταστροφή….
ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 3ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης και του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
