Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Συχνά με ρωτούν τι σημαίνει «Αγγίζω σύνορα».
Δεν είναι ένα σλόγκαν. Ούτε μια φράση για να στολίσει έναν τοίχο. Είναι στάση. Είναι τρόπος να στέκεσαι απέναντι στους ανθρώπους και στον ίδιο σου τον εαυτό.
«Αγγίζω σύνορα» δεν σημαίνει απλώς ότι ακουμπώ την επιδερμίδα. Σημαίνει ότι φτάνω μέχρι εκεί που τελειώνει το δέρμα, αλλά δεν μένω εκεί.
Στέκομαι εκεί που αρχίζει η ψυχή. Στην ουσία, το σύνορο είναι το σημείο συνάντησης: του μέσα με το έξω, του παλιού εαυτού με τον καινούριο, του πόνου με τη λύτρωση, της ανάμνησης με την απόφαση να συνεχίσεις.
Ένα piercing ή ένα tattoo δεν είναι πράξη τομής. Είναι πράξη αποκάλυψης. Η στιγμή που λες: «Φτάνω μέχρι εκεί που τολμάς να μου επιτρέψεις».
Κι εγώ, ως καλλιτέχνης, γίνομαι εκείνος ο άνθρωπος που κρατάει το χέρι αυτού που τολμά να περάσει το σύνορο. Στην ουσία, έρχομαι να σε βοηθήσω να βγάλεις προς τα έξω αυτό που κουβαλάς μέσα σου. Να το περάσουμε μαζί, από το μέσα προς το έξω.
Θα σας πω μια δική μου ιστορία.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, η Χριστιάνα, ήξερα πως ήθελα να χαράξω κάτι για εκείνη πάνω μου. Δεν ήξερα τι, ήξερα μόνο ότι έπρεπε να γίνει.
Μια μέρα παίζαμε μαζί, ακούγαμε μουσική. Της έβαλα το αγαπημένο της τραγούδι, την «πατάτα». Της το ψιθύρισα στο αυτί, κι εκείνη γύρισε, με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα, καθαρό, πονηρό και μου είπε «τατατα» ψιθυριστά, γελώντας σαν να κρύβαμε μαζί ένα μυστικό.
Εκείνη τη στιγμή, κάτι έδεσε μέσα μου. Ήταν σαν να άνοιξε ένα σύνορο που μας ένωνε για πάντα. Πήρα το κινητό, την τράβηξα φωτογραφίες, πολλές, και κράτησα εκείνη τη μία πόζα που φυλάει μέσα της αυτό το βλέμμα, αυτό το ψιθύρισμα, αυτό το γέλιο. Και το χάραξα στο δέρμα μου. Για να μείνει εκεί. Όχι για να το δείξω σε κανέναν, αλλά για να το θυμάμαι εγώ. Γιατί εκείνη η στιγμή είναι το δικό μου φυλαχτό.
Αυτό είναι το «Αγγίζω σύνορα».
Είναι το φως που ακουμπά τα πιο σκοτεινά νερά σου. Είναι το χέρι που κρατάει τα κομμάτια σου όταν γίνονται ιστορία. Είναι η τέχνη που δεν φωνάζει, ψιθυρίζει.
Στο Lighthouse Tattoo, κάθε ιστορία είναι ιερή.
Αυτή είναι η δική μου.
Κι όσοι με εμπιστεύτηκαν, ξέρουν πως το μελάνι δεν ήταν ποτέ μόδα. Ήταν πάντα τρόπος να δώσεις μορφή σε κάτι που δεν χωράει στα λόγια. Μια στιγμή αλήθειας που μένει για πάντα πάνω σου.
*Γιώτα Κουτσώνα – Καλλιτέχνιδα Tattoo & ιδιοκτήτρια του «The Lighthouse Tattoo»
