Με τον όρκο να μην το ξεχάσουν ποτέ και να κρατήσουν γι’ αυτό μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους, οι 16 μαθητές του Γυμνασίου Ποντοκώμης αποχαιρέτισαν μια για πάντα το σχολείο τους, το οποίο κλείνει μια για πάντα καθώς συγχωνεύεται με το 6ο Γυμνάσιο Κοζάνης.
Οι μαθητές μαζί με το εκπαιδευτικό προσωπικό θέλησαν να αποχαιρετήσουν το σχολείο τους με μια διαφορετική εκδήλωση που έγινε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο κλειστό αμφιθέατρο στο κέντρο του χωριού.
Πλήθος κόσμου βρέθηκε εκεί και καταχειροκρότησε τα παιδιά που μέσα απο μια θεατρική παράσταση έκαναν ένα ταξίδι στο χρόνο απο τους παππούδες τους που εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στην περιοχή μέχρι σήμερα που το χωριό θα μετεγκατασταθεί λόγω της εξορυκτικής δραστηριότητας της ΔΕΗ.
“Την πατρίδα μ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα” τραγούδησαν οι μαθητές και οι καθηγητές τους τόνισαν ότι με αυτό τον τρόπο “οι 16 γενναίοι μας αισθάνθηκαν ότι έπρεπε να αποχαιρετίσουν το σχολείου τους” και αφιέρωσαν την παράστασή τους σε όσους βρέθηκαν εκεί.
Το συγκινητικό τραγούδι που ακούστηκε στη γιορτή έγραψε για τη Γενοκτονία των Ποντίων ο αείμνηστος Χρήστος Αντωνιάδης.
Την πατρίδαμ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι’αρόθυμο, όι-όι
ν’ ανασπάλω κι’ επορώ.
Μίαν κι’ άλλο ΄σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’.
Νέροπον ας έπινα, όι-όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.
Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι’ ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι-όι
και ΄ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.
Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι-όι
επέμναν ακρόνυχτα.
Σωκράτης Μουτίδης
