Ο ρεαλισμός στην πολιτική είναι το άλφα και το ωμέγα. Τίποτε δεν υπηρετεί περισσότερο τον πολίτη απο προτάσεις που έχουν πλάνο εφαρμογής και τύχη υλοποίησης και οι οποίες μάλιστα μπαίνουν στις διαπραγματεύσεις στο χρόνο που πρέπει. Όταν όλοι οι υπόλοιποι είναι ακόμα μακριά νυχτωμένοι. Αυτή είναι και η έννοια της διορατικότητας.
Οι διαπιστώσεις κατόπιν εορτής απο την άλλη πλευρά, είναι ότι πιο ανώφελο και ανούσιο. Κι απο αυτό το δεύτερο είδος έχουμε πλεόνασμα, ενώ δυστυχώς απο τις ουσιαστικές προτάσεις έλλειμμα.
Σε ημερίδες, λοιπόν, όπως αυτή που έγινε προχθές με πρωτοβουλία του Σπάρτακου, επιβεβαιώνεται αβίαστα το παραπάνω συμπέρασμα.
-Όλοι όσοι βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στην εξουσία -πολιτική και συνδικαλιστική- έρχονται να κλάψουν πάνω απο το μακαρίτη, διαπιστώνοντας αυτά που οι ίδιοι γνώριζαν εδώ και χρόνια και από τα οποία όφειλαν να μας έχουν μάλιστα προστατεύσει.
-Μια ΔΕΗ που δεν έκανε έγκαιρα ή και καθόλου τις απαραίτητες κινήσεις για προσαρμογή στις νέες συνθήκες (βλ. ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, εκπομπές CO2, φυσικό αέριο) κι απο εκεί που ήταν πρωτοπόρα βρέθηκε ουραγός.
-Και μια κοινωνία που της άρεσαν τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» με μάλλον κακές επιλογές καπετάνιων που την άφησαν πίσω απο τις εξελίξεις.
Τώρα, όλοι μαζί, πρώην αντίπαλοι, όψιμοι σύμμαχοι με κάποιες εξαιρέσεις, κλαίνε. Είναι όμως αργά.
Ιωάννα
