Αναπολώ τις μέρες που ο Μάης ήταν Γιουροβίζιον και πανελλαδικές εξετάσεις. Τηλεοπτικές συγκρούσεις για το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει απο τη μια και το αιώνιο άγχος των υποψηφίων και των μανάδων τους από την άλλη. Τότε όλα αυτά έμοιαζαν πολύ σοβαρά και λάμβαναν την ανάλογη θέση στην καθημερινότητά μας.
Φέτος, τη Γιουροβίζιον δεν την πήραμε χαμπάρι, ενώ οι εξετάσεις που αρχίζουν τη Δευτέρα περνούν στα “ψιλά”, κι ας έχουν έρθει τα πάνω-κάτω με το νέο σύστημα. Βλέπετε, οι κυβερνητικές ….αυταπάτες και το διαρκές θρίλερ των μέτρων δεν αφήνουν χώρο για κάτι άλλο σε μια χώρα που η εθνική αυτοπεποίθηση βρίσκεται στα πατώματα.
Όλο αυτό μοιάζει πολύ με τις ζωές μας. Δημιουργούμε τεράστια θέματα απο το πουθενά, στεναχωριόμαστε για ασήμαντες καταστάσεις, μεγεθύνουμε τους φόβους και τις καχυποψίες μας, τραγικοποιούμε τα γεγονότα και μόνο όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι πραγματικά μεγάλο, όπως θέματα υγείας και επιβίωσης, καταλαβαίνουμε πόσο καλά είμασταν πριν. Απλά δεν τον είχαμε πάρει χαμπάρι.
Έτσι συμβαίνει πάντα. Αναλωνόμαστε στα επουσιώδη, χάνοντας τα ουσιώδη, αφού το μέτρο κρίσης και σύγκρισης είναι σχετικό με το τι έχεις μπροστά σου κάθε φορά. Ακόμα, λοιπόν, κι αυτή η ….Γιουροβίζιον δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένας δείκτης της ευημερίας και της κανονικότητας που στο δρόμο χάσαμε.
