Ποιος είναι ο σκοπός της πολιτικής; Στο ερώτημα αυτό δεν μπορώ να σκεφθώ καμία άλλη, σαφέστερη, απάντηση. Μόνο τούτο το απλό: Να κάνει καλύτερη τη ζωή των πολιτών. Ακριβώς γι’ αυτό λέμε ότι αυτή η κυβέρνηση, ενός κόμματος του οποίου η ιδεολογία υποτίθεται ότι συνιστά την αυτονόητη απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα, έχει αποτύχει τραγικώς. Διότι όχι μόνον δεν βελτίωσε κατά τι την ζωή των πολιτών, αλλά την έκανε πολύ δυσκολότερη. Με την επιβαρυντική περίπτωση ότι τους φόρτωσε με νέα βάρη, για πολλές ακόμη δεκαετίες.
Τι περίμενε μια εργαζόμενη μητέρα, που έχει να μεγαλώσει ένα βρέφος ή νήπιο, από μια αυτοχαρακτηριζόμενη ως «αριστερή» κυβέρνηση, που αυτοδιαφημίζει την «κοινωνική ευαισθησία» της; Το αυτονόητο. Ότι δηλαδή θα κάνει πράξη την ρητή, αλλοτινή, δέσμευση του σημερινού πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα: «Κανένα παιδί δεν θα μείνει εκτός παιδικών σταθμών». Την οποία τροποποίησε ελαφρώς, τον Απρίλιο, μιλώντας στο συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: «Σχεδιάζουμε και δημιουργούμε δεκάδες, εκατοντάδες παιδικούς σταθμούς. Κανένα νέο ζευγάρι δεν θα χρειάζεται να πληρώνει παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά άνω των 3 ετών».
Αυτά είναι τα ωραία λόγια. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Συμφώνως προς τα επίσημα στοιχεία της Κεντρικής Ένωσης Δήμων, «εκτός προσχολικής αγωγής μένουν 40.751 βρέφη και νήπια». Άντε τώρα να μετρήσεις με στατιστικά στοιχεία την αγωνία, το άγχος, μιας εργαζόμενης μητέρας που δεν έχει κοντά τους γονείς η τα πεθερικά της, να εμπιστευθεί το μωρό της, τις ώρες που πρέπει να είναι στην εργασία της.
Δεν συνηθίζω να «λαϊκίζω». Να κατακρίνω, π.χ., τον πρωθυπουργό επειδή στέλνει τον γιο του Παύλο-Ερνέστο σε έναν από τους καλύτερους –αλλά και ακριβότερους- παιδικούς σταθμούς στην Αθήνα, στις παρυφές του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Πολύ καλά κάνει, αφού μπορεί να πληρώσει. Το αντίθετο, αν δηλαδή τον έστελνε σε δημόσιο παιδικό σταθμό, στερώντας τη θέση αυτή από το παιδί μιας εργάτριας η πωλήτριας, θα ήταν επικριτέο.
Όμως το ψέμα παραμένει ψέμα. Αλλά οι έχοντες την ευθύνη για τον πολιτικό έλεγχο της κυβέρνησης, δηλαδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πρωτίστως δε η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν εστιάζουν την κριτική τους σε αυτά που πράγματι καίνε την καθημερινότητα των ανθρώπων. Δίνουν προτεραιότητα στις υποθέσεις του Μαρινάκη και του Καμμένου. Γι’ αυτό οι πολίτες εμφανίζονται να μην ελπίζουν σε τίποτε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
