Δύο γνωστά – και από την πολύχρονη προσφορά τους στα κοινά – πρόσωπα της κοινωνίας της Κοζάνης άφησαν πριν μία εβδομάδα την τελευταία τους πνοή στην επίγεια τούτη ζωή, για το μακρυνό τους ταξίδι…
Χρονολογικά, «έφυγε» πρώτα ο Γιάννης Παπακρασάς και μετά ο Μάνος Μαλούτας.
Δύο πρόσωπα γέννημα και θρέμμα της Κοζάνης, την οποία αγαπούσαν, πονούσαν και ήθελαν να διακρίνεται σε Πανελλαδικές – και όχι μόνον – εκδηλώσεις.
Δύο πρόσωπα χαρισματικά – εκάτερο στην ιδιωτική τους ζωή, αλλά και στην απασχόλησής του με τα κοινά – που έγραψαν το όνομά τους, με ανεξίτηλα γράμματα, προσθέτοντας ταυτόχρονα μία εντυπωσιακή σελίδα στην ιστορία της πόλης μας.
Δύο πρόσωπα ήπιων τόνων, με ήθος, φιλότιμο, συνέπεια. Καλοσυνάτα, δημιουργικά, προσιτά, καλοί οικογενειάρχες.
Ειδικώτερα, η ενασχόλησή τους με τα κοινά και η πολυετής προσφορά τους σε διαφορετικό τομέα, έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο για τον Γιάννη Παπακρασά και την μουσικοχορωδιακή έκφραση για τον Μάνο Μαλούτα. Δύο τομείς, με πολλούς λάτρεις, που χαίρονται και απολαμβάνουν το ένα ή το άλλο ή και τα δύο είδη ψυχαγωγίας στον ελεύθερο χρόνο τους. Γι’ αυτό και η ξεχωριστή παρουσίαση των δύο συντελούντων σ’ αυτά, παραπάνω προσώπων, καθίσταται επιβεβλημένη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΚΡΑΣΑΣ
Υπήρξε μία δυναμική και με σταθερή απόδοση μονάδα του ποδοσφαίρου της πόλης μας, η οποία μπορούσε να καλύψει την δεξιά πτέρυγα της ομάδας, από τα μετόπισθεν (άμυνα), το κέντρο, ως τα πρόσω (επίθεση), χρησιμοποιούμενη ανάλογα με τις ανάγκες και συνθήκες κάθε αγώνα, με την ίδια επιτυχία. Ήταν η σιγουριά, η εγγύηση και έβγαζε τον κάθε προπονητή από το αδιέξοδο, του έλυνε τα δεμένα χέρια. Του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη, σίγουροι ότι θα φέρει εις αίσιο πέρας τον ρόλο που του ανέθεταν κάθε φορά.
Τον είχαν αποκαλέσει «γαλλικό κλειδί», διότι μπορούσε να ανοίξει… «πόρτες», να δώσει λύσεις, να διώξει τον πονοκέφαλο από κάθε προπονητή. Ήταν ο ποδοσφαιριστής, που μπορούσε να τον ιδεί ο καθένας να αγωνίζεται πότε στην άμυνα, πότε στο κέντρο, πότε στην επίθεση. Και το κυριώτερο, πάντοτε με θετική απόδοση. Δεν υστερούσε, αντιθέτως ήταν από τους διακρινόμενους, σε όποια θέση της δεξιάς πτέρυγας κι αν αγωνιζόταν…
Τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα, τα έκανε στον Μακεδονικό Κοζάνης μέχρι το 1964, οπότε ο Μακεδονικός και ο Ολυμπιακός συγχωνεύθηκαν και δημιουργήθηκε η «Κοζάνη» και ο «Λασσάνης».
Την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του συνέχισε και στην νεοσυσταθείσα «Κοζάνη», επί 11 συνεχή χρόνια, για να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το καλοκαίρι του 1975. Με την «Κοζάνη» αγωνίσθηκε αρκετές ποδοσφαιρικές περιόδους στην Β’ Εθνική, χωρίς όμως να αρνηθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του και όταν η «Κοζάνη» αγωνιζόταν σε ερασιτεχνική κατηγορία.
Με την «Κοζάνη» είχε 220 συμμετοχές, σημειώνοντας και 16 τέρματα. Ένα από αυτά, ήταν και το τέρμα που είχε σημειώσει στην Καβάλα, στο 33’ του αγώνα, την 15-10-1967, εναντίον της ομώνυμης ομάδος και με το οποίο χάρισε την νίκη (0-1) στην «Κοζάνη», την ποδοσφαιρική περίοδο 1967-68.
Σε όλη την ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν υπόδειγμα αθλητού, δεν έδινε αφορμή για φιλονικίες, συμπλοκές και γενικά ήταν ο «τζέντλεμαν» των γηπέδων.
Αυτόν τον «τζέντλεμαν» αποχαιρετούμε με συγκίνηση, αλλά χωρίς μοιρολόγια. Αυτά, δεν ταιριάζουν στον Γιάννη!…
Την σύζυγό του και τα δυό παιδιά τους συλλυπούμεθα από βάθος καρδίας και ευχόμεθα την εξ Ύψους παρηγορία.
ΜΑΝΟΣ ΜΑΛΟΥΤΑΣ
Οι φωνητικές χορδές του Μάνου ήταν το κύριο γνώρισμα της προ τρίτους επικοινωνίας και συναναστροφής του.
Είχε προικισθεί από την φύση με χαρισματική φωνή. Ήταν καλλικέλαδος, μία ξεχωριστή προσωπικότητα στην μουσικοχορωδιακή κίνηση της πόλης μας.
Αρχικά, υπήρξε βασικό στέλεχος της χορωδίας «Ελίμεια», με μαέστρο τον Μάκη Βαχτεβάνο έως ότου αυτός διηύθυνε την χορωδία.
Μετά την αποχώρηση του Μάκη Βαχτσεβάνου, απετέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Χορωδίας Δωματίου, αρχικά υπό την διεύθυνση της Πωλίν Μούκα και στη συνέχεια υπό την διεύθυνση της Έμης Τζιούρα – Δημοπούλου.
Με την παρουσία του έδινε ιδιαίτερο «χρώμα» στη μουσική και ιδιαίτερα στο χορωδιακό τμήμα. Ήταν πολυτάλαντος φωνητικά και «γέμιζε» το άσμα, όταν «έμπαινε» στα επί μέρους κομμάτια.
Ήταν ευτύχημα για την χορωδία, που είχε ένα τέτοιο μέλος, με αποτέλεσμα να είναι περιζήτητος και στις ιδιωτικές συντροφιές γνωστών, αλλά και αγνώστων, αφού με τους πρώτους φωνητικούς του παλμούς «έβαζε στο κλίμα» οποιονδήποτε είχε την ευτυχία – διότι περί ευτυχίας πρόκειται – να παρευρίσκεται μαζί του. Έδινε κέφι, χαρά, ευχαρίστηση και παρέσυρε τους θαμώνες σε διάφορες αίθουσες, οι οποίοι, έστω και για λίγο ξεχνούσαν τα προβλήματα, τις σκοτούρες της καθημερινότητας.
Το κενό, που αφήνει ο Μάνος στον μουσικοχορωδιακό χώρο της πόλης μας είναι δυσαναπλήρωτο. Τέτοιες χαρισματικές προσωπικότητες δεν υπάρχουν πολλές. Ο Πανάγαθος τις έδωσε στους συνανθρώπους μας, για να τους γαληνεύει, απαλύνει την ψυχή και να ξεφεύγουν όσο γίνεται από τα βάσανα.
Καλλικέλαδε Μάνο, είμαστε σίγουροι ότι, με την βελούδινη φωνή σου, θα ξετρελλάνεις και τους φίλους μας στον άλλο κόσμο, που πηγαίνεις.
Στην σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους εγκάρδια συλλυπητήρια. Όσο και αν είναι σκληρό και βαρύ, για τον Μάνο δεν μετρούν τα δάκρυα. Στην περίπτωσή του, υποκαθίστανται από την χαρμολύπη. Πάντοτε, όμως, με άσματα, όπως έζησε στην επίγεια ζωή!…
Να χαίρεται η ψυχή του, που άφησε καλούς συνεχιστές!…
Δημ. Κλείδης – www.xronos-kozanis.gr
