Έτσι τόθελε η μοίρα!… Στις 5 Ιουνίου 2020 άφηνε την τελευταία του πνοή ο γνωστός λεωφορειούχος και ποδοσφαιρικός παράγοντας, Δημήτρης (Τάκης) Λάκκας, και η Κοζανίτικη γη ήταν έτοιμη να δεχθεί στα σπλάχνα της ένα από τα δοκιμασμένα μέλη της!…
Πριν 27 χρόνια (5 Ιουνίου 1993), όμως, η Κοζανίτικη γη ετοιμαζόταν να πάρει και πήρε τελικά στην αγκαλιά της το βαρύτιμο Κύπελλο Ελλάδος Ερασιτεχνών, το οποίο, μετέφερε από το γήπεδο Χαριλάου Θεσ/νίκης στο θρυλικό «Καμπαναριό», η ομάδα ποδοσφαίρου της «Κοζάνης» και για την κατάκτηση του οποίου (Κυπέλλου) είχε βάλλει το «λιθαράκι» του και ο Τάκης Λάκκας!… Ο οποίος ήταν γνώστης της πραγματικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, λάτρης της αγαπημένης του ομάδας «Κοζάνη», πολύτιμος αρωγός και συμπαραστάτης της σε κάθε περίπτωση, πιστός και σταθερός στα αθλητικά ιδεώδη του.
Το Κύπελλο Ελλάδος Ερασιτεχνών 1992-93 στα χέρια και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου και συγγενών ποδοσφαιριστών της ομάδας της «Κοζάνης», στις 5 Ιουνίου 1993, μετά την απονομή στην κυπελλούχο Ελλάδος, «Κοζάνη». Όρθιοι από αριστερά οι: Τηλέμαχος Σιούλας, Γιάννης Παπακώστας, Θεόδωρος Μπουρνιώτης, Τάκης Λάκκας, Δημήτρης Κλείδης, ο πατέρας του ποδοσφαιριστού Στιάπη και καθήμενος επίσης ο πατέρας του ποδοσφαιριστού Γιώργου Καραθανάση.
Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στην κοινή προσπάθεια της προσφοράς προς τον αθλητισμό και την «Κοζάνη» ιδιαίτερα. Σ’ αυτόν τον χώρο ξεδίπλωνε μέρα με την ημέρα τον χαρακτήρα του. Ευθύς, δραστήριος, συνετός, υπεύθυνος, συνεπής, συνεργάσιμος, ουσιαστικός, πρόθυμος, ακούραστος. Γενικά, άνθρωπος «ζυμωμένος» με την ζωή, καθώς από νεανική ηλικία ρίχθηκε στη βιοπάλη, αναλαμβάνοντας καθημερινά την ευθύνη να φέρει εις αίσιο πέρας την αποστολή του, με το υπεραστικό λεωφορείο του, μετακινώντας το επιβατικό Κοινό, με ασφάλεια και σιγουριά!…
Πριν ακόμη αναμειχθεί στα διοικητικά της «Κοζάνης», είχε επισημανθεί η συνεισφορά του προς την αγαπημένη του ομάδα, καθώς – ακολουθώντας το παράδειγμα του αείμνηστου Προέδρου του ΚΤΕΛ, Στέργιου Ζάμπρου – διέθετε το λεωφορείο του για την μετακίνηση της «Κοζάνης» σε ουκ ολίγα έκτος έδρας παιγνίδια της, διευκολύνοντας ουσιαστικά το σωματείο στις δυσκολίες του!… Πραγματικός γαλαντόμος!…
Στην περίοδο της επιστράτευσης του 1974 και καθώς μια δεκάδα ποδοσφαιριστών και διοικητικών της «Κοζάνης» είχαν φορέσει το «χακί» και δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ο Τάκης Λάκκας, μαζί με τους αείμνηστους Σωκράτη Κιτσόπουλο, Δημήτρη Γκιαούρη και Θανάση Γκάτζιαρη, συγκρότησαν δύο μηχανοκίνητα συνεργεία και με τα αυτοκίνητά Τους, σ’ ένα απόγευμα, μετέβησαν στις απομακρυσμένες μονάδες επιστράτευσης των υπό μεταγραφή ποδοσφαιριστών (Δημ. Πλιάκη, Βασ. Καπρίνη, Νικ. Παπαδόπουλου κ.α.), οι οποίοι υπέγραψαν τα δελτία μεταγραφής των, για να αποσταλούν αυτά εγκαίρως στην Ε.Π.Ο. και να εγκριθεί η μεταγραφή τους στην «Κοζάνη».
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και καθώς ο Τάκης Λάκκας είχε εκλεγεί μέλος του Διοικ. Συμβουλίου της «Κοζάνης», είχε γίνει ο άνθρωπος – κλειδί της ομάδος προς τις Αθλητικές Αρχές. Είχε γνωρισθεί με αρμόδιους υπαλλήλους της Ε.Π.Ο. (Μαφρέδος, Γιώργος Κόσκορης κ.α.), από τους οποίους «χέρι με χέρι» έπαιρνε εγκεκριμένα και θεωρημένα τα δελτία μεταγραφών, προκειμένου η «Κοζάνη» να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει νομίμως τους μεταγραφέντες ποδοσφαιριστές, καθώς επίσης και άλλα κατεπείγοντα έγγραφα.
Το καλοκαίρι του 1975, που η «Κοζάνη» είχε ζητήσει τον υποβιβασμό του «Απόλλωνος» Καλαμαριάς για δωροδοκία, ο Τάκης Λάκκας, με τον Πρόεδρο Παναγ. Αποστολίδη και τον υπογράφοντα Γεν. Γραμματέα, ανεβοκατέβαιναν, δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, στα Δικαστήρια στην Θεσ/νικη, αλλά και στις Αθλητικές Αρχές στην Αθήνα, όπου είχαν αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον Γ.Γ.Α. Κων. Παπαναστασίου, τον Πρόεδρο και Γεν. Γραμματέα της Ε.Π.Ο., Βασ. Χατζηγιάννη και Χαραλ. Δαβίδ, αντιστοίχως, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της «Κοζάνης», καθώς το «παραποδόσφαιρο» επιζητούσε να εκθέσει την Δικαιοσύνη (με τελεσίδικες και αμετάκλητες αποφάσεις) και να πλήξει την «Κοζάνη», η οποία όμως απέτρεψε την αδικία και περί τα μέσα Οκτωβρίου 1975, με απόφαση της Δ.Α.Ε. να δικαιωθεί και να αγωνισθεί αυτή στην Β’ Εθνική αντί του παρανομήσαντος «Απόλλωνος» Καλαμαριάς.
Την χρονιά 1977, που τα «κυκλώματα» του «παραποδοσφαίρου» χτυπούσαν «μέσα – έξω» την «Κοζάνη», με κατευθυνόμενες διαιτησίες, ο Τάκης Λάκκας – και οι συνεργάτες του – με συνεχείς παραστάσεις και διαβήματα στον Πρόεδρο της Ο.Δ.Π.Ε., Φάνη Γεωργίου, ζητούσε να διαγραφούν από τους πίνακες των οικείων Συνδέσμων, διαιτητές «επίορκοι» (Παρτσανάκης, Γκίνης, Μπάπκας κ.α.), οι οποίοι στιγμάτιζαν με την διαιτησία τους και αυτή και το ποδόσφαιρο!…
Την περίοδο 1979-80 και κατά την διάρκεια της απεργίας των σωματείων της Β’ Εθνικής από το συνεχιζόμενο πρωτάθλημα, ο Τάκης Λάκκας – με τους συνεργάτες του – κράτησαν σταθερή γραμμή, χάρη του γενικού συμφέροντος των Σωματείων της Β’ Εθνικής, τα οποία τελικά πήραν πενταπλάσια αύξηση της ετήσιας επιχορήγησης από την Γ.Γ.Α., παρά τις βαθμολογικές επιπτώσεις, ενώ άλλα σωματεία, λόγω μικροσυμφερόντων, αθέτησαν τις συμφωνίες και έσπασαν την απεργία, «γλείφοντας εκεί, που έφτυσαν»!…
Αηδιασμένος και πικραμένος από την θλιβερή κατάσταση στο ποδόσφαιρο, απεφάσισε – με τους συνεργάτες του – να αποσυρθεί από την ενεργό συμμετοχή του στα διοικητικά του σωματείου, χωρίς, βεβαίως, να σταματήσει να ενδιαφέρεται για την τύχη και την πορεία του, διατηρώντας πάντα μία κρυφή ελπίδα, ότι με την πάροδο των χρόνων, τα πράγματα θα βελτιωθούν.
Μ’ αυτό το πρίσμα έβλεπε τα πράγματα και γενικώτερα. Στην πορεία του συνάντησε «χίλια – μύρια κύματα». Ήταν, όμως, αγωνιστής και τα αντιμετώπισε.
Η μοίρα δεν είχε εκφέρει, όμως, την τελευταία της λέξη. Δεν ήθελε να αφήσει τον Τάκη Λάκκα – που τόσα προσέφερε – να τερματίσει την ενεργό διοικητική του δραστηριότητα με ένα πικρό παράπονο.
Το «δίδυμο» του ποδοσφαιρικού τμήματος της «Κοζάνης», ο έφορος Τάκης Λάκκας και ο προπονητής Θεόδωρος Αμαραντίδης, ήσαν σε αγαστή συνεργασία καθόλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής περιόδου 1992-93, με εμφανή τα αποτελέσματα της ομάδος και στο πρωτάθλημα και κυρίως στο θεσμό του κυπέλλου
Την περίοδο 1992-93 (ύστερα από 12 χρόνια) τον έφερε ξανά κοντά στους παλαιούς, αλλά και σε νέους συνεργάτες του, οι οποίοι «διψούσαν» για ένα τίτλο. Η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα δεν τους τον εξασφάλιζε.
Υπήρχε, όμως, και ο θεσμός του Κυπέλλου Ελλάδος. Ο Τάκης Λάκκας ήταν από τους πρώτους, που είπε: -Παιδιά, χτυπάμε το Κύπελλο Ελλάδος!… Εμπρός, πάμε να το πάρουμε!…
Δικαιώθηκε την 5 Ιουνίου 1993, με την «Κοζάνη» να το κατακτά στο γήπεδο Χαριλάου Θεσ/νίκης!… Και να το μεταφέρει στο «Καμπαναριό»!… Ήταν από τις πιο χαρούμενες στιγμές της αθλητικής του ενασχόλησης!…
Συναντηθήκαμε τελευταία φορά, στις αρχές του χρόνου, έξω από την Εθνική Τράπεζα και ώσπου να έρθει η σειρά μας, του θύμισα τις στιγμές του τελικού, στο Χαριλάου. Μονομιάς το πρόσωπό του φωτίσθηκε!… Πλατύ χαμόγελο!… Βλέμμα απλανές και ονειροπόλο!… Σε λίγο, μάτια βουρκωμένα, ένας «κόμπος» στο λαιμό και μετά μία ευχή από καρδιάς: Μακάρι να έχουμε κι άλλες τέτοιες χαρές με την «Κοζάνη»!… Και έστρεψε το κεφάλι του στα πλάγια, για να κρύψει το δάκρυ, που άρχισε να κατατρακυλά!…
– Από «το στόμα σου και στου θεού τ’ αυτί», ενώ ταυτόχρονα ακούστηκε η φωνή του υπαλλήλου της Τραπέζης να τον καλεί, ως επόμενο πελάτη, με τον αριθμό προτεραιότητας, για τις συναλλαγές του.
– Θα τα ξαναπούμε και συγχρόνως σφίξαμε τα χέρια…
– Σίγουρα, του απάντησα….
Τα ξαναλέμε τώρα, αλλά κάπως διαφορετικά. Η πρόσκαιρη ζωή μας, αυτά έχει… Καλό ταξίδι, αγαπητέ και αλησμόνητε συνεργάτη, Τάκη Λάκκα!
∆ηµ. Κλείδης
