Την Τρίτη 23/2 «αποδώσαμε εις Κύριον» τον Βασίλη Πάτρα, που λάμπρυνε τον τόπο μας, τη γενέτειρα Γαλατινή, το Βόιο και όλη τη Δυτική Μακεδονία. Ο Βασίλης ήταν ξεχωριστός, γεννημένος για αρχηγός. Από νέο παιδί ακόμη, όλα τα μικρότερα ξαδέλφια του τον είχαμε για παράδειγμα. Προσωπικά τον θαύμαζα για την ψυχική του δύναμη, τον δυναμικό του χαρακτήρα, το ζεστό χαμόγελο και την ανεπτυγμένη κοινωνικότητά του. Όλη η οικογένεια του Ζήκου και της Αγνής Πάτρα, των γονέων του, είναι έτσι: δύναμη ψυχής, χαρά, ευγένεια και ευθύτητα. Η ορεινή Γαλατινή, το Κοντσκό με τους περήφανους κατοίκους, σμιλεύει τους χαρακτήρες να αντέχουν στα δύσκολα, να αγωνίζονται για το καλύτερο. Ο τόπος ξερός, πετρώδης, κρύος, αλλά οι καρδιές ζεστές, ο νους εύστροφος και ο χαρακτήρας σκληροτράχηλος. Ο τόπος μας δεν βγάζει λαγούς, αλλά λιοντάρια. Οι αγέρωχοι Κοντσιώτες αποχαιρετούν έναν πολεμιστή της πρώτης γραμμής.
Ο Βασίλης ήταν ο πρώτος μαχητής. Το βασιλικό του όνομα σημαίνει στα αρχαία ελληνικά «οδηγός του λαού». Αυτό ήταν ο Βασίλης: Αρχηγός, ανοιχτόκαρδος, αρχοντάνθρωπος, απλός, λεβέντης, πρώτος στον χορό και πρώτος στη δουλειά. Πάντα με το χαμόγελο και το αστείο, πάντα όμως με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα στα κοινά. Σου έσφιγγε το χέρι με ένα πλατύ αληθινό χαμόγελο και σου έδινε δύναμη, ένιωθες την ανθρωπιά και την άμεση προσωπική επαφή. Έτοιμος να λύσει κάθε πρόβλημα, με ενδιαφέρον και απλή λογική.
Ο Βασίλης αγωνίστηκε, εργάστηκε σκληρά και για την οικογένειά του και για τον τόπο. Επί χρόνια προσέφερε στα κοινά, μόχθησε, έδωσε την ψυχή του, βάζοντας ακόμη και από την τσέπη του, προσπαθώντας να απλοποιήσει διαδικασίες μέσω κοινής λογικής προς όφελος των κατοίκων. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που τον επισκέφθηκα πριν από μερικά χρόνια, μαζί με τον εκλιπόντα πατέρα μου Τριαντάφυλλο, στο κρεβάτι του πόνου: Αντί να παραπονιέται για τον εαυτό του, στενοχωριόταν που οι ελεεινοί πολιτικοί κατέστρεψαν την Ελλάδα. Ο Βασίλης ήταν πατριώτης. Αγαπούσε τον τόπο, τη Γαλατινή, το Βόιο, τη Μακεδονία και την Ελλάδα μας. Δεν φοβόταν τίποτε και δεν τον σταματούσε τίποτε. Για να προχωρήσουν πολιτικές και οικονομικές διαδικασίες, παρακάπτοντας δαιδαλώδεις, άκαρπες διαβουλεύσεις και ολιγωρίες, χτυπούσε και το χέρι στο τραπέζι!
Οι Γαλατινιώτες, και ακόμη περισσότερο τα ξαδέρφια και οι συγγενείς του πενθούμε, αλλά είμαστε περήφανοι για τον Βασίλη. Χάσαμε έναν δικό μας, έναν ακριβό μας άνθρωπο. Μας πονάει βαθιά στην ψυχή, αλλά δεν είναι ώρα να παραπονεθούμε «γιατί Θεέ μου»! Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου, το κοινό χρέος όλων μας. Ο θάνατος είναι ο έσχατος εχθρός. Δεν αρκεί μόνον να ζήσουμε σωστά, αλλά πρέπει να αντέξουμε και τη δύσκολη ώρα του τέλους. Ολόκληρη τη ζωή μας ετοιμαζόμαστε για αυτή την τελευταία στιγμή. Σκληρή η μοίρα του δύστηνου ανθρώπου, αλλά όχι ανίκητη. Και ο Βασίλης νίκησε και τον τελευταίο εχθρό και έμεινε όρθιος. Έτσι είναι οι αρχηγοί: Δίνουν το παράδειγμα πώς να πολεμάμε και πώς να πέφτουμε στη μάχη περήφανοι.
Ο Βασίλης θα είναι πάντα στη μνήμη και στις καρδιές μας. Πάντοτε στα δύσκολα θα σκεφτόμαστε το δικό του παράδειγμα και τον δικό του αγώνα, όπως και των άλλων δυνατών ψυχών της Κοντσιώτικης γενιάς μας, που δεν λιποψύχησαν στα δύσκολα, ούτε και μπροστά στον θάνατο. Εμείς μένουμε πίσω, για να πολεμήσουμε για τον ξερότοπό μας, να σώσουμε ό,τι απέμεινε από την Ελλάδα. Γιατί πόλεμο κοινωνικό και πνευματικό έχουμε σήμερα, και σε λίγο και στρατιωτικό. Αυτό υποσχόμαστε στον Βασίλη. Ο δικός του αγώνας έφθασε στο τέλος. Ο Βασίλης προστέθηκε στους προγόνους μας, που είναι όλοι ζωντανοί. Η Παναγία τον έχει τώρα στην αγκαλιά της και ο Χριστός τον αναπαύει. Και όλη η γενιά των προγόνων μας αλλά και εμείς θα είμαστε περήφανοι που έχουμε τέτοιον λεβέντη στη γενιά μας.
Η Γαλατινή πενθεί συγκινημένη, αλλά είναι και περήφανη για τα παιδιά της, τέτοια σαν τον Βασίλη. Όταν αγαπάς κάποιον, δεν θα πεθάνει ποτέ! Ο Βασίλης πάντα θα ζει, γιατί όλοι τον αγαπήσαμε και τον αγαπάμε, γιατί πρώτος ο ίδιος χάρισε απλόχερα την αγάπη του. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Μόνον φεύγουν, επιστρέφουν στην αληθινή πατρίδα, τη βασιλεία του θεού και των αγίων ψυχών. Ό,τι γεννιέται, ότι έχει ψυχή, ζωή, πνεύμα, δεν μπορεί να χαθεί ποτέ, αλλά ζει αιώνια. Αφού ο Χριστός ανέστη, δεν υπάρχει πραγματικός θάνατος. Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον τον Βασίλη και τους κεκοιμημένους δούλους σου. Ξάδελφε,αρχηγέ Βασίλη, ήσουν ωραίος ως Έλληνας! Θα σε έχουμε πάντα στην καρδιά μας.
Χαρίτων Καρανάσιος
