«Δύο! Δύο μονάχα μέρες απομένουν για την εκκίνηση των εξετάσεων», σκέφτομαι τρεμάμενη και ήδη εξουθενωμένη. Στέκομαι μπροστά από το ημερολόγιο τοίχου και σβήνω με το στυλό τη χθεσινή μέρα, νιώθοντας όπως ένας φυλακισμένος που τραβάει γραμμές στον αραχνιασμένο τοίχο του συσκοτισμένου κελιού του. Γνωρίζω πως η εν λόγω σύγκριση φαίνεται τουλάχιστον ανόητη. Όμως ο χώρος είναι τόσο αποπνικτικός, σαν ολόκληρο το δωμάτιο να με πλησιάζει απειλητικά, στερώντας μου το οξυγόνο, έτσι που δεν τη θεώρησα τρομερά υπερβολική όταν την έκανα.
Με όλες αυτές τις εσωτερικές σκέψεις (τις οποίες δεν σκοπεύω να εξωτερικεύσω ποτέ) χάνω πολύτιμο χρόνο αφιερωμένο στο διάβασμα. Ώρα να γυρίσω στο ανάστατο γραφείο μου. Κάτι όμως με στυλώνει εδώ: ένα γουργουρητό με τη συνοδεία αδρού πόνου στο στομάχι. Πόσες ώρες έχω να φάω; Κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Μία ανοιγμένη συσκευασία ζελεδάκια είναι πάνω στο δρύινο τραπέζι. Αρπάζω όσα χωράει η χούφτα μου και επιστρέφω στο δωμάτιο. Κάνω χώρο στο γραφείο, το οποίο είναι γεμάτο με κούπες με υπολείμματα καφέ, τσαγιού, ζεστής σοκολάτας και ένα μπουκαλάκι νερό, ανοιχτό μα σχεδόν γεμάτο. Μα πόσο καιρό βρίσκεται εδώ, χωρίς να το έχω αγγίξει;
Ενώ έχω απορροφηθεί στο διάβασμα, ο ήχος κλήσης με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Αν είναι για ακόμη μία φορά από αυτήν την εταιρεία που έχει βαλθεί να μου αποσπάει την προσοχή τις τελευταίες μέρες, θα αδιαφορήσω για την αξιοπρέπεια μου και θα τους βρίσω με τρόπο που δεν τους έχει ξανασυμβεί. Για καλή τους τύχη στην απέναντι γραμμή είναι μια καλή μου φίλη, η οποία μου προτείνει να πάμε για τρέξιμο, τώρα που οι ακτίνες του ήλιου έχουν πέσει. «Πας καλά;», είναι η αρχική μου σκέψη, όμως το σκέφτομαι καλύτερα και μου ακούγεται… λυτρωτικό. «Ναι», της αποκρίνομαι με έμφαση, προτού προλάβω να το μετανιώσω.
Ένα τέταρτο αργότερα βρίσκομαι στο γήπεδο με τα αθλητικά μου. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό. Είμαι απλώς ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ, ενώ ο δροσερός αέρας χτυπάει το πρόσωπο και διώχνει χιλιόμετρα μακριά τις σκέψεις μου. Όταν αρχίζω να τρέχω, τα πόδια μου φλέγονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το οξυγόνο είναι μετά από καιρό ξανά ελαφρύ. Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, με τα μαλλιά μου ποτισμένα στον ιδρώτα και τα γόνατα μου οριακά να τρέμουν, νιώθω ένα ακαταμάχητο αίσθημα ελευθερίας να με κατακλύζει.
Το ίδιο βράδυ, με ένα μπολ φρουτοσαλάτας στο χέρι, αγναντεύω τον περίτεχνα στολισμένο σκοτεινό ουρανό και νιώθω πως έχω αποκτήσει πίσω τη λησμονημένη μου φόρμα. Φυσικά γνωρίζω πως αυτό δεν γίνεται μέσα σε μια ημέρα. Για αυτό θα συνεχίσω και αύριο… Ίσως και να ασχοληθώ ξανά με εκείνα τα μαθήματα πιάνο που έχω παρατήσει.
