Το χέρι κανενός δεν οπλίζεται απο τα λόγια μόνο. Διαφορετικά θα μαζεύαμε πτώματα κάθε μέρα απο γύρω μας. Ωστόσο, η ανελέητη ρητορική μίσους μπορεί να συνδεθεί με τις περιπτώσεις εκείνες που τρικυμιασμένα μυαλά οδηγούνται σε πρωτοφανείς πράξεις βίας.
Άρα, λοιπόν, ο μικρός που κόβει την καρωτίδα του συμμαθητή ή ο άνδρας που πυροβόλησε και μαχαίρωσε τη Βρετανίδα ευρωβουλευτή δεν είναι φτιαγμένοι απο το συνηθισμένο υλικό που είμαστε φτιαγμένοι οι υπόλοιποι. Που θα θυμώσουμε, θα βρίσουμε, ακόμα και θα χειροδικήσουμε στη στιγμή της μεγάλης έντασης, αλλά δεν θα τραβήξουμε το φονικό όπλο.
Οι άνθρωποι, όμως, απο αυτό το άλλο υλικό επηρεάζονται περισσότερο απο τα λόγια και τις εικόνες μίσους που επαναλαμβάνονται. Απο τους σπόρους μίσους που πέφτουν και θεριεύουν. Κι αν όσοι μιλούν με μίσος το κάνουν συστηματικά για λόγους εντυπωσιασμού, ας σκεφτούν κι ας κάνουν εικόνα για ένα λεπτό τις συνέπειες των λόγων τους σ’ εκείνους που έχουν μια προδιάθεση να εγκληματίσουν και ντύνουν με ένα δήθεν ιδεολογικό πλαίσιο την εγκληματική πρόθεση τους.
Είναι αργά για δάκρυα και υποκριτικές δηλώσεις συμπαράστασης τύπου “είμαστε όλοι”. Ο καθένας έχει την ατομική ευθύνη, την οποία οφείλει να νιώσει προσωπικά και πολύ περισσότερο όσοι επηρεάζουν τους γύρω τους.
