Χωρίς αμφιβολία, το κοινό ανακοινωθέν της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια διπλωματική επιτυχία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Η διατύπωση είναι ξεκάθαρη: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδικάζει σθεναρά τη συνέχιση των παράνομων ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο και υπογραμμίζει την απόλυτη αλληλεγγύη του προς την Κύπρο και την Ελλάδα». Θετικό μήνυμα. Όπως και το άλλο σημείο με το οποίο «υπενθυμίζεται η υποχρέωση της Τουρκίας να σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας, καθώς και να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τις χώρες μέλη της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Αν υπάρχει κάποιος ψόγος, στις προαναφερόμενες διατυπώσεις, αυτός δεν βαρύνει την ελληνική κυβέρνηση. Αλλά την συνολική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η όποια εμφανίζεται ως κάποιος «τρίτος», που παίρνει θέση στις διενέξεις ανάμεσα στον τούρκικο επεκτατισμό και τους «τσαμπουκάδες του Έρντογαν από την μια, και τις θιγόμενες χώρες, δηλαδή την Ελλάδα και την Κύπρο.
Κανονικώς θα περιμέναμε η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να «μιλά», όχι ως κάποιος «τρίτος», αλλά ως ο άμεσα θιγόμενος από την πολιτική του «σουλτάνου» της Άγκυρας. Για να χρησιμοποιήσω ποδοσφαιρική ορολογία, μια κα εσωτερικώς αναγκαζόμεθα να ασχολούμεθα τόσο πολύ με τα διαδραματιζόμενα εντός και εκτός των γηπέδων, θα περιμέναμε από τους Ευρωπαίους ηγέτες «να πάρουν το παιγνίδι επάνω τους».
Όπερ πρακτικώς θα σήμαινε να δηλώσουν απλώς ότι τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα, με την Τουρκιά, στο Αιγαίο, δεν είναι απλώς ελληνικά σύνορα. Είναι σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ότι κάθε παραβίαση θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ένωσης. Να δηλώσουν επίσης ότι οι έρευνες, στον θαλάσσιο χώρο νοτίως της Κύπρου, δεν είναι υπόθεση μόνον της Κύπρου και της διεθνώς αναγνωριζόμενης Ανεξάρτητης Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά τα «οικόπεδα» αυτής της ΑΟΖ, είναι οικόπεδα ευρωπαϊκά. Και ότι η Ένωση θα υπερασπισθεί με κάθε τρόπο τα κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα στην περιοχή.
Ακριβώς για τέτοιους λόγους είναι αναγκαίο να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ώστε να έχουμε κάποτε πραγματικώς κοινή και ενιαία πολιτική άμυνας και κοινή εξωτερική πολιτική. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι στο τιμόνι της Ευρώπης βρίσκονται «καπετάνιοι», με όραμα και ανάστημα, αντάξια των προσδοκιών των λαών της. Ικανοί να επιβάλουν το δίκαιο σε «περιφερειακούς χωροφύλακες» τύπου Έρντογαν.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
