Δεν είμαι ειδική στο σχεδιασμό της οπτικής ταυτότητας, αλλά κάτι σκαμπάζω από οπτική επικοινωνία. Και με αυτές τις ολίγες γνώσεις μπορώ να καταλάβω ότι ο νέος λογότυπος για την τουριστική προώθηση της Δυτικής Μακεδονίας που παρουσιάστηκε χθες στην Καστοριά, δύσκολα θα επιτελέσει το ρόλο του.
Στην εποχή της ηγεμονίας της εικόνας, που όλες οι εκφάνσεις της επικοινωνίας είναι έντονα εικονοκεντρικές, είναι δύσκολα να πας μακριά μ’ ένα σήμα που θυμίζει παιδική ζωγραφική που συνδυάζει το βουνό και τη θάλασσα. Κι αυτό γιατί κάθε σχήμα, σύμβολο, εικόνα, φωτογραφία λειτουργεί σε τρία επίπεδα. Αυτό της κυριολεκτικής παρατήρησης (τι βλέπουμε;). Το ερμηνευτικό επίπεδο (τι σημαίνει αυτό που βλέπουμε για μας και πως μας κάνει να αισθανόμαστε;) και το επίπεδο της αξιολόγησης (καταφέρνει τελικά αυτό που βλέπουμε να μεταφέρει σημαντικά μηνύματα;). Έχοντας τα παραπάνω στο μυαλό, λοιπόν, δεν θαρρώ πως το σήμα που παρουσιάστηκε καταφέρνει να πει αξιόλογα πράγματα. Αφήστε δε που δεν μπορούμε να αποφασίσουμε με τίποτα αν θα λεγόμαστε West ή Western Macedonia στην αγγλική.
Ας καταλήξουμε, λοιπόν, πρώτα στα βασικά και ας έχουμε στο κεφάλι ότι το σήμα είναι εκεί που καταλήγουμε όταν έχουμε πρώτα ολοκληρώσει όλα τα βήματα σχεδιασμού και κατανόησης του από που ξεκινάμε και που θέλουμε να πάμε. Κάτι σαν το ασορτί μαντήλι σ’ ένα αψεγάδιαστο σύνολο.
