Όταν είσαι μόνος αναλαμβάνεις εύκολα την ευθύνη. Όταν μπαίνεις πίσω από πολλούς είναι εύκολο να κρυφτείς και στη δύσκολη στιγμή να μην την αποδεχτείς και να την κάνεις μπαλάκι.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω” είναι ένα από τα γνωστότερα αποφθέγματα του Καζαντζάκη. Πόσο συχνά, όμως, το κάνουμε πράξη;
Σε έναν τόπο γεμάτο σκουπίδια, το πιθανότερο είναι να μην πετάξουμε το δικό μας, αλλά ούτε και να κάνουμε την κίνηση να μαζέψουμε τα υπόλοιπα.
Συχνά ακούμε τη φράση “εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;” που δείχνει ακριβώς ότι θεωρούμε ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ένας κρίκος σε μια τεράστια αλυσίδα που δεν μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο.
Σε όλα αυτά η απάντηση βρίσκεται και πάλι στην εκπαίδευση, τόσο την τυπική, όσο και την άτυπη. Στον τρόπο με τον οποίο στο σχολείο και στη συνέχεια έξω από αυτό, αντιληφθήκαμε τη σημασία της πρωτοβουλίας, της αυτενέργειας και τελικά της ατομικής ευθύνης. Η μήπως από τότε ακόμα γαλουχηθήκαμε στη λογική του να κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους και να προσπαθούμε να περνάμε όσο το δυνατόν απαρατήρητοι, για να αποφύγουμε την ευθύνη;
Υ.Γ. Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν γράφονται για να βγάλουν από το κάδρο την κρατική ευθύνη.
