Αντίο γλυκιά πατρίδα
Αχμέτ Ουμίτ
μετάφραση: Θάνος Ζαράγκαλης
Εκδόσεις Πατάκη, 2017
688 σελ.
«”Αποκαλύφθηκε απόπειρα δολοφονίας, η οποία θα εκτελείτο στις 16 Ιουνίου κατά την άφιξή µου στη Σµύρνη· οι πιο σηµαντικοί δράστες συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω και κρατούνται. Οι συλληφθέντες προέβησαν σε αποκαλύψεις. Ο Σαρή Εφέ, ο οποίος βρίσκεται µεταξύ των οργανωτών, αναζητείται. Αναµφίβολα, ο Σαρή Εφέ ανήκει σε κάποια οργάνωση της Ιστανµπούλ και έχει συνεργάτες”.
Από το κωδικοποιηµένο µήνυµα του Προέδρου της Δηµοκρατίας Μουσταφά Κεµάλ στον αστυνοµικό διευθυντή της Ιστανµπούλ, Εκρέµ µπέη: “Ο Κεράτιος κάτω από τις πλαγιές του Κασίµπασα κυλούσε κατάλευκος σαν γάλα. Πάνω του µερικά σκάφη σαν σταχτιές κηλίδες… Θυµήθηκα την ήρεµη θάλασσα της Θεσσαλονίκης, το ατέλειωτο γαλάζιο που εκτείνεται από τον κόλπο προς τα ανοιχτά… Το µπαλκόνι του σπιτιού στη Θεσσαλονίκη νοµίζω πως ήταν πολύ µεγαλύτερο από το µπαλκόνι αυτού του δωµατίου… Στενοχωριέµαι όταν γράφω “νοµίζω”. Πώς µπορεί κάποιος να ξεχάσει την πόλη όπου γεννήθηκε, το σπίτι όπου µεγάλωσε; Φυσικά και δεν µπορεί, ωστόσο ο χρόνος σβήνει µία µία τις αναµνήσεις”.
Βρισκόµαστε στο µελαγχολικό φθινόπωρο του 1926. Η Οθωµανική Αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει ενώ η νεαρή Δηµοκρατία προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ένας άντρας βρίσκεται στο κέντρο όλης αυτής της αναταραχής. Ο Σεχσουβάρ Σαµί… Ο άνθρωπος που βρισκόταν στις πρώτες γραµµές της Ένωσης και Προόδου, ο κουρασµένος πλέον κοµιτατζής. Μια ανελέητη µηχανορραφία φαίνεται να εξυφαίνεται γύρω του, ενώ πάντα το ίδιο ερώτηµα κατατρώγει το µυαλό του: Το κράτος είναι ιερό ή ο άνθρωπος;
“… Ο θάνατος ξεκινά µε τη απώλεια των πόλεών µας”. Δε θυµάµαι ποιος είπε αυτή τη φράση, αλλά δυστυχώς είναι σωστή… Σωστή µεν, αλλά ελλιπής. Ο θάνατος ξεκινά µε την απώλεια των πόλεών µας και ολοκληρώνεται µε την απώλεια της πατρίδας µας”.»
Ο Αχμέτ Ουμίτ γεννήθηκε στο Γκαζιαντέπ της Τουρκίας το 1960 και ζει στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά και Πολιτικές Επιστήμες στην Ακαδημία Πολιτικών Επιστημών της Μόσχας. Παρ’ όλο που ξεκίνησε τη συγγραφική του ζωή γράφοντας ιστορίες, το πρώτο του έργο που κυκλοφόρησε ήταν η ποιητική ανθολογία με τίτλο “Η κρυψώνα του δρόμου”.Το 2010 εξέδωσε το βιβλίο “Οι μνήμες της Κωνσταντινούπολης” με τεράστια επιτυχία.
Η κραυγή της κουκουβάγιας
Patricia Highsmith
μετάφραση: Ανδρέας Αποστολίδης
Άγρα, 2017
400 σελ.
«Ο Ρόμπερτ Φόρεστερ δεν έμοιαζε άνθρωπος που θα κινούσε υποψίες. Η πρώην γυναίκα του είχε πει στην αστυνομία ότι ήταν αλλοπρόσαλλος, ότι είχε βίαιες τάσεις και μάλιστα ότι την είχε πυροβολήσει. Ίσως να ήταν ψυχοπαθής δολοφόνος.»
“Η κλασική εφιαλτική κατάσταση, το να κατηγορείσαι για ένα έγκλημα που δεν διέπραξες, χωρίς να μπορείς όμως να αποδείξεις την αθωότητά σου, αυτή είναι η υπόθεση της “Κραυγής της κουκουβάγιας”… Είναι Κάφκα με εκδίκηση… τυραννικό”.
– Spectator
“Πιστεύω ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια βγήκαν πέντε ή έξι πολύ καλά μυθιστορήματα από τα οποία δικαιούμαστε να έχουμε προσδοκίες. Δύο από αυτά είναι Η κραυγή της κουκουβάγιας της Πατρίσια Χάισμιθ και η “Λολίτα” του Ναμπόκοφ”.
– Brigid Brothy, New York Times Book Review, 1967
“Το να αποκαλέσουμε την Πατρίσια Χάισμιθ συγγραφέα ιστοριών θρίλλερ ίσως να είναι σωστό, αλλά όχι ολότελα: τα βιβλία της διαθέτουν χαρακτηριστικό ύφος, ψυχολογικό βάθος, υπνωτιστική αφήγηση”.
– Geoffey Smith, Sunday Times
Η Πατρίτσια Χάισμιθ γεννήθηκε στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας το 1921 και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Αποφάσισε να γίνει συγγραφέας στα δεκάξι της, εποχή που εξέδιδε το περιοδικό του γυμνασίου της. Το πρώτο της μυθιστόρημα, “Ξένοι στο Τρένο”, έγινε ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, σε σενάριο του Ραίημοντ Τσάντλερ το 1950. Κεντρική της δουλειά, η πενταλογία με ήρωα τον Ρίπλεϋ, ένα από τα βιβλία της οποίας γυρίστηκε ταινία από τον Βιμ Βέντερς το 1977, με πρωταγωνιστή τον Μπρούνο Γκαντς. Το τρίτο, “Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ”, πήρε το βραβείο Έντγκαρ Άλαν Πόε των Αμερικανών Συγγραφέων Μυστηρίου. Πέθανε το 1995 αποτραβηγμένη στην Ελβετία.
