Ιστορία χωρίς όνομα
Το κρυφό πάθος της Πηνελόπης Δέλτα: Μυθιστόρημα
Στέφανος Δάνδολος
Ψυχογιός, 2017
344 σελ.
«Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…
Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα.
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε.
Το “Ιστορία χωρίς όνομα” είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για το πάθος και την απώλεια, για τον έρωτα και τη μνήμη, για τις δεσμεύσεις της οικογένειας, για το σκοτάδι του πολέμου και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.
Βασισμένος στα ημερολόγιά της, ο Στέφανος Δάνδολος αποτίει φόρο τιμής στον εύθραυστο ψυχισμό της σπουδαιότερης Ελληνίδας συγγραφέως του εικοστού αιώνα.»
Στήνει ο συγγραφέας το πλαίσιο της αφήγησης σε δυο χρονικά επίπεδα. Από το 1908, όταν η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται κλεισμένη στο σανατόριο, εκεί όπου θα κατορθώσει να ζήσει τρεις μοναδικές ημέρες ελευθερίας με τον Ίωνα Δραγούμη, μας μεταφέρει στο 1941, όταν η Πηνελόπη Δέλτα βιώνει σπαρακτικά την εισβολή των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην αγαπημένη της πατρίδα και μαθαίνει ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος αρνείται να παραδώσει την Αθήνα στους εισβολείς, λίγο προτού η ίδια δώσει τέλος στη ζωή της. Με απόλυτο σεβασμό στη μεγάλη συγγραφέα λαξεύει το ανάγλυφο των προσωπικών της πόθων και την οδύνη των αντιφατικών επιλογών της.
Ο Στέφανος Δάνδολος γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Εικοσιέξι χρόνια αργότερα εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα “Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη” (β΄ έκδ., εκδόσεις Πατάκη, 2001). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα “Ο περίγελος των αγίων” (1997), “Και φόρεσαν χειροπέδες στα πουλιά” (2000), η συλλογή διηγημάτων “Αγάπη σε δυο σταγόνες όνειρο” (1999), τα μυθιστορήματα “Νάρκισσοι και κανίβαλοι” (2002), “Νέρων” (2004), “Το αγόρι στην αποβάθρα” (2007), “Ο τελευταίος κύκνος” (2009), “Η χορεύτρια του διαβόλου” (2013). Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικές επιθεωρήσεις του εξωτερικού, ενώ το 2008 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Young Writers’ World Festival που πραγματοποιήθηκε στη Σεούλ. Το 2004 χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο Μάτεσι ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του, και το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Μπότση για το σύνολο του πεζογραφικού του έργου, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας “Βραδυνή”.
Τα βιβλία που ελευθερώνουν: Οι λεωφόροι της πίστης
Συνομιλίες με τον Jonathan Guilbault
Charles Taylor, Jonathan Guilbault
μετάφραση: Μιχάλης Πάγκαλος
Πόλις, 2018
176 σελ.
«Δεν ήθελα οι συζητήσεις μας με τον Τσαρλς Τέιλορ να περιστρέφονται γύρω από ερωτήματα όπως “Τι σημαίνει η πίστη για εσάς;”. Ήταν προτιμότερο, για μένα, να αναλάβουμε το ρίσκο της ανάλυσης μιας μαρτυρίας πίστεως μέσω κάποιων βιβλίων, επειδή μια τέτοια προσέγγιση θα απέφευγε το σύνηθες αναμάσημα κοινοτοπιών και γενικών ορισμών. Με τη δημοσίευση του “Διλήμματα και συσχετισμοί” (Dilemmas and Connections), ο Τέιλορ εμβάθυνε περαιτέρω στις σκέψεις που είχε καταθέσει στο “Μια κοσμική εποχή”, στηριγμένος στα έργα της Άιρις Μέρντοχ, του Άλασνταιρ Μακιντάιρ, του Ρόμπερτ Μπράντομ και του Πάουλ Τσέλαν.
Επιπροσθέτως, ο Τέιλορ ήταν κατά κάποιον τρόπο ο κατεξοχήν στοχαστής της εκκοσμίκευσης και των πολλαπλών μετασχηματισμών της πίστης και της απιστίας που απορρέουν από αυτήν, και επομένως δεν θα μπορούσα να φανταστώ έναν πιο υποψιασμένο μάρτυρα, όσον αφορά τα πολύπλοκα καθήκοντα που συνεπάγεται η σημερινή επίκληση της πίστης. Μιλώ για πολυπλοκότητα της πίστης, επειδή σήμερα, στο πεδίο αυτό, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Δεν μπορώ εύκολα να κρίνω, ως λάθος ή ως πλάνη, την υπαρξιακή επιλογή του πλησίον μου, όσο και αν διαφέρει από τη δική μου. ο Τέιλορ ήξερε, σε όλη του την πορεία, να τιμά τα ωραία και σημαντικά επιτεύγματα των άλλων στοχαστών. Σαν ένας “Πωλ Ρικαίρ της Αμερικής”, υπήρξε “καλοπροαίρετος αναγνώστης” και προσεκτικός ερμηνευτής, τόσο για τις σκέψεις που απελευθέρωναν ό,τι ο γάλλος φιλόσοφος αποκαλούσε “ανομολόγητες δυνάμεις”, όσο και για αυτές που επιχειρούσαν ένα “σημασιολογικό αποθησαύρισμα” – και, κατά μείζονα λόγο, για εκείνες που ήταν ικανές να εφαρμόσουν μια αληθινή διαλεκτική αυτών των θεμελιωδών καθηκόντων της φιλοσοφίας. Συχνά, η προϋπόθεση της αυτογνωσίας και της έκφρασης της γνώσης για τον εαυτό μας είναι η αληθινή γνώση του άλλου.
Τα πέντε βιβλία που επέλεξε ο Τσαρλς Τέιλορ για τις συζητήσεις μας είναι τα εξής: η “Φαινομενολογία της αντίληψης” του Μωρίς Μερλώ-ποντύ· τα “Ποιήματα” του Φρήντριχ Χαίλντερλιν· τα “Άνθη του κακού” του Σαρλ Μπωντλαίρ· οι “Αδελφοί Καραμάζοβ” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι· και το “Πιστός στο μέλλον: ακούγοντας το μήνυμα του καρδιναλίου Κονγκάρ” του αδελφού Αιμίλιου, της αδελφότητας του Ταιζέ. Jonathan Guilbault, από την Εισαγωγή»
Ο Τσαρλς Τέιλορ είναι ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς φιλοσόφους της εποχής μας. Γεννήθηκε το 1931 στο Μόντρεαλ και σπούδασε στα πανεπιστήμια McGill και Οξφόρδης, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ. Το 1961 εξελέγη καθηγητής πολιτικής επιστήμης και φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο McGill, όπου σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής. Ο Jonathan Guilbault σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία και γαλλική φιλολογία. Διευθύνει τον εκδοτικό οίκο Novalis του Καναδά και εργάζεται παράλληλα ως κριτικός κινηματογράφου στο Mediafilm.
